Sarah J. Maas – "Księżycowe Miasto. Dom Ziemi i Krwi. Część 2"

 

Autor: Sarah J. Maas

Tytuł: Księżycowe Miasto. Dom Ziemi i Krwi. Część 2

Wydawnictwo: Uroboros

Data wydania: 03.06.2020

Ilość stron: 624

Ocena: 10/10

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Bryce Quinlan w połowie jest człowiekiem, a w połowie Fae. Traci niemal wszystko, co kochała, gdy w Lunathionie pojawia się nieznany demon siejący spustoszenie. Upadły anioł Hunt Athalar otrzymuje od Gubernatora propozycję nie do odrzucenia – ma pomóc Bryce wytropić złoczyńcę. W zamian odzyska swoją wolność. Bryce i Hunt zagłębiają się w najskrytsze zakamarki miasta. Odkrywają mroczną siłę zagrażającą porządkowi wszechrzeczy oraz znajdują w sobie płomienną pasję, która może wyzwolić ich oboje, jeśli tylko jej na to pozwolą.

Recenzja:

Tydzień temu pisałam Wam o pierwszej części najnowszej serii Sarah J. Maas, a dziś przychodzę opowiedzieć trochę o drugiej. Jeśli jeszcze nie słyszeliście – książka została podzielona na dwie ze względu na objętość, dlatego gdy akcja urywa się niemal w połowie zdania w pierwszym tomie, tutaj dostajemy upragnioną kontynuację.

Pewnie pamiętacie mój zachwyt pierwszą częścią, prawda? Jeśli nie, odsyłam Was TU. A jeśli tak, to czytajcie dalej. Bo, uwaga, nie uwierzycie, ale może być jeszcze lepiej. O ile pierwszy tom był wspaniały, tak drugi to miazga, ogień. Tej książki nie da się po prostu odłożyć, bo akcja zazębia się coraz bardziej, pędzi do przodu, a to, co co chwilę odkrywamy… Maas jest mistrzynią w wielu kategoriach – a zwroty akcji należą do jednej z nich. Bo gdy już będziecie myśleć, że wszystko wiecie, gdy wstrząśnie wszystkim, w co wierzyliście… Potem znowu okaże się, że tylko wodziła Was za nos, by poprowadzić spokojnie do prawdziwego rozwiązania.

Uwielbiam ją za te nieoczywistości. Jejku, uwielbiam ją za wszystko, co zrobiła w tej książce, nawet jeśli za niektóre akcje też nienawidzę. Ta książka powinna dostać tytuł emocjonalnego rollercoastera roku. Serio – to, ile się tutaj działo, ile się zmieniało, te zaskoczenia… Wiecie, ile łez wylałam przy tej książce? Nie zliczę tego. Tak samo jak nie zliczę momentów, w których śmiałam się, byłam przerażona, zszokowana, rozczulona… Dlatego tak. Ode mnie tytuł książkowego emocjonalnego rollercoastera wędruje bez wątpienia do Domu Ziemi i Krwi, bo jestem pewna, że nie trafię szybko na podobną pełną tak sprzecznych uczuć lekturę.

Maas należą się brawa ponadto za rozwiązanie wszystkich wątków. Zaczęło się niewinnie, podsuwała nam tropy, potem je gasiła i gdy już sądziłam, że tak naprawdę jedna sprawa mogła być tylko takim głupim wypełniaczem akcji, okazywało się, że nabiera ogromnego znaczenia, a bohaterowie przez nią są w jeszcze większym niebezpieczeństwie. A Maas nie lubi oszczędzać swoich postaci – tego można być pewnym. Bryce… Tak bardzo polubiłam tę zwariowaną, niby naiwną i płytką pół-Fae, która skrywała w sobie tak wiele. Nie wspomnę nawet o Huncie, który skradł moje serce, gdy tylko ich ścieżki się połączyły. A ten wątek miłosny… Ach. Można się wściec, roześmiać, rozczulić i rozpłynąć przy tym, co autorka wyprawia w tej kwestii.

Trzeba też dodać coś o bohaterach pobocznych, bo i o tych Maas nie zapomina. Z początku zawsze zdaje się, że nie odegrają żadnej roli, a autorka po raz kolejny nas zaskakuje i możemy obserwować śmiałe czyny małych i niby nic nieznaczących postaci, patrzeć na przemianę tych, które sprawiały wrażenie stworzonych tylko w jednym celu… Ta książka jest przemyślana w każdym calu, jeśli chodzi o wątki magiczne, obyczajowe, a nawet nie wspomnę o kryminalnym, który został poprowadzony po prostu genialnie.

No i najważniejszy chyba – wątek przyjaźni. Przyjaźni tak wielkiej, tak prawdziwej, tak głębokiej i tak mocnej, że jest w stanie przetrwać wszystko. Byłam pod ogromnym wrażeniem całej tej historii, ale jeśli chodzi o Bryce i Danikę aż brakowało mi słów, by opisać, jak wspaniale autorka pokazała ich więź. Więź nierozerwalną. Wyjątkową. I tak do bólu prawdziwą. Po prostu chylę czoła i przez dłuższy czas się nie podnoszę.

Maas to dla mnie mistrzyni, naprawdę. O ile do pierwszej części miałam jakieś uwagi, tak ta zmiotła mnie z powierzchni i nadal nie mogę się po niej pozbierać, a tym bardziej pomyśleć o jakimkolwiek minusie. Bo podobało mi się wszystko. Aż kilka razy odkładałam lekturę, bo bałam się zbyt szybko zakończyć czytanie. Po minucie jednak nie wytrzymywałam i musiałam wrócić do tego świata. I chcę to zrobić ponownie jak najszybciej, więc oby autorka jak najszybciej napisała kontynuację!

Co jeszcze dodam? Kocham, kocham, kocham, kocham. Czekam na to, jakim torturom podda mnie jeszcze Maas, bo w zanadrzu ma pewnie o wiele więcej chwytów. Już nie mogę się ich doczekać, kocham ją i nienawidzę za to z całego serca. A Wy czytajcie. Jak najprędzej. Nie będziecie żałować!