Trent Dalton - "Chłopiec pochłania wszechświat"

Autor: Trent Dalton 

Tytuł: Chłopiec pochłania wszechświat 

Wydawnictwo: HarperCollins Polska 

Premiera: 19 lutego 2020 

Liczba stron: 480 

Ocena: 8/10 

Opis: 

Przedmieścia Brisbane, 1983: nieobecny ojciec, uzdolniony niemy brat, matka narkomanka, handlarz heroiną w roli ojczyma... Czy życie dwunastoletniego Elego mogłoby być bardziej skomplikowane? 

Dorastając w zaniedbanej dzielnicy, zamieszkałej przez polskich i wietnamskich uchodźców, Eli próbuje iść za głosem serca, żeby dowiedzieć się, co to znaczy być dobrym człowiekiem. Heroicznie próbuje ratować matkę przed pewną zgubą. Los ciągle jednak rzuca mu pod nogi nowe przeszkody. 

Najbardziej niezawodnym dorosłym w życiu Elego okazuje się Slim Halliday, czuwający nad nim recydywista i za życia owiany legendą rekordzista udanych ucieczek z więzienia Boggo Road Gaol. 

Ta pełna oryginalności i uroku historia, osadzona w Australii lat 80. XX wieku, stanowi wielowymiarową opowieść o braterstwie, prawdziwej miłości i nieprawdopodobnej przyjaźni, a także o zbrodni i magicznej sile umysłu, o rodzinie i przeznaczeniu – jest hipnotyzująca i poruszająca, poetycko przepiękna. Trent Dalton to bez wątpienia jeden z najciekawszych pisarzy australijskich ostatnich lat. 

Recenzja: 

Chłopiec pochłania wszechświat, która przyciągnęła mnie do siebie jak magnez. Nieczęsto sięgam po literaturę poruszającą tematy trudnego dzieciństwa, narkotyków oraz inne równie ciężkie tematy, a debiut Trenta Daltona właśnie na nich w drobnej mierze się opiera. Ale nie tylko – to także historia pełna emocji i liryzmu, w której można bezgranicznie się zauroczyć. I mnie ujęła, nieziemsko chwyciła, z pewnością nieszybko o niej zapomnę… 

Magiczną stroną tego tytułu są słowa. To historia poezją płynąca, pełna nietuzinkowych porównań, niespodziewanych akcentów oraz mnóstwa zaczarowanych opisów. Z pewnością niektórym ich liczność przeszkodzi – wszak wiele osób woli skupiać się na wydarzeniach i dialogach – jednakże mnie ten przesyt nie przeszkadzał. Wręcz przeciwnie – styl Trenta Daltona mnie zachwycił, dał tej powieści większej głębi, a także wspaniale oddziałał na moją wyobraźnię. Same tytuły rozdziały są liryczne, tworzą klimat, bywają lekko niepokojące - Chłopiec zaciska pętlę, Chłopiec zrywa się do lotu, Chłopiec tonie. I to zaledwie kilka z nich… 

Oryginalny styl autora to nie wszystkie zalety Chłopca.... Na uwagę zasługuje tutaj fakt, że bohater jest w stosunkowo w młodym wieku, a mimo to powieść jest w żaden sposób niedojrzała. Jest przemyślana w każdym calu, a narracja – no cóż – to bajka. Strasznie spodobał mi się motyw niecodziennej przyjaźni ukazany w treści – recydywisty, dwunastolatka i niemego Augusta (brata głównego bohatera). W zasadzie kreacja wspomnianego niepełnosprawnego chłopca to mistrzostwo świata – powieść dzięki niemu wiele zyskuje, bo – co tu dużo pisać – wprost utkany jest z wrażliwości i autentyczności.  

To August nauczył mnie zwracać uwagę na szczegóły, interpretować wyraz twarzy, czerpać informacje z komunikatów niewerbalnych, doszukiwać się znaczeń w każdej niemej rzeczy, jaką mamy przed oczami; z rzeczy, które mówią do nas bez słów. To on nauczył mnie, że nie zawsze muszę słuchać. Wystarczy, że będę patrzył. 

Trent Dalton fantastycznie też ujął społeczeństwo, czyniąc je nietuzinkowym tłem dla całości. Trudy życia, konieczność życia poza prawem, brudne przedmieścia. To dość specyficzny świat, brzmiący mrocznie, ale jest bardzo realny i niepozbawiony uroku – można wręcz uwierzyć, że wszystko stało się naprawdę, w naszym świecie, w Australii z lat 80. Opisy są po prostu bardzo realistyczne i plastyczne. 

Chłopiec pochłania wszechświat to zdecydowanie powieść niesamowita, niepowtarzalna. Ukazuje niebanalną więź, przyjaźń, która dla każdego z bohaterów przynosi coś nowego, barwnego. Żałuję tylko, że autor nie podjął próby bogatszego rozbudowania poruszanej problematyki, bo choć temat imigracji i narkomanii się weń przewija, tak czuję jakiś niedosyt. Nie wpłynęło to jednak na moją opinię, bo – jak wspominałam wcześniej – urzekł mnie jego styl, a i sama powieść jest boska pod wieloma względami, wynagradza wszelkie niedociągnięcia z nawiązką. Polecam z całego serducha, można się zakochać!