Rebecca Makkai – "Wierzyliśmy jak nikt"

Autor: Rebecca Makkai

Tytuł: Wierzyliśmy jak nikt

Wydawnictwo: Wydawnictwo Poznańskie

Data wydania: 15.04.2020

Ilość stron: 620

Ocena: 8/10

Opis:

Epicka powieść o przyjaźni i odkupieniu w obliczu tragedii, finalistka nagrody Pulitzera oraz National Book Award, a przy tym jedna z najważniejszych książek ostatnich lat wg "New York Timesa", "The Washington Post" i "Entertainment Weekly".

W 1985 roku młody Yale Tishman, dyrektor rozwoju chicagowskiej galerii sztuki, zamierza namieszać w środowisku amerykańskiej bohemy, wprowadzając na wystawę zbiór nadzwyczaj udanych obrazów z lat 20. Jego kariera zdaje się kwitnąć, ale wokół AIDS zbiera okrutne żniwo – przyjaciele Yale’a jeden po drugim umierają i wkrótce zostaje on niemal zupełnie sam. 

Trzydzieści lat później Fiona, przyjaciółka Yale'a, próbuje odnaleźć w Paryżu swoją zaginioną córkę. Zatrzymuje się na pewien czas u starego przyjaciela, znanego fotografa, który przed laty uwiecznił chicagowską epidemię. Z czasem kobieta zdaje sobie sprawę, w jak wielkim stopniu wydarzenia sprzed lat mogą ukształtować nas samych i nasze relacje z najbliższymi.

Losy Yale'a i Fiony przeplatają się na przestrzeni lat, zabierając tym samym czytelników w rozdzierającą podróż przez lata osiemdziesiąte aż po chaos czasów współczesnych.

Recenzja:

Od kiedy tylko usłyszałam o premierze tej książki, czułam, że muszę ją przeczytać. Wierzyliśmy jak nikt przemówiło do mnie w pierwszej chwili i przyciągnęło do siebie niczym ćmę do światła. „[…]powieść o nienawiści i miłości w czasach zarazy”, która została finalistką Nagrody Pulitzera oraz National Book Award, a przy okazji uznano ją za jedną z najważniejszych książek ostatnich lat według „New York Timesa”, „The Washington Post” i „Entertainment Weekly”. Jak można przejść obok takiego tytułu obojętnie?

Akcja powieści toczy się dwutorowo: najpierw poznajemy wydarzenia z roku 1985 oraz kilku późniejszych lat, by co rozdział przenieść się do roku 2015. Te wcześniejsze opowiadają o Yale’u Tishmanie, który natrafia na niezwykły zbiór obrazów z lat dwudziestych. Dzięki temu odkryciu jego kariera zdaje się kwitnąć i nabierać coraz szybszego tempa. Nad życiem Yale’a wiszą jednak wciąż ciemne chmury, bo wśród jego przyjaciół żniwo zbiera straszny wróg – AIDS – na którego pokonanie w tamtych czasach nie było nawet cienia szansy. Trzydzieści lat później przyjaciółka Yale’a, Fiona, próbuje odnaleźć w Paryżu swoją zaginioną córkę i zatrzymuje się u starego przyjaciela, który uwiecznił swoim aparatem chicagowską epidemię sprzed lat. Przeszłość i teraźniejszość mieszają się ze sobą, losy wszystkich bohaterów się ze sobą splatają i pozwalają na dostrzeżenie pełnego oglądu wydarzeń sprzed lat oraz wejście w chaos czasów współczesnych.

Zacznijmy od tego, że ta książka zrobiła na mnie naprawdę duże wrażenie i kilkukrotnie sprawiła, że w oczach stawały mi łzy. Rebecca Makkai stworzyła piękną, trudną i wzruszającą opowieść, przez którą dosłownie się płynie. Gdy mniej więcej w połowie powieści akcja nabiera jeszcze szybszego tempa, dosłownie nie idzie się od niej oderwać, bo kolejne wydarzenia nie pozwalają na odłożenie jej nawet na moment. Tajemnice, wiszące nad bohaterami cienie, niedopowiedzenia, trudy życia w czasie zarazy, przyjaźnie i zawiedzione zaufania… Ta książka to prawdziwie wybuchowa mieszanka, przez którą autorka przeprowadza nas umiejętnie, z wyczuciem, ale i odpowiednią dosadnością.

Opowiada o losach Yale’a i jego partnera, o społeczności gejowskiej Chicago i kryzysie AIDS, który zebrał ogromne żniwo. Jest to jednocześnie przeprawa cofająca czytelnika w czasie, dzięki wspomnianej na początku kolekcji obrazów, nad których pozyskaniem pracował Yale. Każdy z nich niósł za sobą historię, która została wpleciona w powieść i dodawała jej kolejnego artystycznego waloru. Mamy tutaj też czasy współczesne, pojawia się Fiona, poznajemy historię z lat 80. z perspektywy współczesnej, obserwujemy też trudną relację matki z córką, poszukiwanie odkupienia i odnalezienie prawdy o tym, jak przeszłość kształtuje prawdziwy charakter człowieka, jak niektóre wydarzenia wpływają na resztę naszego życia. Mamy zapis bólu, zawiedzionych nadziei, traumy, ale też chwil radosnych, intymnych czy pięknych.

Książka porusza jak widzicie bardzo szeroką gamę tematów, ale nie wydaje się przez to przegadana, niepełna czy niedopracowana. Chociaż otwarte zakończenie sprawiło, że zabrakło mi czegoś „więcej”, dzięki czemu postawiłabym przysłowiową kropkę nad i, to oprócz tego zapis kolejnych wydarzeń, przedzieranie się przez chicagowskie ulice w czasie zarazy, obserwowanie kolejnych rozterek bohaterów było porywające i poruszające. Jest to jedna z tych książek, o których myśli się jeszcze na długo po ich zakończeniu. Zżyłam się z Yale’em tak bardzo, że na pewno wrócę do jego postaci, do tego, jak świetnie została wykreowana i jak prawdziwa była, nieraz.

Czy polecam? Tego się już na pewno domyślacie. Tak, polecam. Wierzyliśmy jak nikt to prawdziwie epicka powieść o życiu samym w sobie, które jest trudne, piękne, brutalne i wiele razy rzuca nam kłody pod nogi, rozdziera serce, ale też daje nadzieję. Dlatego sądzę, że warto przenieść się do tak świetnie opisanego przez autorkę Chicago z lat 80. oraz współczesnego Paryża, podążyć śladami Yale’a i Fiony. Chociaż to fikcyjni bohaterowie, autorka wykreowała ich pośród wydarzeń, które naprawdę miały miejsce i chociażby dlatego warto sięgnąć po tę powieść. Ale nie tylko. Przekonajcie się sami, ile może Wam dać ta historia. Ja z czystym sumieniem polecam!