Guillaume Musso - "Zabawa w chowanego"

Autor: Guillaume Musso

Tłumaczenie: Joanna Prądzyńska

Tytuł: Zabawa w chowanego

Wydawnictwo: Albatros

Data wydania: 11 sierpnia 2021

Liczba stron: 256

Ocena: 7/10

Opis:

Trzyletnia córka Flory Conway, znanej pisarki obsesyjnie strzegącej swojej prywatności, znika z apartamentu na Brooklynie podczas zabawy z matką w chowanego. Nie ma śladów włamania – okna i drzwi są nienaruszone – a na nagraniach z kamer w budynku nie widać, ani żeby ktokolwiek wchodził do mieszkania, ani żeby dziewczynka je opuszczała. Po kilku miesiącach śledztwo utyka w martwym puncie i zrozpaczona Flora nie może się z tym pogodzić. Wciąż wierzy, że jej córka gdzieś jest i że w końcu uda się ją odnaleźć.

Po drugiej stronie Atlantyku, w Paryżu, autor bestsellerów Romain Ozorski walczy z niemocą twórczą i przeżywa kryzys w życiu prywatnym. Po rozwodzie mieszka samotnie, była żona utrudnia mu kontakty z ich ośmioletnim synem, a agent domaga się kolejnej powieści.

Tymczasem to Romain ma w rękach klucz do rozwikłania tajemnicy związanej z tragedią jego koleżanki po fachu zza oceanu.

Jak się okazuje, nie tylko koleżanki. Tych dwoje łączy zupełnie inna więź.

Recenzja:

Kilka lat temu namiętnie czytałam powieści autorstwa Guillaume Musso, a potem poczułam dziwny przesyt jego pisarskim stylem i nasze drogi się rozeszły. Po takiej długiej przerwie tchnęła mnie jednak jakaś cudaczna nostalgia i wylądowałam z nosem w nowym jego tworze i… była to całkiem przyjemna lektura.

W głowie mam mętlik, co noc budzę się kilkakrotnie, zlana potem, bez tchu, moje serce szarpie się niczym zwierzę zbyt długo zamknięte w klatce. Obraz Carrie powoli odpływa w nicość. (…) Dlaczego? Alkohol? Leki nasenne? Antydepresanty? Nieważne, po prostu czuję się, jakbym traciła ją drugi raz.

Guillaume Musso ma bez wątpienia ogromny dar do tworzenia narracji pełnej emocji i wciągania czytelnika w swój świat od pierwszych stron. Muszę przyznać, że pierwsze rozdziały Zabawy w chowanego to najprawdziwszy sztos i tak się zaaferowałam tą książką, że czytając ją i jedząc orzeszki… ugryzłam się w palec. Wiecie, ta cała narracja zrozpaczonej matki, nietuzinkowe fragmenty jej przesłuchania i kolejne niuanse, przyprawione niejasnościami i cytatami z rozmaitych dzieł (ich spis jest na końcu książki) – no cudo! Niestety, z czasem w opowieść wkradł się nieprzyjemny chaos, który sprawił, że lektura straciła sporo swojego powabu i choć sam niebanalny pomysł oraz piękny styl autora wciąż intrygował i nęcił, tak… nie jestem w pełni usatysfakcjonowana sposobem, w jaki później ją rozwinął, bo wkradło się tu kilka nieścisłości...

Nikt nie wie, czy świat jest fantazją czy prawdą, czy jest różnica między marzeniem sennym a samym życiem – to zdanie Borgesa przypomniało mi, że to, co postrzegam jako rzeczywistość, może być tylko warstwą werniksu przykrywającą prawdziwy stan rzeczy.

Nie mogę nazwać jednak Zabawy w chowanego książką złą, bo choć późniejsze fragmenty czytało mi się nieco gorzej, tak i tak książka zrobiła na mnie wrażenie. Całkiem nieźle łączy tutaj światy pisarza i bohatera, sam ten koncept przeplatania się tych rzeczywistości jest fascynujący, ale w kilku miejscach zdaje się, że poszedł na łatwiznę (wspomniane nieścisłości). Całość jest bardzo klimatyczna – chwilami jest przepysznie niepokojąca, innym razem poruszająca, w kolejnej całkowicie zaskakująca. Nie raz można się tu zagubić w prawdzie lub zaufać wyimaginowanemu pojęciu, bo Musso lubi lekkie niedopowiedzenia. Jednak mimo tych zalet… czuję niedosyt. Potencjał tej historii nie został w pełni wykorzystany, co bardzo mnie boli, bo gdyby bardziej ją dopracować… być może nawet moją ocenę wyrzuciłoby poza skalę.

Rzeczywistość… Fikcja… Zawsze czułem, że granica między tymi dwoma światami jest chwiejna. Nic nie jest tak bliskie prawdy jak fałsz. I nikt nie myli się bardziej niż ci, którzy myślą, że żyją w rzeczywistości, bo od chwili, gdy zakładają, że pewne sytuacje są realne, automatycznie realne stają się ich konsekwencje.

W Zabawie w chowanego Guillaume Musso ujmuje bajeczną narracją oraz niebanalną formą ukazania potęgi fikcji. Książka jest świetną rozrywką i choć trochę mnie zawiodła, tak wydaje mi się, że będę ją wspomninać ciepło. Dla osób lubiących nieszablonowe thrillery, będzie ona fascynującą lekturą oraz bardzo nietypową przygodą. Gorąco polecam!

P.S. Zapomniałam dodać, że w książce kryje się kilka cudnych ilustracji. 💓