Kazuo Ishiguro - "Klara i Słońce"

Autor: Kazuo Ishiguro

Tytuł: Klara i Słońce

Wydawnictwo: Albatros

Data wydania: 24 marca 2021

Liczba stron: 320

Ocena: 9,5/10

Opis:

Opowieść o sztucznej inteligencji i zupełnie ludzkich uczuciach.

Futurystyczna powieść, której fabuła odnosi się bezpośrednio do znanego nam „tu i teraz”.

Klara, sztuczna przyjaciółka o wybitnych zdolnościach obserwacyjnych, ze swojego miejsca w sklepie bacznie śledzi zachowanie tych, którzy mijają jego witrynę, i tych, którzy decydują się wejść do środka. Ma nadzieję, że któryś z klientów wkrótce wybierze właśnie ją. Ale kiedy wydaje się, że jej los nareszcie się odmieni, Klara otrzymuje ostrzeżenie, by nie ufać zbytnio ludzkim obietnicom…

Recenzja:

Klara i Słońce to moja pierwsza powieść noblisty Kazuo Ishigury. Przyznam Wam szczerze, że zazwyczaj od książek pisarzy nagrodzonych tą nagrodą stronię, gdyż dotychczas - mimo najszczerych chęci - nie potrafiłam jakoś odnaleźć się w ich utworach (wyjątkiem jest tutaj Alice Munro). Ale opowieść o sztucznej inteligencji i zupełnie ludzkich uczuciach, tak bardzo mnie zaciekawiła, że odstawiłam uprzedzenia na bok. I bardzo dobrze zrobiłam!

Różne rzeczy zawsze coś zasłaniają.

Książka jest dość specyficzna i przez pierwsze kilka stron nie do końca rozumiałam zamysł autora. Wówczas mnie zmroziło, bo – sami rozumiecie - od razu naszła mnie mroczna myśl, że to jednak nie literatura dla mnie. Ale - żeby było zabawniej – zaraz potem, dosłownie na następnej stronie, zaczęłam wkręcać się w treść. Szczególnie przypadły mi do gustu obserwacje Klary, która jest wyjątkową Sztuczną Przyjaciółką – zauważa i przyswaja więcej niż jej towarzysze. Jej pojmowanie świata to doprawdy fascynująca sprawa – wszak człowiekiem w ogólnym pojęciu nazwać jej nie sposób, ale jej wnętrze zdaje się niemal ludzkie – zdecydowanie ma duszę.

Wizja Kazuo Ishiguro przedstawiona w książce jest dość… przygnębiająca. Jakby nie patrzeć, ludzie zdają się tutaj zagubieni oraz… niezwykle samotni. Sam fakt, że potrzebują Sztucznego Przyjaciela jest przykry, a dodając do tego podział społeczeństwa (acz nie tak oczywisty) oraz bardzo szybki rozwój technologii… futurystyczna rzeczywistość nie maluje się różowo, acz kryje w sobie wiele nadziei. Uspokoję od razu osoby nie przepadające za science-fiction – książkę ciężko nazwać fantastyką naukową, bo choć taki sznyt zdaje się mieć, to bardziej baśń opowiadana przez dziewczynę-robota, która stara się wiedzieć i rozumieć więcej. 

A skoro już jesteśmy przy baśniowości – Klara i Słońce napisana jest przepięknym językiem, przyprawionym odrobiną technologicznych zacięć oraz filozoficznych kwestii - nienachalnych. Autor – poza ukazaniem w niepokojący sposób relacji międzyludzkich oraz idącej za tym problematyki – zdaje się skupiać tutaj na pojęciu człowieczeństwa, próbie odnalezienia tego, co czyni nas człowiekiem. Magiczny jest również motyw Słońca, które dla Klary ma ogromne znaczenie – a nawet wiele znaczeń, a jego rozwój śledzimy przez całą jej drogę… jednak tutaj nie zdradzę nic więcej!

Klara i Słońce to magiczna, futurystyczna opowieść, w której zakochałam się od piętnastej strony (specjalnie dla Was to sprawdziłam – tutaj zaczynają się obserwacje świata za witryną). Książka Kazuo Ishigury ma w sobie wiele uroku i baśniowości, a jednocześnie jest niezwykle inteligentnym obrazem świata, do którego – być może – ludzkość zmierza. Nie jest to wizja straszliwa, a – jak wspomniałam wcześniej – przygnębiająca, jednakże skrywa w sobie także wiele piękna, prawdy i… zachęca do chwili refleksji. Polecam z całego serca, nietuzinkowo przyjemna lektura. 💓

P.S. Ta okładka wygląda niepozornie, ale jest przepiękna – w miejscu okienka jest delikatne wgłębienie, a po przeczytaniu książki grafika nabiera znaczenia. KOCHAM JĄ!