Patrick Ness - "Na ostrzu noża"

Autor: Patrick Ness

Tytuł: Na ostrzu noża

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 10 marca 2020

Liczba stron: 488

Ocena: 9/10

Opis:

Niezwykła podróż do świata, w którym nie ma kobiet, a wszystkie żywe stworzenia słyszą swoje myśli w niemilknącym strumieniu dźwięków, słów i obrazów zwanym Szumem.

Tood Hewitt jest jedynym chłopcem w osadzie pełnej mężczyzn. Odkąd osadnicy zostali zarażeni Szumem, Todd słyszy wszystko, co mężczyźni myślą, a oni słyszą wszystko, co myśli on. Za miesiąc ma stać się mężczyzną, ale wśród otaczającej go kakofonii orientuje się, że mieszkańcy osady coś przed nim ukrywają – coś tak strasznego, że Todd zmuszony jest uciec wraz ze swoim psem, którego prosty, lojalny głos również słyszy.

Ścigani przez wrogo nastawionych osadników, chłopiec i  pies natrafiają na dziwną, milczącą dziewczynę. Kim ona jest? I dlaczego nie została zabita przez chorobę, tak jak wszystkie inne kobiety w Nowym Świecie? W trakcie wspólnej podróży Todd będzie musiał oduczyć się wszystkiego, co zna, by zrozumieć, kim naprawdę jest.

Recenzja: 

Przeczytałam ostatnio wiele powieści pełnych dziwów i cudów, ale żadna nie była tak przepysznie niepokojąca jak Na ostrzu noża. Książka ta wzbudziła we mnie mnóstwo emocji i wciąż ciężko mi się po tym pozbierać, a to dopiero pierwszy tom! Jestem pełna obaw, co pojawi się w kolejnych częściach, a jednocześnie nie mogę się ich doczekać. Zdaje się, że jestem jakąś czytelniczą masochistką… prawda? 

Gdy przeczytałam opis Na ostrzu noża od razu na myśl przyszła mi seria Meto autorstwa Yves Grevet. Tam również mamy do czynienia z męskim świadkiem, bez kobiet, przepełnionym tajemnicami oraz niepokojącymi niuansami, z głównym bohaterem nastolatkiem. Jednakże powieść Patricka Nessa jest znacznie mocniejsza i mroczniejsza, podkreślona obficie fantastyką, grozą i postapokaliptycznym klimatem, ciemną naturą człowieka, przemocą. Jeśli czytaliście Siedem minut po północy tego autora doskonale wiecie, jak autor potrafi emocjonalne zadziałać na czytelnika…

Głównym bohaterem powieści jest nastoletni Todd, który ma niebawem stać się mężczyzną. Został jedynym chłopcem w społeczności, a więc – jak zapewne się domyślacie – nie jest mu łatwo. Jednakże bycie najmłodszym nie jest najgorsze. Koszmarem okazuje się tutaj Szum*, który zdradza myśli każdego (również zwierząt). Wiele z nich jest nieprzyjemna, ale szczególnie niebezpieczna okazuje się dla Todda wiedza – szczególnie w chwili, w której odkrywa ciszę… 

*A są to tylko słowa, głosy, co gadają, jęczą, śpiewają i płaczą. Są też obrazki, co się nagle pojawiają w myślach, nieważne, jak bardzo ich nie chcesz, obrazki wspomnień i fantazji, i sekretów, i planów, i kłamstw, kłamstw, kłamstw. Bo w Szumie można kłamać, nawet kiedy wszyscy wiedzą, co myślisz; możesz zagrzebać rzeczy pod innymi rzeczami, możesz je schować na widoku, po prostu nie myślisz o nich jasno albo przekonujesz sam siebie, że prawdziwa jest odwrotność tego, co chowasz, a wtedy kto rozróżni, co w powodzi jest prawdziwą wodą, a co cie nie zamoczy?

Muszę przyznać, że Patrick Ness zaskoczył mnie bardzo pozytywnie – po Na ostrzu noża spodziewałam się wiele, ale nie aż tak wiele. Bardzo przypadła mi do gustu dość chaotyczna narracja Todda, przepełniona jego myślami, ale i zgrabnie wplecionymi wyjaśnieniami na temat świata. Czytelnikowi udzielają się emocje chłopca bardzo mocno i uczucie niepokoju, zagubienia, towarzyszy nam przez całą powieść. Znalazło się tutaj miejsce i na kilka nieco bardziej humorystycznych wydarzeń (Manczi** jest cudownie głupiutki – to pies) oraz nawiązań do innych znanych dzieł (choćby 451° Fahrenheita - książki i wiedza to zło). Ogromnie przypadło mi również wyraźne oddzielenie Szumu od treści, a także znakomite zobrazowanie go w książce (zdjęcie obok). Ach, ta książka przepełniona jest niespodziankami… 

**PIERWSZE, CO ODKRYWASZ, jak twój pies nauczy się mówić, to że psy nie mają za wiele do powiedzenia. O niczym.

- Chcę mi się kupę, Todd.

- Zamknij pysk, Manczi.

- Kupę. Kupę, Todd. 

Na ostrzu noża to obowiązkowa lektura dla miłośników postapokaliptycznych oraz niepokojących powieści, które budzą w czytelniku zarazem dyskomfort, jak i mnóstwo innych emocji. Ciężko oderwać się od tej książki, z każdym rozdziałem staje się coraz ciekawsza, a zakończenie wręcz druzgocze czytelnika (bo oczywiście historia urywa się w mocnym momencie, nosz kur… czaki!). Mam nadzieję, że szybko zostanie wydany drugi tom, bo umrę z ciekawości i niepokoju – o Todda oraz… nie zdradzę Wam kogo, o! Przekonajcie się sami - polecam z całego serducha!