Louise Nealon - "Snowflake"

Autor: Louise Nealon

Tłumaczenie: Radosław Madejski

Tytuł: Snowflake

Wydawnictwo: MUZA

Premiera: 29 września 2021

Liczba stron: 352

Ocena: 9,5/10

Opis:

Historia o mnie i o tobie. O emocjach każdego z nas. „Snowflake” to mocny i zapadający w pamięć debiut. Opowieść o rodzinie, miłości, depresji, radości i dorastaniu we współczesnym świecie.

Osiemnastoletnia Debbie White mieszka na wsi pod Dublinem z matką Maeve, jej sporo młodszym partnerem i wujem Billym. Billy zajmuje stojącą w ogrodzie przyczepę kempingową, gdzie towarzyszą mu gwiazdy nad głową i butelka whisky. Matka zmaga się z chorobą psychiczną i codziennie zapisuje swoje sny, które uważa za prorocze. Jej dziwactwa przybierają coraz bardziej mroczne oblicze i silnie oddziałują na Debbie. Nad tym specyficznym domem wisi widmo nadchodzącej tragedii.

Debbie, wychowana w hermetycznym rodzinnym świecie, rozpoczyna studia na Trinity College w Dublinie. Dziewczyna próbuje odnaleźć się w nowej, zupełnie innej rzeczywistości, między dwoma biegunami: wyrafinowanym towarzystwem przyjaciół z uczelni a swoją rodziną.

Recenzja:

Snowflake to książka, która od razu wpadła mi w oko za sprawą minimalistycznej okładki, w której zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Dopiero później nadeszło zainteresowanie opisem oraz treścią, która – jak się okazało – niewiele z prostotą ma wspólnego. To niełatwa i współczesna opowieść o dojrzewaniu – w otoczeniu wielu problemów wartych uwagi…

- Nie można schwytać płatka śniegu. I nie znam nikogo, komu udało się schwytać sen.

Louise Nealon prowadzi swoją powieść w dość nieoczywisty sposób. Snowflake jest liryczna i piękna, a jednocześnie niepokojąca i surowa. Kryje się w niej także swoisty realizm magiczny, bardzo subtelny i malowniczy, związany ze snami czy nawiązaniami do irlandzkiego folkloru. Akurat ten zabieg mi nie przeszkadzał – znakomicie wpasował się w treść i oddziaływał na moją wyobraźnię, przybliżył także w swoisty sposób postać głównej bohaterki oraz jej ekscentrycznej matki. Debbie – nasza narratorka – jest przedstawiona niebywale autentycznie, gdyż trafnie przedstawia problem wchodzenia młodej kobiety w dorosłość, próby usamodzielnienia, odnalezienia się w nowej sytuacji (w tym przypadku na uniwersytecie), a także ciekawymi przemyślenia na temat życia. W niektórych scenach mogłam się śmiało z nią utożsamić, z jej uczuciami, dzięki czemu szybko stała się ona mi postacią bliską, a… bardzo cenię takie elementy przy lekturze – zaangażowanie i sympatię do narratorki.

Billy mówi, że czasami gwiazdy znikają, jeśli patrzymy prosto na nie. W dal najlepiej patrzeć kątem oka. Tak samo znikają sny, jeśli wpatruję się w nie uporczywie. Dopiero kiedy staram się ich nie płoszyć, podchodzą bliżej i wdzięczą się na obrzeżach mojej świadomości. Żeby przywabić je do siebie, puszczam moje myśli okrężnymi drogami.

Mimo tej całej sympatii i fantastycznego pióra autorki, niełatwo mi się tę książkę czytało. Jest weń poruszonych wiele cięższych tematów, które wstrząsają i poruszają czytelnika. Alkoholizm, depresja, problemy rodzinne, presja społeczeństwa i uniwersytetu, poczucie winy, zagubienie, poszukiwanie własnej tożsamości – w Snowflake kryje się naprawdę wiele. Czytelnik nie czuje się jednak przytłoczony ich ilością, gdyż są wprowadzane stopniowo i perfekcyjnie wplątane w losy Debbie. I – jak wspomniałam wcześniej – w wielu rozterkach czy też myślach narratorki można odnaleźć siebie. Przypadł mi do gustu także miejscami małomiasteczkowy klimat, gdyż – jak można zauważyć w opisie – bohaterka jest rozerwana pomiędzy życiem na wsi z rodziną, a studiowaniem w stolicy Irlandii oraz nowymi przyjaźniami. Przez to wszystko wywierana jest na nią ze wszystkich stron ogromna presja, która mniej lub bardziej spotyka każdego z nas, niezależnie od etapu naszego życia, pochodzenia czy nastawienia. W Snowflake wypada to wszystko niesamowicie prawdziwie…

Trzymam muszlę przy uchu mamy, ale jej oczy pozostają obojętne. Wręczam jej to niezwykle powykręcane naczynie z kości i kładę na nim jej drugą dłoń. Czuję się, jakbym próbowała nakłonić ptaka do wysiadywania obcego jaja, kiedy błagam ją bezgłośnie, żeby przygarnęła tę delikatną nadzieję z innego świata.

Snowflake to piękna i wyjątkowa opowieść, która bez wątpienia każdego poruszy do głębi. Absolutnie zakochałam się w tej słodko-gorzkiej historii, jej autentyczności oraz zjawiskowo lirycznym stylu Louise Nealon – aż ciężko mi uwierzyć, że jest to debiut! Jeśli lubicie książki pełne niespodzianek, które poruszają niełatwy temat dorastania oraz życiowych zmian – koniecznie sięgnijcie po ten tytuł. To lektura cudownie prawdziwa, pełna emocji, dająca do myślenia i… mocno zapadająca w pamięć. Polecam z całego serca!