Grzegorz Gajek - "Strażnicy Starego Lasu. Biała wieża"

Autor: Grzegorz Gajek

Tytuł: Strażnicy starego lasu. Biała wieża

Wydawnictwo: Jaguar

Data wydania: 25 września 2019

Liczba stron: 380

Ocena: 7/10 

Opis: 

Kiedy na Stary Las spada przeklęta mgła, pod wpływem której umierają rośliny, a zwierzęta zaczynają chorować, strażnicy kniei – leszy – obwiniają o to przybywających coraz liczniej ze wschodu ludzi. Jeden tylko Lelek, młody samotnik żyjący z dala od siedziby swojego plemienia, wierzy, że przyczyna kłopotów leży gdzie indziej, gdyż nadejście mgły poprzedził upadek siedmiu gwiazd. Młodzieniec postanawia je odnaleźć i zbadać.

W trakcie poszukiwań Lelek trafia do wielu fantastycznych miejsc: do Matecznika, na Pojezierze, gdzie trwa wojna między dwoma rywalizującymi rodami karłów, do pojawiąjącej się tylko raz w roku Białej Przystani, a wreszcie do tajemniczej Białej Wieży, która według podań stanowi serce Starego Lasu i łączy ziemię z niebem i światem podziemnym. Poznaje też nowych przyjaciół: nieustraszonego – choć maleńkiego – skrzata Fafkela, zadziornego młodego woja imieniem Mojmir oraz zielarkę i czarodziejkę zwaną Modraszką.

Recenzja: 

Książki powiązane z wszelkimi naszymi rodzimymi podaniami i legendami wręcz pożeram. W związku z tym, nie mogłam odmówić sobie lektury powieści Biała Wieża – pierwszej księgi cyklu Strażnicy starego lasu. Nie mogłam również przejść obojętnie obok faktu, że ilustracje do niej stworzył uwielbiany przeze mnie Witold Vargas – jego Bestiariusz słowiański to majstersztyk! 

Biała Wieża to powieść skierowana stricte do młodzieży, niemniej nie mogę powiedzieć, że była to lektura dziecinna czy nieprzyjemnie spędziłam przy niej czas. Wręcz przeciwnie – było to moje pierwsze spotkanie z twórczością Grzegorza Gajka i jestem przekonana. Ze stron książki wylewa się słowiański folklor oraz mityczne stworzenia – mniej lub bardziej straszne. Wiele z nich budzi również sympatię w czytelniku, jak choćby maleńki Fafkel, skrzat, który drobny okazuje się jedynie ciałkiem – sercem i odwagą przerasta nawet olbrzymy! W przygodzie, w której towarzyszy nam plejada stworów i niestworów, można się całkowicie zatracić. Szczególnie, gdy całej wyprawie towarzyszy niepokojąca mgła i tajemnica umierającej przyrody… 

- Nie lękajcie się, nie poddawajcie. Stójcie razem.

Powieść czyta się niezwykle szybko i przyjemne. Bez wątpienia ogromny wpływ na to ma lekki styl autora, dzięki któremu lektura jest odprężająca. Młodszy czytelnik może mieć nieco problemu z niektórymi słowami, które ówcześnie raczej wyszły z użytku, jednakże język w książce nie jest skomplikowany - może poza imionami, które są fantastycznie staroświeckie i raczej niespotykane. Zagłębiając się w treść można zauważyć również wiele przesłań, jak choćby nieoceniania po pozorach. Takie rozmaite lekcje są ważne, szczególnie w powieściach dla młodzieży – wszak one również mają wpływ na kształtowanie się w nich wrażliwości i moralności. Warto również zauważyć, że bohaterowie często zachowują się nieco naiwnie, niczym młody człowiek – starszego czytacza może to odrobinkę zirytować, niemniej młodocianym łatwiej będzie dzięki temu będzie zaprzyjaźnić się z nimi, być może nawet utożsamić się. Widać tutaj również wyraźny podział na dobro i zło, którego z zasady nie lubię, ale tutaj jakoś łatwiej było mi przymknąć na niego oko i cieszyć się opowieścią. 

Biała wieża to niesamowita wyprawa w puszczę, pełna tajemnic, niesamowitości i klimatycznych ilustracji Witolda Vargasa (szkoda tylko, że się powtarzają). Nie brakuje tutaj wyzwań, humoru i grozy, ale przede wszystkim przyjemnej baśniowości i folklorystycznego gawędziarstwa. Jestem przekonana, że każdy młody czytelnik da się porwać przygodzie i wraz z Lelkiem, Fafkelem, Modraszką i Mojmirem wyruszy ku tytułowej wieży, która jest… czym? A tego Wam nie zdradzę! Polecam z całego serducha!