Maja Lidia Kossakowska – "Ruda Sfora"

Autor: Maja Lidia Kossakowska

Tytuł: Ruda Sfora

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 34

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 383

Ocena: 7/10

Opis:

Gdy zwycięża wiara ludzi przekonanych, że nie wierzą w nic, Ruda Sfora spopiela Świat i Zaświaty.

To naznaczona rdzą zakrzepłej krwi, potężna nienawiścią i butą, maszyna do zabijania. Widmo skazanej na przegraną wojny z Rudą Sforą zawisło właśnie nad kosmosem Jakutów. Straceńczej misji podjąć się muszą: młody szaman na gadającym koniu, pieśniarz – wojownik ze szponem w sercu, harda półbogini i kościej – tupilak, który miał być bardzo zły, ale nie umiał.

Recenzja:

Po przeczytaniu opisu Rudej Sfory myślałam, że wiem, o czym jest ta powieść. Ale dopiero gdy zagłębiłam się w stworzony przez Maję Lidię Kossakowską świat, zrozumiałam, jak bardzo się pomyliłam! Ale w pozytywnym sensie, bo choć dostrzegłam kilka minusów, ta powieść jest zdecydowanie jedną z ciekawszych tego gatunku, które miałam okazję poznać.

Młody Ergis ma przejąć w swoim naslegu rolę szamana. Trafił jednak na bardzo nieprzyjazny czas – po pierwsze oszust podszywający się pod następcę poprzedniego szamana zdobył sobie już zaufanie ludzi, a po drugie chłopak nawet nie wie, jakie poważne problemy nękają Zaświaty. Gdy udaje się w podróż, nie przypuszcza nawet, jaką rolę przyjdzie mu odegrać w całym tym zamieszaniu. Musi jednak podjąć się ważnej misji, w której towarzyszyć będą mu pieśniarz, półbogini oraz tupilak.

Nigdy nie zdarzyło mi się jeszcze sięgnąć po książkę, która oparta byłaby na wierzeniach jakuckich. Dlatego spotkanie z Rudą Sforą było dla mnie naprawdę inne, odświeżające. Chociaż miałam trochę problemów z przeczytaniem wszystkich dziwnych imion, nazw, z rozpoznawaniem kolejnych bóstw czy opisywanych miejsc, słowniczek na końcu książki okazał się bardzo pomocny i dzięki niemu nie pogubiłam się we wszystkim. Ta inna tematyka jest pierwszym i chyba największym plusem tej pozycji.

Zaraz po niej plasują się barwne, pobudzające wyobraźnię opisy. Kossakowskiej udało się naprawdę świetnie odmalować w wyobraźni czytelnika opisywany świat, a nie było to proste zadanie. Do tego stworzyła ciekawego głównego bohatera, którego wątek również nie należał do zwyczajnych – nie tylko dlatego, że był szamanem, ale Ergis to trzynastolatek. Z obawą obserwowałam początkowe wydarzenia, bo bałam się, że wiek bohatera znacznie zmieni historię, ale tak się nie stało. Ergis zachowuje się zwyczajnie, nadzwyczaj dojrzale jak na swój wiek i nawet nie ma się wrażenia, że czyta się o przygodach dziecka.

Poza tym towarzyszą mu poboczni bohaterowie. Tutaj mam już trochę zarzutów, bo zupełnie nie spodobał mi się sposób stworzenia postaci Tujarymy. Miałam nadzieję, że będzie naprawdę ognistą, waleczną bohaterką, ale jej rola sprowadzała się zaledwie do ostrych odzywek i kilku nieco lepszych akcji. Miałam nadzieję jednak na coś więcej, bo bardzo fajnie zapowiadał się w jej przypadku wątek miłosny. Ale niestety, tutaj akurat spotkało mnie rozczarowanie. Na plus natomiast oceniam postać Elleja, choć także mogłabym się nieco przyczepić jego kreacji i nie do końca wyjaśnionym kilku szczegółom. Za to do Bębenka i Iwaszki nie mam żadnych uwag, oni byli naprawdę genialni i pokochałam ich od razu!

Cała akcja książki rozwija się nieco powoli, z początku jest mało dynamiczna. Dopiero później przyspiesza, pojawiają się zwroty akcji, kilka zaskoczeń, mamy nowe wątki i ciekawe rozwiązania. Dlatego jeśli początkowe strony wydadzą wam się nieco trudne, nie zniechęcajcie się. Każda dobra historia musi się jakoś zacząć, a żeby wyjaśnić i ogarnąć tak duży i skomplikowany świat, potrzeba trochę miejsca.

Ruda sfora to naprawdę ciekawa, barwna i zajmująca powieść. Z ogromnym zainteresowaniem obserwowałam kolejne wydarzenia, czytałam o następnych pojawiających się bóstwach i szczegółach dotyczących wierzeń Jakutów. To zdecydowanie coś innego, nowego. Jak się okazało także naprawdę dobrego, bo historia zdecydowanie mnie zaintrygowała. Chętnie poznałabym jeszcze lepiej ten skomplikowany system wierzeń, ciekawą kulturę, jaką opisuje autorka. Poza tym jej wizja była też większa, co było widać w zakończeniu powieści, niosącemu za sobą ciężkie, ale ważne przesłanie. I chociaż sprawiło, że serce mnie boleśnie zakłuło, jestem w stanie polecić wam gorąco tę powieść. Przeczytajcie i przekonajcie się sami!