Klaudia Bianek - "Jedyne takie miejsce"

Autor: Klaudia Bianek

Tytuł: Jedyne takie miejsce

Wydawnictwo: We need YA

Data wydania: 2019

Ilość stron: 360

Ocena: 2/10

Opis:

Co pomyśli twój najlepszy przyjaciel z dzieciństwa, z którym łączą cię już tylko wspomnienia, gdy on nagle zjawia się po dziesięciu latach rozłąki, a ty stoisz przed domem z dwuletnim chłopcem przytulonym do nogi?

Lena, została samotną matką w wieku szesnastu lat i postanowiła nigdy nie wyjawiać prawdy o tym, kim jest ojciec jej synka. Zamknięta w sobie, odizolowana od rówieśników, poraniona przez wydarzenia z przeszłości każdego dnia uczy się być lepsza nie tylko dla siebie, ale przede wszystkim dla swojego dziecka.

Alan od urodzenia był skazany na sukces. Bogaci rodzice, najlepsze szkoły, luksusowe życie w wielkim mieście stanowiły jego codzienność. Spełniał swoje kolejne marzenia bez większego trudu. Wszystko posypało się jak domek z kart, gdy zakończył czteroletni związek z dziewczyną, nakrywając ją na zdradzie.

Czy Lena, mimo zadanych w przeszłości ran, dopuści do siebie choć odrobinę miłości? Czy Alan pozna jej tajemnicę i poradzi sobie z demonami, które zostawił w wielkim mieście? Czy sama chęć wystarczy, żeby wszystko się ułożyło? Czy dom pod lasem to jedyne takie miejsce, w którym wszyscy będą szczęśliwi?

Recenzja:

Naczytałam się o tej powieści bardzo dużo dobrego - zresztą samo to, że ta powieść wygrała w konkursie na powieść roku wydawnictwa Czwarta Strona/We need YA, to też o czymś świadczyło. W swoim życiu poznałam już wiele powieści z tego gatunku - więc spodziewałam się czegoś naprawdę szałowego i na poziomie. Przyznam szczerze, że strasznie się zawiodłam. Już od samego początku nie czułam, żeby to była książka na miarę książki roku - a każda kolejna strona tylko mnie w tym przekonaniu utwierdzała. 

Lena jest samotną matką, którą została już w wieku szesnastu lat i nikt nie wie, kim jest ojciec jej dziecka (chociaż ostatecznie prawda jest inna). Dziewczyna mieszka na wsi ze swoim synkiem i babcią - ma też bardzo dobre kontakty z sąsiadem, który ma już z osiemdziesiąt lat (i który jest właściwie jedynym męskim wzorem dla jej synka). Lenie bardzo odpowiada życie na wsi - ba, mamy milion opisów o dojeniu krowy, zbieraniu jajek, karmieniu krowy i innych takich. Czułam się trochę tak, jakbym czytała współczesną wersję "Chłopów". Sama wiem, jak wygląda życie na wsi - ale jeśli w książce na samym początku praktycznie główną fabułę stanowi chodzenie przy krowie, rąbanie drewna i inne takie - to chyba nie jest to normalne.

Pewnego dnia do owego sąsiada przyjeżdża wnuczek - Alan, z którym kiedyś przyjaźniła się Lena. Gdybym z opisu nie widziała, że to young adult (i tu muszą być wątki miłosne), to ja przez pół książki żadnej chemii nie czułam. Na początku, to oni woleli sobie o krowie pogadać, niż o tym, jak się Alanowi żyło w wielkim mieście, czy cokolwiek innego. No ustalmy: trochę komicznie to wyszło. Ja naprawdę wiem, jak życie na wsi wygląda, ale nie wyobrażam sobie we współczesnym świecie dialogu o rzęsach krowy między dwójką młodych ludzi.

Szczerze powiedziawszy to sama postać Leny trochę mnie denerwowała - nie potrafiłam w żaden sposób zrozumieć tej postaci. Wkurzało mnie też to, że już na początku tej książki wychodziło na to, że Lena zmarnowała sobie życie tą nastoletnią ciążą i nie zasługuje na nic więcej niż życie na wsi (i latanie przy zwierzętach, gotowanie i sprzątanie) - a przecież teraz jest tyle możliwości: studia zaoczne, licea dla dorosłych, stypendia, zapomogi, inne formy wsparcia pieniężnego... Lena miała szansę na lepsze życie: nawet po tym, jak zaszła w ciąże w tak młodym wieku.

Naprawdę nie wiem, czym ta książka sobie zasłużyła na miano najlepszej książki roku - jasne, świetnie były pokazane relacje między Leną a jej babcią i Leną a jej synkiem, ale oprócz tego nie bardzo widziałam tu plusów. Po prostu ta książka nie przypadła mi do gustu - liczyłam na więcej akcji, na jakieś liczne wydarzenia, a nie na spokój polskiej wsi. Niestety, książki, w których nic się nie dzieje, są według mnie po prostu nudne - i tutaj naprawdę przysypiałam niejednokrotnie i często się do czytania zmuszać musiałam, żeby przez książkę przebrnąć.

Autorka ma zdecydowanie potencjał na więcej - bo na świetny styl. Książkę czytałoby się dobrze - gdyby coś się w niej działo. Postacie w większości były fajnie wykreowane. Tylko ta fabuła trochę kulała - a szkoda. Nad dialogami można by trochę popracować: bo część z nich była trochę przerysowana i nienaturalna. Do tego wszystkiego dochodziła jeszcze sfera emocjonalna - jak potrafiłam odczuć miłość w rodzinie, tak jakoś chemia do Alana gdzieś się zatraciła. 

Okładka mi się bardzo podoba - ale z drugiej strony była ona już zaprojektowana jeszcze zanim w ogóle wybrano tę książkę jako tę zwycięską. Niemniej jednak okładka stanowi duży plus tej powieści - bo jednak osoby, które są wzrokowcami, to na pewno po nią sięgną. Pytanie tylko: czy spodoba im się to, co znajdą w środku? Mam nadzieję, że tak - bo w internecie można znaleźć dużo pozytywnych opinii. 

Pisząc tę recenzję, zdaję sobie sprawę, że jakieś grono osób może teraz być zdumione moim odebraniem tej pozycji. Są jednak różne gusta i o nich się nie dyskutuje. Trzymam kciuki za kolejne pozycje tej autorki - i już teraz mówię, że na pewno po nie sięgnę - chociażby po to, żeby sprawdzić, w jakim kierunku rozwija się jej twórczość. Lubię polskie autorki, więc chyba nikogo nie powinno to dziwić. 

Mam nadzieję, że jeśli jeszcze nie kupiliście tej książki, to po mojej recenzji po prostu oświeci Wam się czerwona lampka, że ta powieść może nie być taka idealna, jak ją wszędzie przedstawiają. Niemniej jednak nie mówię, że tej książki nie powinniście kupować - to już Wasza decyzja.