Sarah J. Maas – "Królestwo popiołów cz.I i II"

Autor: Sarah J. Maas

Tytuł: Królestwo popiołów

Cykl: Szklany tron. Tom 6 cz. 1 i 2

Wydawnictwo: Uroboros

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 736 i 512

Ocena: 10/10

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Wyczekiwany latami finał serii Szklany tron! Światowy bestseller królowej fantasy, Sarah J. Maas, oferuje czytelnikowi epickie, niezapomniane zakończenie!

Życiowa podróż Aelin – od niewolnicy do królowej niegdyś wielkiego królestwa – osiąga swój rozdzierający serce finał, gdy wybucha wojna na świecie. Gdy wszystkie wątki w końcu się łączą, wszyscy muszą stanąć do walki o przyszłość. Niektóre więzy pogłębią się jeszcze bardziej, podczas gdy inne zostaną zerwane na zawsze w wybuchowym ostatnim rozdziale serii Szklany tron.

Recenzja:

Magia, miłość, moc. Przyjaźń, walka, poświęcenie. To wszystko przeplata się w zapierającym dech w piersiach monumentalnym zakończeniu serii Sarah J. Maas o Aelin Galathynius i jej najbliższych. Gdy zaczynałam tę serię, z początku uznawałam ją za dobrą, ciekawą, ale nic ponad to. Jednak z każdą stroną Maas przekonywała mnie do siebie coraz bardziej, kusiła i zwodziła, aż już w trzecim tomie oddałam temu cyklowi całe swoje serce. Jest to jedna z tych serii, do których będę wracać nie raz, nie dwa w ciągu następnych lat, bo wiem, że jest fenomenalna i nigdy nie znudzą mi się wykreowani przez autorkę bohaterowie czy wątki.

Chociaż jest ich tutaj masa, bo mamy przecież już szósty tom (swoją drogą podzielenie go na dwie części było moim zdaniem bardzo dobrą decyzją ze strony wydawnictwa – uwielbiam Maas, uwielbiam to, że pisze tak grube powieści, ale gdy przychodzi do czytania ich w papierze… Wiecie, jak to jest z grzbietami, które lubią się łamać, no nie? Dzięki temu, że Królestwo popiołów zostało podzielone, nie było takiej obawy, z czego bardzo się cieszę), to Maas umiejętnie lawiruje między kolejnymi wątkami. Bardzo łatwo wciągnąć się w wykreowany przez nią świat i oddać mu się w całości, a przede wszystkim nie zgubić się w ogromnej wizji jaką nam przedstawia.

Jej świat jest skomplikowany, pełen zawiłości i intryg, przez co pochłania na wiele godzin. Mogę jedynie wyrazić swój duży podziw dla Maas za to, jak sprawnie, lekko i kunsztownie udało jej się zrealizować tak ogromną wizję. Dopiero po tym tomie możemy zobaczyć, jak wielką, bo niektóre wątki rozpoczęte w poprzednich częściach, znajdują rozwiązanie dopiero tutaj. I czasem zaskakują tak bardzo, że nie mogłam wyjść ze zdumienia przez dłuższy czas.

Zwłaszcza, że tom rozpoczyna się od momentu, w którym skończyliśmy Imperium burz. Aelin znalazła się w trudnej sytuacji, jej przyjaciele robią, co mogą, by przygotować się do ostatecznego starcia. I obserwujemy próby Manon i jej Trzynastki, które lepiej zaczynają rozumieć, że do tej pory żyły tylko na rozkaz kogoś innego. Widzimy Doriana, który przeszedł długą drogę i nie jest już tylko tym przystojnym, zabawnym księciem. Mamy Chaola i Yrene, Nesryn i Sartaq, których lepiej poznaliśmy w Wieży świtu. Widzimy Rowana i jego drużynę wraz z Elide, którzy nie cofną się przed niczym, by odzyskać swoją królową. Lysandrę i Aediona walczących w Terrassenie nie tylko z wrogiem, ale też własnymi demonami. I szczerze mówiąc, gdy czytałam Królestwo popiołów i przypominałam sobie, jak te postacie dopiero pojawiały się na kartach poprzednich serii, a gdzie doszły, gdzie są teraz, łezka kręciła się w oku jeszcze szybciej.

Chociaż było kilka momentów, które wywołały lekkie ukłucie irytacji (niektóre wątki między bohaterami ciągnęły się moim zdaniem zbyt długo i zdawały się czasem dziwne czy zbyt patetyczne), to cała reszta równoważyła to wszystko w taki sposób, że nie mogę nie dać ostatniej części serii najwyżej oceny. Maas jest jedną z tych osób, które nie tworzą po prostu opowieści – ona nimi czaruje, czaruje słowem, a z każdego napisanego przez nią fragmentu emanuje prawdziwa magia, która za nic nie pozwala odłożyć tej książki.

Od niewolnicy do królowej. Od ostrza do korony. Od dna na sam szczyt. Właśnie taką drogę mogliśmy obserwować przez te sześć tomów. Z rosnącym napięciem, czasami z niedowierzaniem, czasami z przerażeniem, a innym razem ze łzami w oczach patrzyłam na to, co staje się udziałem głównej bohaterki. A w Królestwie popiołów wreszcie poznaliśmy zakończenie, które okazało się emocjonalnym rollercoasterem. Nie spodziewałam się niczego innego, wiedziałam, że nie ma rady i dostaniemy słodko-gorzkie zwieńczenie historii, a mimo to wiele scen mnie zaskoczyło. Na przemian śmiałam się i płakałam, ale gdy już dotarłam do ostatniej strony i wiedziałam, że pewien rozdział (i to dosłownie) został zakończony, poczułam radość i satysfakcję. Miałam też złamane serce, bo rozstanie z niektórymi bohaterami było zbyt bolesne, ale mimo wszystko się cieszyłam, bo dotarłam do końca tej historii, która tak bardzo mnie zachwycała przez ostatnie lata.

Królestwo popiołów to kawał lektury. Zarwałam dla niej dwie noce, ale wiecie co? Niczego nie żałuję. Historia Aelin to wspaniała, piękna i trudna opowieść o sile, o woli walki, o miłości i przyjaźni. O poświęceniu i niesprawiedliwościach. O magii, ostrzu i krwi. Maas porusza tak wiele wątków, więc myślę, że każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Jej bohaterowie są żywi, każdy z nich został tak dobrze nakreślony, że gdy wypowiada się na kartach powieści, można niemal usłyszeć jego głos tuż przy uchu. Jej świat jest prawdziwy, rozdarty konfliktami, ale wciąż czekający na ponowny pokój. Jej fabuła jest wykreowana po mistrzowsku. Dlatego z całego serduszka zachęcam was do poznania ostatniego tomu historii Aelin Ogniste Serce. Nie wyobrażam sobie, żeby jakiś fan fantastyki nie znał tej genialnej i pełnej emocji serii.