Anna Lewicka - "Pełnik"

Autor: Anna Lewicka

Tytuł: Pełnik

Wydawnictwo: Jaguar

Premiera: 14 lipca 2021

Liczba stron: 360

Ocena: 9,5/10

Patronat Książkowiru

Opis:

Jeśli lubisz Edgara Allana Poego, pokochasz tę powieść.

Dom na wzgórzu nie jest pusty. Las skrywa więcej niż tylko cienie.

Emilia, warszawska prawniczka porzuca wielkomiejską karierę, aby zamieszkać w Pełniku, miejscowości leżącej w leśnych ostępach Kotliny Kłodzkiej, w której się wychowała. Odziedziczony po zmarłej ciotce dom ma się okazać wyzwoleniem, kluczem do życiowych zmian. Dziewczyna planuje odnowić dworek i prowadzić w nim pensjonat.

Nie zna jednak sekretów, jakie kryje z pozoru sielski Pełnik. Spadek ciotki Edny okaże się czymś o wiele więcej niż tylko podupadającą posiadłością, w której Emilia planuje generalny remont...

W jej nowym życiu, pełnym napięcia i dziwnych wydarzeń, pojawią się jednocześnie dwaj mężczyźni, skrajnie różni, lecz równie fascynujący. Emilia wahać się będzie między ciepłem i poczuciem bezpieczeństwa, jakie daje jej jeden, a diaboliczną namiętnością drugiego.

Czy mrok ogarnie ten świat? Co wspólnego z przeklętym dziedzictwem ma tajne stowarzyszenie Omnia Paribus? Czy miejscowe legendy kryją w sobie ziarno prawdy?

Recenzja:

„Kiedy spoglądasz w otchłań, ona również patrzy na ciebie”*

Patrz więc z odwagą – i pod żadnym pozorem nie odwracaj wzroku.

*Friedrich Nietzsche

Jakże to była przepyszna lektura! I jaka niepozorna! Anna Lewicka zaserwowała mi lekturę, o której na długo nie zapomnę i o której długo jeszcze będę rozmyślać po jej zakończeniu. Wiecie, spodziewałam się zwykłej-niezwykłej powieści grozy, z wątkiem romantycznym, a otrzymałam znacznie - oj znacznie – więcej. Nie ukrywam, że jestem tą książką wprost zachwycona!

W przejmującej ciszy, niemal słyszałam, jak serce dudni mi w piersi. Podskakiwałam na każdy dźwięk, każde skrzypnięcie drewna czy bulgotanie w rurach. Dom pracował. Oddychał. A mnie to przerażało. I nie potrafiłam zrozumieć dlaczego.

Przez pierwsze sto, a nawet nieco więcej, Pełnik bardziej przypomina powieść obyczajową, z motywem małej społeczności oraz zapowiedzią romansu. Niepokojące elementy zaledwie skrywają się bardziej w tle, ot, bohaterka wprowadza się do starego i zaniedbanego nieco domu, a w takim miejscu wzrok i wyobraźnia potrafią płatać figla – szczególnie w samotności, po zmroku; odkrywa także jakieś folklorowe dziwactwa, symboliczne nawiązania, a wielu mieszkańców tytułowej mieściny nie jest do niej zbyt pozytywnie nastawiona. A jednak – mimo nikłych strachów – czuje się wyraźnie dreszcze i duszną atmosferę w wielu scenach, cały czas ma się wrażenie, że coś jest nie tak… 

Kiedy tak kucałam przy nagrobku Edny, miałam wrażenie, jakby wszyscy pochylali się nade mną, chcąc wepchnąć mnie do środka ciemnej czeluści, bym dołączyła do ciotki.

Z każdym rozdziałem coraz lepiej poznajemy zarówno Emilię, jak i Pełnik, jego społeczność, pojawia się też coraz więcej znaków zapytania – nawet nieco więcej niż odpowiedzi, które autorka pozwala czytelnikowi samemu sobie dopowiedzieć (a to dopowiadanie w moim przypadku było doprawdy mroczne). Pełnik z powieści grozy o nawiedzonym domu (jak z początku go postrzegałam), przeistoczył się w coś innego – książkę sięgającą ludzkiej głębi, aspektów bardziej psychicznych, które przyprawiają o… dyskomfort. Ogromnie przypadł mi do gustu ten zabieg – podobnie jak posłowie, w którym Anna Lewicka opowiada o swoich inspiracjach, bliżej zapoznając czytelnika z wykorzystanymi elementami legend, słowiańskich wierzeń (i nie tylko), tudzież właśnie kwestiami bardziej psychologicznymi. Wszystko to fantastycznie się ze sobą łączy, tworząc naprawdę nieziemski klimat, który nie pozwala odłożyć książki na bok – nawet na chwilę. No i, nie ukrywam, że po tej lekturze jestem ogromnie zaintrygowana psychologią jungowską, ale… nic więcej tutaj Wam nie zdradzę!

Przeszedł mnie zimny dreszcz. Strach. Zakradł się po raz kolejny, by schwytać mnie w swoje oślizgłe macki. Tym razem jednak wydał się o wiele bardziej realny.

Pełnik to książka grozy, która absolutnie wykracza poza schemat grozy. Faktycznie, można w niej wyczuć nieco Edgara Allana Poe, właśnie w sferze psychicznej – majaków, cieni, zagubienia, tajemniczej atmosfery – dlatego myślę, że fani tego pisarza nie będą zawiedzeni. Ja polecam tę książkę każdemu, kto lubi eksperymenty z literaturą niepokojącą, niekoniecznie bardzo przerażąjącą, ale jednak powodującą gęsią skórkę. Kapitalna lektura. 👻💓