Jakub Ćwiek – "Kłamca 4. Kill'em all"

Autor: Jakub Ćwiek

Tytuł: Kłamca 4. Kill’em all

Wydawnictwo: SQN

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 410

Ocena: 8/10

Opis:

Świat stanął na głowie

Loki przepadł w krainie elfów. Życie w skórze Oberona, rozrywki i miłe towarzystwo sprawiają, że trudno mu się skupić na zabijaniu Antychrysta czy martwieniu o ukochaną Jenny. Nie wie też, że w wyniku przypadkowo wypowiedzianej inkantacji z osławionego Necronomiconu powróciła do życia jego żona Sygin. Szykuje się tu komuś podróż przez Piekło? Nawet całkiem dosłownie!

Nowym Jorkiem rządzi zbuntowany anioł, na Biegunie Północnym władzę przejął Światowid, a Święty Mikołaj tkwi w więzieniu na samym mleku i zimnych pierniczkach. Dobrze, że mamy apokalipsę, inaczej trzeba by było odwołać Gwiazdkę!

Loki, Samedi, a może Lucyfer? Kto jest największym kłamcą i kto wygra to ostatnie z ziemskich starć?

Najwyższa pora, by się przekonać!

Recenzja:

Pamiętacie, jak pisałam, że każda kolejna część Kłamcy to jazda bez trzymanki? W przypadku Kill’em all była to w dodatku taka o prędkości światła i z kilkoma wykolejeniami po drodze, która zmierzała do wielkiego Grand finale zdecydowanie za szybko. Ale… jak najbardziej było warto!

Przede wszystkim powiem to od razu: Loki to jeden z najlepszych książkowych bohaterów, o jakich czytałam. Znacie ten typ postaci, której mimo że robi coś, co wam się czasem nie podoba, jesteście w stanie wybaczyć wszystko? To dla mnie właśnie Loki. W dodatku jego poczucie humoru nigdy nie zawodzi, a momenty, w których się pojawia, zawsze przysparzają nie tylko niezłego zamieszania, ale dają też ciekawe dialogi i zwroty akcji.

Do tego mamy tutaj też jak zwykle fajnie rozbudowanych bohaterów pobocznych. Postacie Erosa czy Bachusa (jejku, nie będę spojlerować, ale już bardzo dawno nie śmiałam się tak, jak podczas czytania jego perypetii z bieguna) zostały dobrze poprowadzone, nawet Jenny udało mi się polubić bardziej. Pewnie właśnie dlatego miałam problem z Sygin. Bo jej wątek mi tu nieco kulał, nie pasował do reszty i miałam nadzieję, że jej pojawienie się wreszcie wyjaśni, ale ostatecznie zdała mi się takim zwyczajnym zapychaczem, bohaterką, która zmierzała donikąd. Ponadto żałowałam, że bohaterowie w tym tomie się tak rozmijali. Miałam nadzieję, że spotkają się ze sobą, nieco więcej się wyklaruje (jak sytuacja z Erosem, Jenny, Sygin i Lokim chociażby), dlatego trochę żałuję, że do tego nie doszło.

Motyw apokaliptyczny był, jak to w świecie Lokiego, jednocześnie przerażający i zabawny, kolejne zdarzenia można było śledzić z rosnącą ciekawością. Szkoda, że wątki bitwy zostały tak skrócone, no i oczywiście tego, jak się zakończyły… A właśnie, jeśli chodzi o zakończenia. Mieliście kiedyś tak, że podziwialiście zwieńczenie historii, a jednocześnie chcieliście za nie autora udusić? Bo to ja w tej chwili. Udusić i powiedzieć „bo mogę”. No dobra, nie mogę, nie jestem Lucyferem, ale łapiecie, o co mi chodzi.

Ostatni tom Kłamcy był przepełniony akcją, humorem, ale nie zabrakło w nim też poważniejszych nut, bo za tą całą otoczką często kryło się wiele naprawdę ciekawych myśli i trzeźwych spojrzeń na rzeczywistość. Za to właśnie też uwielbiam Kłamcę: bo kryje w sobie nie tylko popkulturowe mrugnięcia okiem i czarny humor, ale też coś więcej. I tak, jestem zła, że autor zostawił nas z takim zakończeniem. Tak, chciałabym się dowiedzieć, co tam się dalej działo. Ale jednocześnie jestem pod wrażeniem ostatniej sceny i chyba nie wyobrażałabym sobie w tej chwili innego zwieńczenia tej serii. Dlatego bardzo Wam polecam Kłamcę. Kawał dobrej lektury, przy której nigdy nie będziecie się nudzić! Jesteście ciekawi, kto okaże się największym Kłamcą? Loki, Lucyfer, Samedi… A może ktoś inny? Koniecznie sprawdźcie!