Feliks W. Kres - "Gromblandzka legenda. Wstęgi Aleru"

Autor: Feliks W. Kres

Tytuł: Gromblandzka legenda. Wstęgi Aleru

Cykl: Księga Całości, tom 4

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Data wydania: 3 września 2021

Liczba stron: 413

Ocena: 9,5/10

Opis:

Wydanie nowe uzupełnione, z ilustracjami Przemysława Truścińskiego.

Wstęgi Aleru wciąż wiszą nad Grombelardem. Nieuchronnie nadciąga kolejna Wojna Potęg. Dziś, jutro, a może za tydzień, gdzieś pośród smaganych wiatrem i deszczem szczytów, ożyje wroga siła. Ciężkie Góry po raz drugi w swej historii popękają od ciosów, będą się rozpadać, płonąć…

Każda kraina ma swoje legendy. Wśród szarych skał, w mokrych i ciemnych jaskiniach, śpiewa się o Królu Gór, niepokonanym olbrzymie powalającym wrogów samą siłą swego spojrzenia. O jego wiernym towarzyszu, wielkim kocie gadba, który okazywał szacunek wrogom. O małej Armektance, której przeznaczeniem było w tych górach umrzeć, a jednak pokochała je całym sercem, a Ciężkie Góry pokochały ją. O zdradzie, najpodlejszej z możliwych, a jednak niezbędnej. O poświęceniu całego gatunku, które miało zmienić losy świata.

Tak, to wszystko legendy. Ale bez legend Grombelard to tylko deszcz i wiatr.

Recenzja:

Oj, nawet nie wiecie, jak bardzo cieszyłam się na powrót do Gromblandu! Wcześniejszy tom był najlepszym z dotychczasowych w Księdze Całości i – ku mojej radości – ten absolutnie mu dorównuje! Być może dlatego, że jest niejaką kontynuacją wcześniejszego tomu, kto wie? Jedno jest pewne – wszystkie gromblandzkie legendy to SZTOS!

- (…) posłuchaj… i zapamiętaj, bo wątpię, czy zdołam powtórzyć. Słuchasz?

- Słucham. Czy na pewno chcesz…

- Na pewno. Mogę i chcę ci zaufać.

Jak zapewne się domyślacie – i po wstępie, i po ocenie – przepadłam dla tej książki. Dawno nie czułam aż takiej fascynacji żadnym cyklem fantastycznym, bo choć wiele bardzo lubię i cieszę się na tomy kolejne, tak tutaj moja ekscytacja faktycznie sięgała zenitu. Cudownie było znów znaleźć się w niesamowitych górach i zgłębić ich tajemnice w nietuzinkowych opowiadaniach – szczególnie, że zebrane wszystkie razem budują spójną całość, swoistą historię krainy przepełnionej legendami. Wracają także znajome twarze (nowych również nie brakuje), których dzieje zostają dopełnione kolejnymi wyzwaniami, tudzież niełatwymi decyzjami, a ich kreacja wciąż zachwyca autentycznością oraz oryginalnością.

Żyły na świecie nieszczęśliwe istoty, które urodziły się nie tym, czym być miały. Kobiety o męskich sercach. Mężczyźni o duszach kobiet. (…) była najbardziej pokrzywdzonym stworzeniem Szereru – kotem uwięzionym w ludzkim ciele. Wielkim, niezgrabnym i niechcianym. Oddałaby pół życia, gdyby pozwolono jej przybrać postać jednego z tych wspaniałych wojowników, którzy właśnie mieli ją zabić.

Całość ma kapitalny klimat duszny i mroczny, poruszający i dramatyczny, chwilami niebywale podniosły. Gromblandzka legenda. Wstęgi Aleru jest powieścią wielowymiarową, bo można znaleźć w niej nie tylko potężną dawkę wspaniałej fantastyki, ale i wiele ciekawych nawiązań, pełną gamę wrażeń. Bohaterowie są przebogato wykreowani, dzięki czemu ich los budzi w czytelniku mnóstwo emocji – podobnie jak historia, ogromnie wstrząsająca i zarazem ekscytująca. Samo tło jest zjawiskowo malownicze i – choć raczej są to widoki smutne, wśród wiatru i deszczu – kryją w sobie wiele piękna. Dodajcie do tego tytułowe legendy, niebanalne wierzenia, zajawki cudacznie ideologiczne oraz – po prostu – sprawy ludzko-nieludzkie, a otrzymacie zaledwie drobny zarys tego, co kryje w sobie ta książka…

- … ja pewnego dnia po prostu ten kraj… pokochała – powiedziała, nie kryjąc płynącej po policzku łzy. - Tutaj nic nie ma, zupełnie nic… Oprócz legend. Najwspanialszych legend na świecie. Ten kraj składa się z legend, a oni są… oni byli jedną z największych. Największych i najpiękniejszych. (…) coś zabija gromblandzkie legendy. Grombeland bez legend… to tylko wiatr i deszcz.

Gromblandzka legenda. Wstęgi Aleru to fenomenalny kawał fantastyki, w którym bez wątpienia zakocha się każdy miłośnik gatunku. Ciężko mi uwierzyć, że książka ta ma zaledwie czterysta stron, bo zaoferowała mi ogrom bogatych opowieści i kapitalnych postaci (i istot!), a to wszystko w nieszablonowym i fascynującym świecie. No, coś cudownego po prostu! Jeśli lubicie fantastykę, a nie znacie się jeszcze z Księgą Całości, koniecznie nadróbcie braki czym prędzej! Ja już z utęsknieniem wypatruję tomów kolejnych… Polecam z całego serca!

P.S. Z tego wszystkiego znowu prawie zapomniałam wspomnieć o fenomenalnych, czarno-białych ilustracjach Przemysława Truścińskiego! Są CZADOWE!