Edward Wierkin - "Wyspa Sachalin"

Autor: Edward Wierkin

Tłumaczenie: Paweł Podmiotko

Tytuł: Wyspa Sachalin

Wydawnictwo: Czarna Owca

Data wydania: 29 września 2021

Liczba stron: 498

Ocena: 6/10

Opis:

Trudno przewidzieć przyszłość, gdy świat już się skończył.

Gdy światowe mocarstwa pogrążyły się w najbardziej wyniszczającym konflikcie wszech czasów, cywilizacja praktycznie przestała istnieć. Z dawnych stolic pozostały wypalone bombami pustkowia. Tam, gdzie promieniowanie nie zabija na miejscu, panoszy się zaraza, której nie sposób powstrzymać.

W oszczędzonej w trakcie wojny Japonii trwa walka o przetrwanie. To właśnie stamtąd pochodzi Lilak – młoda futurolożka, która decyduje się na ryzykowną wyprawę badawczą. Jeśli jej się powiedzie, być może uda jej się dowiedzieć, co czeka ludzi w przyszłości.

Celem Lilak jest Sachalin – wyspa będąca strefą przejściową między Japonią a piekłem rozciągającym się na kontynencie. To tutaj przybywają ostatni uchodźcy dramatycznie walczący o przeżycie. To tutaj trafiają ci, którzy nie zasługują na życie w społeczeństwie. Lilak bardzo szybko przekona się, że Sachalin to coś więcej niż kolonia karna. To odpowiedź na to, dlaczego ludzkość znalazła się na krawędzi zagłady.

Kanibalizm, przemoc i wszechogarniające szaleństwo. Tylko co się wydarzy, gdy podczas wyprawy coś pójdzie nie tak?

Recenzja:

Nie znam zbyt wielu postapokaliptycznych powieści, w których pierwsze skrzypce gra kobieta, dlatego też ogromnie nie mogłam doczekać się zapoznania się z Wyspą Sachalin. Zachętą do sięgnięcia do tego tytułu był również fakt, że jej autor, Edward Wierkin, jest Rosjaninem, a ci krajanie zdecydowanie wybijają się na tle innych pisarzy tego gatunku (wystarczy spojrzeć na twórczość Glulhovsky’ego czy Łukjanienko). I… odrobinę jestem zawiedziona, aczkolwiek im więcej czasu od lektury mija, tym bardziej mi się ta powieść podoba.

- Jestem właściwie tylko obserwatorką. Moim zadaniem nie jest cokolwiek zmieniać, w mojej mocy jest tylko pokazanie społeczeństwu… pozbawionego uprzedzeń obrazu.

Wyspę Sachalin czyta się… strasznie. Bardzo trudno było mi się w niej odnaleźć, bo autor przytłacza czytelnika długimi opisami na tematy często skomplikowane, ostro przefilozofowane. Z jednej strony rozumiem tego cel, ale z drugiej odnoszę wrażenie, że było tego wszystkiego zwyczajnie za dużo. Ponura wizja Wierkina znacznie lepiej sprawdziłaby się w nieco okrojonej wersji, bez niektórych wątków, bo wbrew wszystkiemu była to książka niezwykle fascynująca i koniec końców zagnieździła mi się mocno w umyśle – a raczej jej część, bo obszerne charakterystyki miejsc czy rzeczy, nic nie wnoszące do treści, powoli z głowy wypieram…

- Sachalin to dobro dla świata i piekło dla jego mieszkańców, tak bym to nazwał. Nasza wyspa jest ostatnią linią obrony przed nacierającymi siłami chaosu. Jesteśmy tu jak jakaś straż południa...

Edward Wierkin nie ma lekkiego pióra i choć samo zgłębianie historii bywało męką, tak Wyspa Sachalin ma także mnóstwo zalet. Szalenie spodobała mi się główna bohaterka, młoda futurolożka, której oczami poznajemy świat po wojnie nuklearnej. Jak nie trudno się domyślić – struktura zarówno Ziemi, jak i samego człowieczeństwa uległa drastycznym zmianom. Na dodatek na świecie panuje niebezpieczny wirus, który – najprościej mówiąc – zamienia ludzi w zombie. Przemoc, kanibalizm i szaleństwo jest wszechobecne, jednak nie ono zdaje się być główną osią fabularną. Autor bardzo skupia się tutaj na duchowości człowieka, humanitaryzmie, podejmowanych decyzjach, wybieranych drogach. Jak wspomniałam wcześniej – niekiedy bardzo filozoficznie odpływa, co akurat w tej powieści… nie zawsze się sprawdzało. Że tak brzydko powiem – czasami dywagacje głównej bohaterki były z d… czterech liter. I – co więcej – brakuje na końcu jakiejś wyraźniejszej puenty, a czytelnikowi serwowane jest dość mroczne zakończenie.

Na pewno się spotkamy. Tam, u bram rajskiego ogrodu. Przyszłość. Nie wątpiłem: tam jest lepiej niż tu.

Wyspa Sachalin to interesująca książka, ale obawiam się, że niewielu osobom przypadnie do gustu. Kryje w sobie ciekawą wizję postapokaliptyczną, oryginalne wątki sci-fi przywodzące na myśl opowiadania Strugackich, sympatyczną główną bohaterkę i kilka doprawdy trafnych refleksji, jednak… napisana jest ona naprawdę ciężko (i to z całą pewnością nie jest wina tłumacza – na goodreads Rosjanie także narzekają na filozoficzne przegadanie z poplątaniem). Cóż mogę powiedzieć? Jest mroczna i na swój sposób frapująca, przyjemnie ponura, jeśli lubicie więc bardzo lubicie klimaty postapo – warto do niej zajrzeć. Polecam.