Steinunn Sigurdardóttir - "Kobiety z klasą"

Autor: Steinunn Sigurdardóttir

Tłumaczenie: Jacek Godek

Tytuł: Kobiety z klasą

Wydawnictwo: Mova

Data wydania: 16 czerwca 2021

Liczba stron: 224

Ocena: 2,5/10

Opis:

Słoneczny Paryż kontra wulkany i lodowce Islandii.

Pełna humoru i lodowatej ironii rozprawa o feminizmie i wolności seksualnej.

Maria Hólm, islandzka wulkanolog, która cudem przeżyła wypadek na lodowcu, jest u szczytu kariery. Kiedy wyrusza do Paryża, aby wygłosić wykład, w samolocie poznaje niezwykłą elegancką kobietę. Następnego dnia spotyka ją podczas śniadania w kawiarni. Gemma jest zdeterminowana, chce zrewolucjonizować świat, odebrać władzę mężczyznom i przekazać ją w ręce kobiet. To, co głosi, jest dla Marii kompletnie nowe, podobnie jak nagła fascynacja Gemmą. Kim jest kobieta o dziwnym głosie, jednocześnie chrapliwym i łagodnym? I czego chce od Marii?

Recenzja:

Jeśli tak wygląda powieść jednej z najbardziej cenionych islandzkich pisarek… to chyba z literaturą tego kraju nie będzie mi po drodze. Kobiety z klasą zapowiadały się na interesującą lekturę, z tematami ważnymi, które – jak sądziłam – zostaną przedstawione w naprawdę ciekawy sposób, jednakże… większość wątków ważnych jest nie dość, że żałośnie ukazana to… krzywdząco. Od razu zaznaczę, że nie oceniam tutaj poglądów autorki, niemniej to, w jaki sposób ukazuje niektóre sprawy… pozwólcie, że pozostawię to bez komentarza.

Moja przygoda z tą książką zaczęła się pięknie – wstęp jest cudowny, zasmakować można prawdziwej Islandii, zrozumieć pasję głównej bohaterki. Wręcz cała w skowronkach czytałam więc dalej i im dalej byłam… tym bardziej moim ptaszkom skrzydełka opadły. Nie odmówię autorce talentu, bo styl ma fantastyczny, bardzo intrygujące porównania, sposób prowadzenia narracji – ale treść tej książki to jakaś pomyłka – przynajmniej w większości. Bo nie ukrywam, że kilka fragmentów mi się podobało, acz i tu mogę się przyczepić, gdyż były one stricte depresyjne, a opis zapowiada pełną humoru opowieść. No… jak z dwa razy się uśmiechnęłam, to naprawdę dobry wynik będzie.

„Po co żyć, skoro pustki są większe niż życie… po co… po co… co… do diaska?”

Nie można za to odmówić treści prowokacyjności – ot, choćby temat homoseksualizmu, gdzie główna bohaterka odkrywa seks z kobietą (co nie jest zaskoczeniem, po pierwszych rozdziałach do tego książka prosto zmierza), mocno nakreślony jest też temat feminizmu, w tle gdzieś przeplata się także aborcja. Każdy wie, jak duże kontrowersje takie rzeczy wywołują, a właśnie z tego zdaje się być zbudowana ta książka – i to w bardzo zły sposób. Mam wrażenie, że autorka chciała być prowokacyjna na siłę i napisała tę książkę bez żadnego przygotowania, przez co wiele fragmentów przechodzi ludzkie pojęcie. Powiem otwarcie – feminizm jest tu FANATYCZNY, ba, to chyba obraza nazywać to feminizmem, to nazifeminizm. Przez te durnoty i skrajne myśli, pseudofeministyczne wynaturzenia, nie potrafiłam już docenić ciekawej historii głównej bohaterki czy też – tutaj ładniej – wprowadzonego wątku o ochronie środowiska. Że nie wspomnę o tym, że Islandii, na którą bardzo liczyłam, więcej posmakowałam na trzech pierwszych stronach, niż dalej w treści...

No i co mogę powiedzieć? Kobiety z klasą - o ironio – nie mają wspólnego z klasą niemal nic. Gdyby nie pióro autorki prawdopodobnie nie dobrnęłabym nawet do końca, a nawet teraz – choć zakończyłam książkę zaledwie godzinę temu – niewiele mogę o jej fabule powiedzieć, bo jak wspomniałam wcześniej – wszystko mi te bzdurki wypłukały. Nawet nie wiem, komu mogę tę książkę polecić, bo osobiście jestem straszliwie rozłoszczona na nią. Liczyłam na nowe doświadczenie z istotną problematyką i islandzkimi lodowcami w tle – a dostałam… to. Jeśli jesteście ciekawi – proszę bardzo, ale na własną odpowiedzialność! Nie polecam.