Caroline Lea - "Kobieta ze szkła"

Tytuł: Kobieta ze szkła

Autor: Caroline Lea

Wydawnictwo: Literackie

Data wydania: 12 luty 2020

Liczba stron: 405

Ocena: 8/10

Opis:

Surowa, mroźna i bezlitosna Islandia nigdy nie była tak blisko…

Trzymająca w napięciu powieść o poświęceniu z miłości, obezwładniającym lęku i sekretach, których nikt nie chce wyjawić.

1686 rok, niewielka osada w przeszywającej chłodem Islandii. Rósa po nagłej śmierci ojca, miejscowego biskupa, musi znaleźć sposób, by zdobyć pieniądze, które pomogą przetrwać zimę jej i jej chorej matce. Mimo że serce kobiety zaczyna bić mocniej w towarzystwie przyjaciela z dzieciństwa, podejmuje decyzję o wyjściu za mąż za bogatego i starszego od niej Jóna Eiríkssona, który ma zapewnić jej godny byt.

Jak będzie wyglądać nowe życie Rósy w odległym i nieprzystępnym Stykkishólmur?

Dlaczego pierwsza żona Jóna Eiríkssona nie żyje?

Co kryje się w zamkniętym pomieszczeniu na strychu, wydając niepokojące odgłosy każdej nocy?

Czy samotność i mroczne tajemnice doprowadzą Rósę do szaleństwa?

Recenzja:

Choć Kobieta ze szkła jest drugą książką Caroline Lei, autorka na naszym rynku wydawniczym tą powieścią debiutuje. Przyznam szczerze, że do sięgnięcia po nią zachęciła mnie zamieszczona na okładce rekomendacja, według której książka zachwyci fanki Miniaturzystek Jessie Burton. Czy to była dobra decyzja? Jak najbardziej! I po lekturze Kobiety ze szkła jak najszybciej muszę sięgnąć po Miniaturzystki, które czekają na mojej półce już od dłuższego czasu, kupione po zachwytach nad lekturą Muzy Burton. Ale do rzeczy.

Mamy rok 1686. Główna bohaterka, Rósa, mieszka w niewielkiej wiosce na Islandii. Po śmierci ojca razem z matką szybko popada w ubóstwo, a przez wszechobecne zimno matka dziewczyny podupada na zdrowiu. Można powiedzieć, że Rósa, świadoma, że matka nie przetrwa zimy, sprzedaje się, by zapewnić jej jedzenie i torf do ogrzania domu. Wychodzi za mąż za bogatego przywódcę nadmorskiej osady i przeprowadza się daleko od domu, zostawiając matkę, ale i chłopaka, z którym się wychowała i w którego towarzystwie serce bije jej mocniej.

Caroline Lea od początku niezwykle umiejętnie buduje napięcie. Jak dla mnie niejeden twórca horrorów mógłby się od niej uczyć. Rósa zamieszkuje w zagrodzie męża, leżącej z dala od osady. Jón zakazuje jej wchodzić na strych i do ziemianki – i jedno, i drugie jest zamknięte na klucz. Rósa, która naczytała się islandzkich sag, wyobraźnię ma całkiem bujną, do tego nie brak jej ciekawości, więc choć stara się być posłuszną żoną, przy pierwszej nadarzającej się okazji próbuje złamać zakaz męża i zajrzeć tak na strych, jak i do ziemianki. Szelesty, które dobiegają ze strychu, mącą zmysły kobiety, a jeśli dodać do tego niepokojące pogłoski o śmierci poprzedniej żony Jóna, niechęć mieszkańców osady i długie dnie spędzone w samotności na ciężkiej pracy, nic dziwnego, że dziewczyna szybko traci wiarę we własną poczytalność.

Autorka zastosowała ciekawy zabieg – fragmenty pozwalające poznać nam perspektywę Rósy pisała w trzeciej osobie, natomiast fragmenty z perspektywy Jóna w pierwszej osobie. I choć te drugie były znacząco krótsze i przenosiły nas zarówno w przyszłość, jak i przeszłość, zaburzając chronologię opowieści, znakomicie pozwoliły poznać bohatera i jego motywacje. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że autorka nakreśliła w nich postać Jóna lepiej niż Rósy przez resztę książki.

Kobieta ze szkła to z jednej strony studium postaci: młodej, samotnej kobiety i doświadczonego przez życie mężczyzny skrywającego w sobie mrok, a z drugiej studium hermetycznej społeczności. Do tego dochodzą wspaniałe opisy bezlitosnej islandzkiej natury, wspomniane już umiejętnie budowane napięcie, bardzo subtelnie opisana miłość oraz kilka zaskakujących zwrotów akcji. Wszystko to sprawia, że Kobietę ze szkła czyta się z zapartym tchem i ciekawością, która nie pozwala oderwać się od lektury.

Kobieta ze szkła okazała się dla mnie bardzo dobrym początkiem czytelniczego 2020 roku i dość wysoko ustawiła poprzeczkę. Coś mi mówi, że nieprędko trafi mi się lepsza lektura. Z czystym sumieniem mogę wam tę powieść polecić – premiera 12 lutego, nie przegapcie!