Lars Mytting - "Siostrzane Dzwony"

Autor: Lars Mytting

Tytuł: Siostrzane Dzwony

Wydawnictwo: Otwarte

Data premiery: 2022

Ilość stron: 480

Ocena: 6/10

Opis:

Odkąd najstarsi mieszkańcy Butangen sięgają pamięcią, nad wioską rozbrzmiewały Siostrzane Dzwony. Mówiono, że kryją w sobie pradawną moc i ostrzegają ludzi przed niebezpieczeństwem. Zostały odlane na pamiątkę niezwykłych syjamskich sióstr Halfrid i Gunhild Hekne przez ich ojca, pogrążonego w żałobie po ich śmierci. Dzwony umieszczono na wieży starego drewnianego kościoła, pamiętającego jeszcze czasy pogańskie.

Życie w Butangen toczyło się spokojnym rytmem, do wsi rzadko przybywał ktoś nowy, aż w 1880 roku parafię objął młody, ambitny pastor, który postanowił wprowadzić wieś w nowe czasy. Przywiązani do odwiecznych tradycji mieszkańcy w większości odnosili się do duchownego z podejrzliwością. Dla Astrid, młodej dziewczyny z rodu Hekne, był on jednak kimś wspaniałym, fascynującym, kto sprawił, że zapragnęła innego życia. Może nawet mógł stać się kimś więcej... Kiedy jednak pastor zadecydował o rozebraniu i przeniesieniu starego kościoła i sprowadził do Butangen niemieckiego architekta, by przygotował kościół i dzwony do podróży do dalekiego Drezna, dziewczyna poczuła się zdradzona…

Bo czy można wywieźć do obcego kraju Siostrzane Dzwony, tak ściśle związane z wioską i rodem Astrid? I kim naprawdę jest ten architekt, tak utalentowany i wrażliwy, który otwiera serce przed dziewczyną? Astrid uświadamia sobie, że stoi przed niełatwym wyborem, a od jej decyzji zależeć będzie cała jej przyszłość…

Recenzja:

Ciekawy opis, piękna okładka (jeszcze piękniejsza w rzeczywistości niż na zdjęciu - to już z góry Wam powiem, bo ma twardą oprawę, niesamowite złote tłoczenia i cudowną fakturę!) - czego więcej potrzeba do tego, żeby książka mnie zachwyciła? Ano, równie zachwycającej treści - a tutaj było tak pół na pół: zależy w którym momencie książki. Czy jednak polecam "Siostrzane Dzwony"? Tak, bo to magiczna, czasem wręcz baśniowa historia. 

Dawno, dawno temu były siostry, które urodziły się jako bliźniaczki syjamskie - tylko wtedy jeszcze nikt tak tego nie nazywał. Rosły jednak zdrowo, miały bystre umysły, a wkrótce się okazało, że ich talenty artystyczne były powszechnie znane. Gdy zmarły więc: obie tej samej nocy, ojciec ich kazał odlać dzwony - Siostrzane Dzwony - i oddać je w ręce lokalnego kościoła, w którym wcześniej modlił się o to, aby nie było tak, że jedna z nich umrze, a druga przeżyje. 

Lata mijały, czas płynął - na parafię trafił nowy, młody pastor, który twierdził, że służba w tak małej mieścińce jest tylko przystankiem w wielkiej karierze - bo później oczywiście trzeba było zostać biskupem... Tyle, że w międzyczasie nowy pastor wpadł na iście genialny w jego mniemaniu pomysł - tyle, czy ten plan był taki dobry i słuszny?

Nie będę zdradzała więcej, bo i tak fabuła według mnie idzie przez większość książki dosyć leniwie, dopiero później się coś zaczyna dziać (tak dopiero prawie pod koniec książki zaczyna się zagęszczać akcja). Także najlepiej samemu się dowiedzieć, jak to wszystko się potoczyło: oczywiście, jeśli jesteście tą powieścią zaciekawieni!

Opisy początkowo zdawały mi się wręcz magiczne i baśniowe - szczegółowe, jakby wręcz przenosiły mnie do innego świata. I to był wielki plus, ale w pewnym momencie zaczęło mi to przeszkadzać, bo uświadomiłam sobie, że właściwie wszędzie są przydługie opisy: a akcji wcale nie ma aż tyle - a ja lubię, jak ciągle coś się dzieje i jak czytelnik jest zaskakiwany. 

Według mnie to historia warta przeczytania - ale raczej dla tych, którzy na co dzień się w tego typu powieściach zaczytują. Przyznam szczerze, że tak w połowie czytania pomyślałam sobie: ode mnie nota będzie przeciętna, ale gdyby tę książę czytała i recenzowała Dizzy (inna recenzentka z tego bloga), to obstawiam, że dosłownie by zachwalała pod niebiosa, że nie dosyć, że okładka prześliczna, to jeszcze treść jest najlepsza na świecie. Ja, która chciała z "Siostrzanych Dzwonów" zrobić raczej odskocznię od romansów - trochę poczułam się przerośnięta całkiem innym poziomem, który ta książka prezentuje - i jak tu nagle przeskoczyć od opisów emocji i uczuć do scen z opisem flory i fauny?!

Co gorsza - jak dla mnie - "Siostrzane Dzwony" to dopiero tom pierwszy, który otwiera serię. Czy mam w planach zapoznawanie się z kolejnymi częściami? Przyznam szczerze, że nie jestem pewna. Z jednej strony polubiłam główną bohaterką i końcówka mi się całkiem podobała, z drugiej - opisy i ich szczegółowość, a także powolne tempo akcji trochę mnie przerażały. 

Nie jest to więc idealna książka, którą mogłabym polecić każdemu i w każdej okazji - ale wydaje mi się, że jeśli lubicie tego typu pozycje: i nie przeszkadza Wam mnogość opisów i powolna akcja: to świetnie odnajdziecie się w "Siostrzanych Dzwonach". Ani nie odradzam, ani jakoś bardzo nie polecam. Ot, najlepiej sami zdecydujcie - na podstawie recenzji mojej, innych recenzentów i własnej intuicji.