George R.R. Martin (redakcja i wybór) - "Jednookie walety. Dzikie karty. Tom 8"

Tytuł: Jednookie walety

Cykl: Dzikie karty (tom 8)

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 16 lipca 2019

Liczba stron: 512

Ocena: 6/10

Opis:

Na Ellis Island przebudziło się coś tak niebezpiecznego, że wygasiło nawet rozżarzone do białości napięcia między dzikimi kartami a ludźmi…

Wydarzenia na konwencji Partii Demokratycznej w Atlancie zniszczyły życie i kariery wielu postaci. Minęły czasy Wieży Asów oraz mody na dzikie karty, czasy współpracy między asami, dżokerami i natolami. Ich miejsce zajęły napięcia, nieufność i narastający mrok. Okrutny gang posługujący się nazwą „skoczkowie” opanował moc przenoszenia swych umysłów do ciał innych ludzi. Skoczkowie wykorzystują tę moc do aktów terroru i przemocy, po czym porzucają swe ofiary, by poniosły konsekwencje swych czynów. Ich bezlitosne plany zdobycia kontroli nad społecznością dzikich kart rozpalą na nowo konflikt między asami, dżokerami i zwyczajnymi ludźmi do nieznanych dotąd rozmiarów.

Recenzja:

Dzikie karty to cykl, którego pierwszy tom pojawił się w 2014 roku, jednakże ja dopiero pod koniec zeszłego roku miałam przyjemność się z nim zapoznać. To nietuzinkowa seria, bowiem składa się z opowiadań wielu różnych twórców, które razem tworzą spójny obraz swoistego uniwersum o superbohaterach - łączą się ze sobą i uzupełniają wzajemnie o kolejne smaczki. A wszystko to pod redakcją George’a R.R. Martina, więc – jak się zapewne domyślacie – wrażeń nie brakuje… 

Jednookie walety to już ósmy tom serii i… prawdę mówiąc nieco mnie zawiódł, choć ma i wiele naprawdę dobrych momentów oraz – przede wszystkim – zgrabnie wplątanych nawiązań do popkultury oraz współczesnych problemów. Prawdę mówiąc, problematyka poruszana w tej części jest dość szeroka, co jednocześnie zaskoczyło mnie, jak i nieco zawiodło. Wolałam luźniejszą formę poprzednich tomów, które zdawały się być bardziej przerysowane (w pozytywnym tych słów znaczeniu), bowiem w tematyce o superbohaterach nie do końca się coś takiego sprawdza – a przynajmniej w takiej ilości. Polityka, uzależnienia, problemy z seksualnością – było tego zdecydowanie za dużo. Szczególnie ubodło mnie to w opowiadaniu Wieża ze złota i bursztynu Kevina Andrewa Murphy’ego, które nie dość, że nie pasuje do pozostałej części tomu, to jeszcze jest bardzo prymitywną formą nabijania się z pewnego prezydenta… 

Szczęśliwie, w Jednookich waletach znalazłam również wiele zalet – wszak uniwersum to samo i choć mniej udolnie przedstawione, to wciąż do Dzikich Kart coś wnosi, a i bohaterowie w jakimś stopniu ewoluują. Pojawia się też nowy antagonista, wątek skoczków się rozwija (ach, uwielbiam ich moc kontrolowania) i – jednym słowem – wiele się dzieje. Szkoda tylko, że dopiero w ostatnim rozdziale akcja się naprawdę rozkręca, a pozostałe – choć prowadzą do ciekawego finału – są bardzo… przegadane. Ale no cóż, każda seria ma swoje lepsze i gorsze strony, prawda? 

- To nie była Hannah – oznajmiła. 

- Mamy kilkunastu świadków potwierdzających, że to była ona. 

- Ciało należało do niej, ale w środku był ktoś inny. To było tak, jakby była… bo ja wiem? Opętana? 

Jednookie walety to najsłabszy z dotychczasowych tomów Dzikich Kart, jednakże nie zniechęcił mnie do cyklu. Wręcz przeciwnie – książka ta udowodniła mi, że seria się rozwija, a autorzy próbują czegoś nowego. Tym razem im nie wyszło, ale kto wie, czym zaskoczą mnie w części dziewiątej? Swoją drogą, pojawi się ona lada dzień na rynku i już nie mogę się doczekać, gdy zasiądę do lektury. Liczę na więcej akcji, więcej emocji oraz więcej zabawy. Jeśli lubicie oryginalne historie o prawie-superbohaterach, przyprawione erotyką oraz rozwiązaniami rodem z komiksów lat 80-tych – wiecie co robić. W tym cyklu można się zatracić. Polecam z całego serducha!