T. Christian Miller, Ken Armstrong - "Niewiarygodne. Prawdziwa historia gwałtu"

Autor: T. Christian Miller, Ken Armstrong

Tytuł: Niewiarygodne. Prawdziwa historia gwałtu

Wydawnictwo: Czarna Owca

Data wydania: 18 września 2019

Liczba stron: 328

Ocena: 7/10 

Opis: 

Jedenastego sierpnia 2008 roku osiemnastoletnia Marie zgłosiła się na policję. Zamaskowany mężczyzna włamał się do jej mieszkania w pobliżu Seattle, w stanie Washington, i zgwałcił ją. W ciągu kolejnych dni przesłuchań, zarówno funkcjonariusze jak i bliscy Marie podchodzili do jej opowieści coraz bardziej sceptycznie. Policja szybko zmieniła stosunek do sprawy i zaczęła oskarżać Marie o oszustwo. Po wytknięciu nieścisłości w jej relacji i wątpliwościach, jakie wzbudziła, dziewczyna złamała się i przyznała, że jej historia to kłamstwo. Została oskarżona o składanie fałszywych zeznań oraz publicznie zlinczowana przez osoby z najbliższego otoczenia.

Ponad dwa lata później detektyw z Kolorado, Stacy Galbraith, otrzymuje sprawę napaści na tle seksualnym. W toku dochodzenia, Galbraith orientuje się, że jest ona uderzająco podobna do gwałtu, do którego doszło jakiś czas temu w pobliskim miasteczku. Postanawia połączyć siły z detektyw badającą tamtą sprawę, Edną Hendershot. Wkrótce obydwie kobiety uświadamiają sobie, że mają do czynienia z seryjnym gwałcicielem: mężczyzną, który fotografował swoje ofiary, grożąc, że opublikuje ich zdjęcia w sieci, i zacierał wszelkie ślady przestępstwa z przebiegłością sugerującą doświadczenie zdobyte w armii lub policji.

Recenzja: 

Niewiarygodne. Prawdziwa historia gwałtu to książka, która od razu zwróciła moją uwagę. Wcześniej co-nieco słyszałam o przedstawianych przez nią wydarzeniach (koleżanka jest fanką serialu o tym samym tytule), jednakże zdecydowanie bardziej przemówiło do mnie poznanie tej historii poprzez słowo pisane. I muszę wam powiedzieć, że choć wiedziałam, co mnie mniej-więcej czeka, to… i tak pozycja ta mnie zszokowała… 

- Więc jak? - zapytał jeden z nich. - Zostałaś zgwałcona?

Książka została napisana przez dwóch zdobywców Nagrody Pulitzera – T. Christiana Millera i Kena Armstronga. Choć jest to literatura faktu, w wielu miejscach przypomina swoistą opowieść – opowieść o – dosłownie – niewiarygodnym śledztwie, które przedstawia nie tylko koszmar gwałconych kobiet, ale i często wręcz oburzające traktowanie ich przez władzę oraz media. Pozwolę sobie przytoczyć fragment z pierwszych stron, który idealnie to obrazuje: 

(…) wiele kobiet oskarża o gwałt bez zastanowienia, a ściśle mówiąc: ściąga majtki bez zastanowienia, a potem żałuje i oskarża. 

Czytając czasami miałam ochotę komuś przyłożyć za takie traktowanie ofiar gwałtu. Jednakże z ręką na sercu muszę przyznać, że czasami sama miewałam wątpliwości, co jest prawdą. Wydarzenia w niej przedstawione obejmują bowiem aż kilkanaście lat, opisują historię kilku kobiet, z uwzględnieniem materiałów dochodzeniowych oraz wywiadów – również z samym gwałcicielem! Poznanie historii z jego punktu widzenia było dla mnie równie szokujące, jak oskarżanie ofiar gwałtu o kłamstwa. Mężczyzna obserwował kobiety wiele miesięcy przed atakiem i wiedział o nich oraz ich nawykach wszystko. 

Znał jej imię i nazwisko, datę urodzenia, numer paszportu i tablicy rejestracyjnej jej samochodu. Wiedział, co studiuje i gdzie. Wiedział, że wieczorami, przed pójściem spać, mówi do swojego odbicia w lustrze w łazience. 

Wiele do myślenia daje również historia Marie, która z ofiary gwałtu szybko zostaje zamieniona w… kłamczuchę i przestępcę. Dziewczyna zachowywała się faktycznie podejrzliwie i nieracjonalnie, ale czy to powód, aby od razu kogoś oskarżać i oceniać? Marie jeszcze przed napaścią seksualną wiele przeszła, a po niej wszyscy się od niej odwrócili i została zlinczowana przez media, bo nie zachowywała się tak, jak powinna. Ale czy są jakieś reguły zachowywania się po traumatycznych przeżyciach? Czyż nie każdy jest inny? 

Jakiś czas wcześniej Marie pożyczyła innej przyjaciółce swój laptop – zwykły czarny IBM – a teraz nie mogła go dostać z powrotem. Gdy doszło do konfrontacji usłyszała: „Skoro ty możesz kłamać, ja mogę kraść.” Ta sama przyjaciółka – a raczej była przyjaciółka – dzwoniła później do Marie, grożąc jej i mówiąc, że powinna umrzeć. Ludzie przedstawiali Marie jako przykład, tłumacząc, dlaczego nikt nie wierzy prawdziwym ofiarom gwałtów. Nazywali ją suką i dziwką.

Niewiarygodne. Prawdziwa historia gwałtu to nie tylko historia niebywałego śledztwa – to także opowieść o wołaniu o pomoc, którego przez uprzedzenia i liczne niejasności w dochodzeniu nie słyszał niemal nikt. Książka wciąga od pierwszych stron i – choć miejscami nieco się dłuży – zrobiła na mnie ogromne wrażenie, poruszyła mnie, oszołomiła i dała do myślenia. To pozycja idealna dla miłośników reportaży oraz niebywałych historii opartych na faktach. Polecam!