Ane Riel - "Żywica"

Autor: Ane Riel 

Tytuł: Żywica 

Wydawnictwo: Zysk i S-ka 

Data wydania: 22 stycznia 2020 

Liczba stron: 280 

Ocena: 10/10 

Opis: 

Co się dzieje, jeśli kochasz kogoś tak bardzo, że chcesz go zatrzymać przy sobie za wszelką cenę, w bezpiecznym miejscu? 

Rodzina Haarder mieszka na odosobnionej, porośniętej świerkami małej wysepce i z rzadka kontaktuje się z obcymi. Mieszkańcy sąsiedniej wyspy uważają ich za dziwnych, ale nie wtrącają się w ich życie. Gdy ojciec zgłasza śmierć 9-letniej córki, szanują ich żałobę i coraz mniej się interesują tym, co się dzieje w odosobnionym domostwie. 

„Żywica” to wstrząsająca i zarazem wzruszająca kronika stopniowego upadku i szaleństwa, do którego może doprowadzić ludzi lęk przez kolejną utratą i traumą. 

Recenzja:

Gdy tata zabijał babcię, w białym pokoju panowała ciemność. Byłam tam. Carl też, ale go nie widzieli. Był poranek wigilijny, prószył śnieg, ale tamtego roku nie było białych świąt.

Ane Riel należy do grona pisarzy, którzy nie biorą jeńców i mocno rozpoczynają swoje powieści. Powyższe zdania to zaledwie pierwszy akapit Żywicy i – z całą pewnością – nie jest najbardziej szokującym fragmentem. Książka ta jest niesamowitą mieszanką spektrum szaleństwa i pięknej baśniowości, a oderwanie się od lektury tutaj jest niemal niemożliwe… 

A przynajmniej było to niemożliwe dla mnie, bo powieść pochłonęłam jednym tchem. Stało się tak z wielu względów, ale na szczególną uwagę zasługuje tutaj warsztat pisarski Ane Riel, która pisze po prostu cudownie. Niezależnie czy dany fragment fragment dotyczył sytuacji strasznej, zabawnej czy baśniowej, oczarowywała mnie słowami, metaforami oraz odniesieniami do rozmaitych rzeczy – choćby swoistej wiarę w reinkarnację. Przypadł mi do gustu również fakt, że historia opowiedziana jest w dwojaki sposób: niektóre rozdziały opowiedziane są przez Liv, która opisuje wszystko ze swojego punktu widzenia, a inne – dotyczące przede wszystkim przeszłości jej ojca – napisane są w osobie trzeciej. Pozwala to na głębsze przeanalizowanie postaci, poznanie sposobu myślenia i konkretnych motywów działania. 

Może kamienie to tak naprawdę śpiący ludzie, którzy byli zbyt zmęczeni, by stać się czymś innym? 

Baśniowości całości dodaje sielsko-anielska natura, fantastycznie przez autorką opisana i przez bohaterów szanowana, a także niektóre opowieści, ciekawie odpowiadające na pytania życia, przyrody, ludzi i nie tylko. W pewnym stopniu jest to książka pouczająca, ale nie moralizująca. Czyny poszczególnych postaci są uzasadnione, nie biorą się znikąd, ale wcale nie znaczy to, że mogą zostać usprawiedliwione, pochwalone - jedynie zrozumiane. 

Zawsze mówił tylko miłe rzeczy o zmarłych, jak na przykład, że piekarz dbał o swoje szczury albo że listonosz miał w sobie tyle miłości do żony, że musiał rozdzielić swoje oddanie pomiędzy trzy inne damy z południa wyspy.

Warto tutaj wspomnieć o jeszcze jednym i – swoją drogą - najbardziej poruszającym elemencie Żywicy - listach matki do córki. Są one przepięknie napisane, przepełnione miłością, smutkiem, samotnością i bezsilnością. Cała książka przepełniona jest emocjami, które czynią bohaterów postaciami z krwi i kości, a historię bliższą sercu czytelnika. Nic dziwnego, że się w niej zakochałam… 

Powieść Żywica jest dość specyficzna, jednakże jestem przekonana, że podbije niejedno serce – szczególnie te poszukującego czegoś nietypowego, urokliwego, z charakterem. Geniusz tej książki tkwi w jej detalach – liryczności, magicznych opisach przyrody, w oczach małej Liv… To unikalna historia swoistych uzależnień i traumy, które doprowadziły do szaleństwa. Polecam z całego serducha!