George R.R. Martin (redakcja i wybór) – "Tasowanie w Dżokerowie. Dzikie karty. Tom 9"

Tytuł: Tasowanie w Dżokerowie

Cykl: Dzikie karty (tom 9)

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 28 stycznia 2020

Liczba stron: 638

Ocena: 8/10

Opis: 

W Nowym Jorku szaleje gang obdarzonych przerażającymi mocami mutantów, który zagraża bezpieczeństwu mieszkańców całej metropolii.

Opas, młodociany gubernator Rox, pragnął uczynić Ellis Island bezpiecznym azylem dla dżokerów. Dlatego postanowił zwerbować skoczków, nastoletnich wyrzutków władających supermocami, zdolnych w mgnieniu oka ukraść ciało człowieka.

Jednakże pod przywództwem szalonego wnuka Tachiona skoczkowie z każdym dniem stają się coraz bardziej okrutni i niepowstrzymani, aż wreszcie okazują się najpoważniejszą groźbą, przed jaką dotąd stanęły dzikie karty…

Recenzja: 

Dzikie Karty to cykl, który stale mnie zaskakuje – raz bardziej pozytywnie, innym razem mnie, jednakże nigdy opowiadania w nim zawarte mnie nie zawodzą. Tasowanie w Dżokerowie to już dziewiąty tom fascynującej przygody pod redakcją George’a R.R. Martina (tego pisarza przedstawiać raczej nikomu nie trzeba), bardziej emocjonująca niż tom poprzedni.

Tasowanie w Dżokerowie przepełnione jest tragizmem – to zdecydowanie jedna z najsmutniejszych oraz najbardziej pochłaniających części Dzikich Kart. O ile ósmy tom wypadł w moim odczuciu stosunkowo słabo, tak ten zdecydowanie wynagrodził mi wszystkie wcześniejsze niedociągnięcia. Dzieje się tutaj naprawdę wiele, wiele wątków zostaje też bardziej rozwiniętych, przez co wypadają znacznie lepiej. I kilku bohaterów zostaje doprawdy dotkliwie pokrzywdzonych – wręcz roi się tutaj od nieszczęść. 

Wideo krzyczała i łkała niepowstrzymanie. Nie chcę już więcej tego widzieć, nie chcę tego widzieć...

Ale nic nie mogłoby wymazać tego obrazu z jej umysłu. Przekazywała go bez chwili przerwy, nie mogąc się powstrzymać. Przesłonił w jej myślach wszystko inne, rzeczywistość błota, w którym siedziała, i zimną mgłę, otaczającą ją ze wszystkich stron. Odrażające kawały surowego mięsa owinięte w strzępy oliwkowej tkaniny. Bardzo się starała na nie nie patrzeć, ale i tak ciągle wnikały w jej myśli. (str. 608)

Niemniej nie na samej dramatyczności i grozie tom ten jest oparty. Jak wspominałam wcześniej, wiele zmian tutaj zachodzi i dobrych zmian – oczywiście dla czytelnika, niekonicznie mieszkańców Nowego Jorku, nadzwyczajnych bohaterów, mutantów. Azyl dla dżokerów wydaje się być jedynie mrzonką, a skoczkowie prowadzeni przez wnuka Tachiona wspinają się na wyżyny bestialstwa i okrucieństwa. Nie trudno się domyślić, że nie brakuje tutaj mocnych scen, które potrafią mocno zszokować i wywołać wstręt u czytelnika. Naprawdę, mocna rzecz – szczególnie, że opisy bardzo mocno oddziałują na wyobraźnię. 

Na szczególną uwagę zasługuje tutaj również fakt, że jakoś bardziej plastycznie wymalowane zostaje społeczeństwo w książce oraz istotne postaci. George R.R. Martin, który czuwa nad pisarzami ten cykl tworzącymi, nie odpuszcza naturalnie motywów wojennych oraz pojęcia człowieczeństwa. Bo nie ma tutaj bohaterów dobrych, nie ma także bohaterów całkowicie złych. Zło często motywowane jest walką o dobrą sprawę, a dobro – no cóż – w Dzikich Kartach to pojęcie bardzo względne…

(...) to bardzo ekscytujące, wiedzieć, że możesz oddać cios. Że jesteś w stanie sprawić im ból. (...)

- Teraz naprawdę nauczycie się nienawiści do mnie. 

Tasowanie w Dżokerowie wypada fantastycznie niemal pod każdym względem – historia zdecydowanie wróciła na właściwy tor. Przyczepić mogę się jedynie do nieco kiepsko opisanych scen erotycznych, jednakże fenomenalne wątki fantastyczno-thrillerowo-horrorowe zrekompensowały mi te gorsze fragmenty (i to z nawiązką!). Mam nadzieję, że Wydawnictwo Zysk i S-ka pośpieszy się z wydaniem tomu dziesiątego, bowiem jestem przekonana, że będzie on najprawdziwszą bombą. Polecam z całego serducha! :)