Ludka Skrzydlewska - "O jeden urok za daleko. Czarownice z Inverness. Tom 2"

Autor: Ludka Skrzydlewska

Tytuł: O jeden urok za daleko. Czarownice z Inverness. Tom 2

Wydawnictwo: Kobiece [współpraca reklamowa]

Data wydania: 2023

Ilość stron: ok. 400

Ocena: 8/10

Opis:

Czarownice, zemsta i pradawny rytuał. Skutki tego uroku będą naprawdę zabójcze.

Willow uchodzi za najbardziej złośliwą i impulsywną czarownicę z rodu McKenzie. Gdy dziewczyna postawia się zmienić, w nowym starcie ma jej pomóc wyprowadzka z rodzinnego domu. Wszystko układa się doskonale do czasu, gdy okazuje się, że jej nowy sąsiad nienawidzi czarownic. 

Konflikt z mężczyzną szybko przeradza się w wojnę podjazdową. Czarę goryczy przelewa moment, gdy mężczyzna umyślnie krzywdzi kota Willow. Aby raz na zawsze dać mu nauczkę, dziewczyna postanawia wykonać rytuał gwarantujący zemstę na wrogach, który znajduje w jednej ze starych magicznych ksiąg.

W święto Beltane przywołuje istotę, która ma jej pomóc dać nauczkę sąsiadowi. Okazuje się nią Ly Erg, fae ze szkockich wierzeń - wojownik o niezrównanej magicznej sile. Niestety Willow bardzo szybko przekonuje się, że nie ma nad nim żadnej kontroli. Mityczna istota ma tylko jeden cel – zabicie wszystkich wrogów czarownicy. McKenzie jeszcze nie wie, ilu ma ich wokół siebie...

„O jeden urok za daleko” Ludki Skrzydlewskiej to przepełniona magicznymi zaklęciami historia, w której nie zabraknie wątków rodzinnych, romantycznych i... oczywiście mrocznych.

Książkę można czytać jako niezależną opowieść osadzoną w świecie “Czarownice z Inverness”. Pierwszy tom serii "Do zakochania jeden urok”. 

Recenzja:

Kocham Ludkę Skrzydlewską - a może nawet nie to, że ją jako ją, co jej twórczość: i dosłownie pochłaniam każdą jej książkę tuż po premierze. Uwielbiam jej styl pisania, uwielbiam jej pomysłowość, jej bohaterów, a także sarkazm i humor, którego notorycznie używa. 

Mówiąc w skrócie: Ludka Skrzydlewska jest jedną z najlepszych polskich autorek: szczególnie z gatunku romansów - z dużą dawką thrilleru, wątków kryminalnych, sensacji i tajemnic. A jej intrygi? Są najlepsze na świecie.

Z góry powiem, że seria Czarownice z Inverness liczy sobie dwa tomy - pierwszy jest o kuzynce Willow, a drugi: o Willow. I chociaż można te powieści czytać osobno, to jednak wydaje mi się, że lepiej czytać najpierw historię Margo, a później o Willow - bo wychodzę z założenia, że w "O jeden urok za daleko" poznaje się całość spojlerową z "Do zakochania jeden urok". Także nie traćcie czasu, jeśli nie znacie jeszcze historii naszych czarownic - musicie poznać je obie - i to najlepiej teraz i już!

W "O jeden urok za daleko" poznajemy Willow - wredną perfekcjonistkę z tomu pierwszego - która z powodu koszmarów: takich trochę magicznych, mówiąc ogólnikowo (żeby nie zdradzać zakończenia poprzedniej części), wyprowadza się do swojego własnego domu, gdzie od samego początku jej sąsiad rzuca informację, iż nie chce jej w swojej okolicy - i że czarownice nie powinny istnieć. Główna bohaterka oczywiście stara się go ignorować - w końcu nawet gdy rozrzuca śmieci na jej podjeździe, to Willow z dużą łatwością ogarnia to wszystko magiczną sztuczką. 

Tyle, że oczywiście nic nie dzieje się tak, jak dziać się powinno - bo złośliwy sąsiad rozjeżdża kota Willow: jej najlepszego przyjaciela. Dziewczyna wpada w żałobę, bardzo cierpi, nie umie sobie poradzić. Chce tylko sprawiedliwości. Więc gdy w biblioteczce domowej wpada na książkę, która tyczy się zemsty - postanawia się z nią zapoznać, a późnej także wykorzystać jeden z rytuałów: jeden z tych, który wezwał potężnego wojownika fae, aby pozbył się wszystkich wrogów osoby, która rzuca zaklęcie...

Nie będę więcej zdradzać, powiem w skrócie, że to chyba jeszcze lepsza historia niż opowieść o Margo, w której się zaczytywałam. Uważam, że jest to jeden z lepszych romansów paranormalnych, które czytałam w tym roku - a co ciekawe, uważam, że dawno nie widziałam książki, gdzie dziewczyna, która udaje silną, bo chce być idealna (a tak naprawdę w środku jest bardzo wrażliwa i potrzebuje bezpieczeństwa), zaczyna nawiązywać relację z facetem, który jest w pewien sposób twardym jak skała barbarzyńcą, który nie owija w bawełnę i bywa raczej w większości czasu mrukiem.

Jestem zachwycona pozycją "O jeden urok za daleko" i uważam, że powinno się twórczość Ludki Skrzydlewskiej polecać dalej - naprawdę, ja mnóstwo czytam, a mam wrażenie, że jej historie są jednymi z najlepszych, jakie w ogóle powstają w ostatnich latach w Polsce. 

Co ciekawe, Ludka Skrzydlewska naprawdę (według mnie) nie stworzyła słabej książki - najniżej oceniłam jej powieść na sześć na dziesięć gwiazdek (a to zdecydowanie nie jest słabo!). Ale co tu dużo mówić: świetnie wykreowane postacie, które doskonale można zrozumieć pod kątem emocjonalnym, a do tego mnóstwo ciekawych pomysłów i intryg... No cóż, to dopiero początek góry lodowej talentu tej pisarki. Nie znam w sumie chyba żadnej większej wady twórczości tej autorki - może to, że szkoda, że jej historie kiedyś się kończą. Niby spoko, bo Ludka sporo pisze - co sprawia, że później można sięgnąć po inną jej książkę, aleeeee... Ja pragnę więcej opowieści o czarownicach z Iverness!!!

"O jeden urok za daleko" to kolejny powód do mojej długiej listy powodów, dla których uwielbiam i kocham twórczość tej pisarki. Będę oczywiście sięgała po kolejne jej premiery. Już się nie mogę doczekać i zacieram rączki, bo wiem, że w tym roku jeszcze coś od niej wychodzi!

Podsumowując: POKOCHAJCIE "O JEDEN UROK ZA DALEKO" TAK JAK JA!