Dominika Smoleń - "Leć, Motylku!"

Autor: Dominika Smoleń

Tytuł: Leć, Motylku!

Wydawnictwo: Lucky

Data wydania: 29 stycznia 2021

Liczba stron: 288

Ocena: 8/10

Opis:

Ludzie mówią, że anoreksję da się wyleczyć, ale Viktoria nie jest tego taka pewna. Chociaż od momentu zachorowania minęło już kilka lat, a psychiatra uważa, że Viki uwolniła się od tej przypadłości, to jednak głos w głowie dziewczyny dalej namawia ją do tego, by trochę schudła.

Kiedy Viktoria postanawia rozpocząć studia na lokalnej uczelni, zaczyna być coraz gorzej, a ona nie ma już sił, by opierać się chorobie, która powoli wraca do niej ze zdwojoną siłą.

Na horyzoncie pojawia się jednak ktoś, kto za wszelką cenę będzie chciał pomóc dziewczynie wygrać to kolejne starcie. Pozostaje tylko pytanie, czy uda się to zrobić na czas?

„Leć, Motylku!” to historia o tym, że czasem najtrudniej jest walczyć z samym sobą.

Recenzja:

Cenię książki obyczajowe, które poza przyjemną opowieścią, niosą ze sobą jakieś wartościowe treści. Leć, Motylku! porusza temat anoreksji, a w zasadzie okresu po chorobie, która dalej odbija się echem w młodej bohaterce, stając jej na drodze do akceptacji siebie i szczęśliwego życia.

Viki chorobę zdaje się mieć za sobą, ale uporczywy głos w niej jest innego zdania. Krytycznie ocenia jej ciało, negatywnie wpływając na samoocenę dziewczyny, a tym samym pogarsza jej zdolności odnajdywania się w społeczeństwie. Zrzucenie kilku kilogramów jest więc dla niej niezwykle nęcącą pokusą, sposobem na poprawę samopoczucia, ale zrządzeniem losu w jej życiu – a raczej w jej pokoju – pojawia się ktoś, kto stanie na drodze anoreksji i sprawi, że dziewczyna podejmie walkę o siebie. Na tej swoistej arenie kibicuje jej zarówno najbliższe otoczenie, jak i… czytelnik.

(…) nie wydobrzeję z anoreksji. Ona już zawsze będzie ze mną. To, że trochę przytyłam w szpitalu psychiatrycznym, przeszłam terapię i starałam się jeść pięć zdrowych posiłków dziennie… to wcale nie wymazywało cichego głosu w mojej głowie, który co chwila podpowiadał, że będę ohydna przez resztę swojego życia.

Mocno trzymałam kciuki za bohaterkę już od pierwszych stron. Bardzo łatwo wsiąknąć w tę historię, gdyż napisana jest przyjemnym stylem, a rozdziały są stosunkowo krótkie i nie dotyczą jedyne stricte anoreksji. W książce pojawia się szersza problematyka, choć poruszona jest w sposób łagodny i przystępny – idealny dla lekkiej obyczajówki z przesłaniem. Same zaburzenia odżywienia u Viki pojawiły się przez rodzinne niesnaski– anoreksja była dla niej sposobem na przejęcie kontroli nad swoim życiem, tudzież ciałem, a ich tło przewija się dalej w powieści. Nie tylko dziewczyna potrzebuje pomocy – w nieoczywisty sposób zostaje tutaj poruszony także temat molestowania oraz innych problemów, które dotykają współcześnie młodych ludzi.

Problem polegał jednak na tym, że ja już chyba nie umiałam inaczej. (…) Może ja naprawdę dalej potrzebowałam pomocy?

Bohaterowie również zdają się być wykreowani całkiem realistycznie. Oczywiście, najlepiej poznajemy Viki – wszak to ona jest narratorką tej historii – ale i inne postaci malują się całkiem nieźle. Autorka skupiła się głównie na relacji dziewczyny z Alexem (uwielbiam ich przekomarzanie się), którego bardzo polubiłam, choć… był dla mnie odrobinę za idealny (nie tylko wizualnie – ON RZUCIŁ BOHATERCE CZEKOLADOWĄ BABECZKĘ). Miło było także widzieć, że Viki ma niezwykle wspierającą mamę, która wydała mi się przesympatyczną kobietą. Całość wlewa w czytelnika sporo nadziei, bo choć nie zawsze jest tutaj różowo, tak czasem wystarczą odpowiednie osoby w otoczeniu, aby spojrzeć inaczej na problem – zauważyć, że potrzebuje się pomocy.

(…) Nie jesteś winna temu, jak potoczyła się twoja historia.

Leć, motylku! choć nie porusza najłatwiejszego tematu, jest lekturą nadzwyczaj przyjemną i łatwą w odbiorze. Kryje się w niej odrobinę naiwności, sporo pozytywnego kontenta, ale i nie brakuje dramatów dnia bardziej lub mniej codziennego. Myślę, że każda osoba, która lubi powieści obyczajowe o młodych ludziach będzie zachwycona tą książką i zakończy ją z uśmiechem na twarzy oraz pragnieniem sięgnięcia po więcej. Krótko mówiąc – fantastyczne czytadło. Polecam z całego serducha! :)