Anna Stokłosa – "Ważka. Przeobrażenie"

Autor: Anna Stokłosa

Tytuł: Ważka. Przeobrażenie

Wydawnictwo: Dragon

Rok wydania: 2020

Ilość stron: 350

Ocena: 3/10

Opis:

Dystopijna opowieść o świecie, w którym władzę sprawują wielkie korporacje.

Wyobraź sobie świat, w którym jedyną wartością jest praca. Książki już dawno zostały spalone, religie zakazane, a sztuka skazana na zapomnienie. Tu liczy się tylko produktywność.

W takim świecie dorastała Weronika, wychowana przez system dziewczyna, która podczas trzeciej wojny światowej straciła oboje rodziców. Dziś ma przed sobą wielką szansę – niedawno rozpoczęła pracę w korporacji. Może korzystać z przywilejów niedostępnych dla zwykłych śmiertelników. Jej życie wydaje się być poukładane i spokojne. Do czasu… Na jej drodze staje agent tajnej policji, którego zamiary wobec dziewczyny nie są jasne. Weronika wplątuje się również w działalność ruchu oporu, a sytuację dodatkowo komplikuje niespodziewane uczucie…

Recenzja:

Lubię książki utrzymane w klimacie dystopii czy postapo, a że ostatnio zdajemy się żyć w podobnej rzeczywistości, Ważka wydała mi się naprawdę fajną propozycją. W dodatku chętnie daję szansę debiutującym autorom, więc postanowiłam, że sprawdzę, jaki Anna Stokłosa miała pomysł na swoją powieść. Czy lekturę uważam za wartą poświęcenia jej czasu?

Weronika żyje w świecie rządzonym przez Wielką Konglomerację. Po trzeciej wojnie światowej, gdy największe korporacje świata się zjednoczyły, powstał nowy ustrój, całkowicie przez nie kontrolowany. Zakazano wszystkiego: książek, poznawania historii, a przede wszystkim religii. Weronika była posłuszna, ale do czasu, bo w końcu zaczęła kwestionować wszystko, co próbowano jej wmówić. Właśnie wtedy na jej drodze stanął agent tajnych służb, któremu jest zmuszona pomagać, dziewczyna wplątuje się też w nielegalną działalność. Jej życie bardzo szybko zaczyna się komplikować i nie wiadomo, czy uda jej się poradzić sobie z kolejnymi przeciwnościami. Ani ocalić swoje życie…

Jak zapewne domyślacie się już po ocenie – książka nie przypadła mi do gustu. Piszę to z naprawdę dużym smutkiem, dlatego że sam pomysł na fabułę miał spory potencjał i widziałam tutaj ogromne pole do popisu. Stworzony przez autorkę świat, świat wielkich korporacji, gdzie liczy się tylko produktywność i nic więcej, a ludzie są ściśle kontrolowani przez władzę, to przerażająca wizja, która tak naprawdę miałaby szansę się spełnić. W końcu czy i większości z nas nie narzuca się nieustannie różnych wzorców, do których musimy się dopasować, nie jesteśmy zarzucani przez kolejne oferty i nie żyjemy w pośpiechu, a główną osią naszego świata nie jest właśnie praca?

Tyle że tutaj mam duży zarzut do autorki, bo chociaż obmyśliła ten świat ciekawie, cała jego kreacja była bardzo niekonsekwentna, za mało pogłębiona i zbanalizowana. Z jednej strony mamy ogromną kontrolę, z drugiej… bohaterowie tak naprawdę robią, co chcą i nie ponoszą przez większość czasu konsekwencji. Z jednej strony wiara jest zabroniona, samo wspominanie i życzenie komuś głupiego „powodzenia” ponoć jest karane, a główna bohaterka ma na nazwisko… Dusza. Takich nieścisłości w całej książce jest o wiele więcej. Najgorszym z nich jest to, że bohaterka zaczęła się nawracać po przeczytaniu trzech cienkich książek, między innymi Władcy pierścieni...

Na dodatek sam styl autorki jest zbyt patetyczny i sztywny. Rozumiem te zabiegi w dialogach, gdy specyficzne słownictwo było używane specjalnie, ale w całej narracji ogromnie to już razi. Z jednej strony Weronika nie zna żadnych książek, zna tylko pracę i nic poza tym, z drugiej jej wyobraźnia hula sobie swobodnie przez większość powieści, a ona używa poetyckich i rozbudowanych metafor, przez co opisy różnych sytuacji są drogą przez mękę.

Ponadto wątek pomocy Weroniki agentowi tajnej policji był mocno naciągany. Młoda dziewczyna, niedoświadczona, dopiero rozpoczynająca pracę została wybrana, bo… jej przyjaciółka powiedziała, że umie czytać ludzi? Serio? Rozumiem też inne pobudki bohatera, ale… Dla mnie to nadal za mało. A wątek romantyczny… Spuśćmy tutaj zasłonę milczenia. 

Tu przechodzimy do bohaterów. Głównej bohaterki nie potrafiłam polubić, chociaż bardzo się starałam. Jej zachowanie było irracjonalne, jej sposób myślenia nielogiczny. Jan... Kurczę, miał potencjał, ciągle pokładałam w nim nadzieje i chyba tylko jego tam polubiłam, przymykając właściwie oboje oczu na to, że wielki groźny pan glina zachowywał się tak nieodpowiedzialnie i głupio, bo… no, tego się pewnie domyślacie. Jeśli nie, odsyłam do książki. Wątki Klary, Genevieve i Toma… Chyba lepiej je przemilczeć także, bo tutaj brak logiki już w ogóle sprawiał, że odkładałam książkę i kręciłam głową. Ogólnie nie udało mi się zapałać większą sympatią do praktycznie żadnej postaci. Gdy zdarzyło się, że jakaś z nich poniosła śmierć bądź została ranna, kiwałam głową i przewracałam stronę. I tyle. A chyba nie o to chodzi w czasie lektury książki, która powinna wciągnąć, wywołać żywe emocje i nie dać się od siebie oderwać.

Podsumowując: z bólem serca, ale naprawdę nie polecam Wam tej książki. Jak dla mnie jest to bardzo surowy tekst, który wymagałby ostrej redakcji. Gdyby doszlifowało się niespójności fabularne i trochę podkręciło postacie, to byłaby naprawdę fajna historia dystopijna. A tak niestety wyszło coś, co mogę podsumować jednym krótkim przewróceniem oczami. Sam pomysł niestety w tym wypadku nie pociągnął całości w górę. Dlatego nie będę się rozglądać nawet za kontynuacją, a Wam radzę raczej znaleźć coś innego do poczytania w tym wolnym bądź mniej wolnym czasie.