Krzysztof Haladyn – "Ostatnie namaszczenie"

Autor: Krzysztof Haladyn

Tytuł: Ostatnie namaszczenie

Wydawnictwo: Fabryka słów

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 363

Ocena: 7/10

Opis:

Trwa druga wojna światowa, kulminacja chaosu, terroru i szaleństwa. Gdzieś na wschodzie Polski niewielki oddział partyzantów z zaciekłą determinacją broni swojego kraju przed najeźdźcami. Giną kolejni żołnierze, oddział powoli się wykrwawia. Jeśli zostaną w lesie, to nadchodząca zima będzie kresem dla nich wszystkich. W rozpaczliwej próbie przetrwania próbują odbić z rąk Rosjan pobliskie miasteczko. To, co tam zastają wystawia na próbę ich odwagę, siłę ducha i poczytalność. Bo jak pogodzić się z czymś, czego w żaden sposób nie może przyjąć rozum?

Niepozorna książeczka, znaleziona w zniszczonym kościele, daje nadzieję. Na przetrwanie, a może nawet na zwycięstwo. Jednak cena, jaką przyjdzie za nie zapłacić, będzie koszmarnie wysoka i wystawi na próbę człowieczeństwo każdego z partyzantów, łącznie z oddziałowym kapelanem. To on ostatecznie będzie musiał zdecydować, jak wielkie świętokradztwo jest skłonny popełnić w imię walki za Ojczyznę.

Ta historia chwyta za gardło na pierwszej stronie i nie odpuszcza do ostatniego zdania.

Recenzja:

Po tym, jak bardzo spodobała mi się poprzednia książka Krzysztofa Haladyna, bardzo czekałam na kolejną pozycję tego autora (najbardziej na kontynuację, no ale przecież jestem cierpliwa, poczekam dalej!). Polubiłam jego styl, całkowicie kupiła mnie rzeczywistość, którą stworzył, a przede wszystkim była to jedna z niewielu książek, które wciągnęły mnie od samego początku. Mówię oczywiście o Cyfraku, którego recenzję możecie znaleźć tutaj. 

A jak to było w przypadku Ostatniego namaszczenia? Szczerze mówiąc po przeczytaniu opisu i zobaczeniu okładki, które niestety do mnie nie przemówiły, byłam sceptycznie nastawiona. Ale pamiętam, że przed sięgnięciem po poprzedni tytuł autora też miałam małe wątpliwości. Po raz kolejny jednak zostałam miło zaskoczona, akcja pochłonęła mnie w całości, a końcówka rozwaliła na drobne kawałeczki.

Sam pomysł na połączenie wątków wojennych, religijnych i magicznych okazał się zaskakująco dobry, a główny bohater będący księdzem to strzał w dziesiątkę. Dlaczego? Oryginalność. Powiew świeżości. Nieprzewidywalność. Do tego autorowi udało się dobrze przedstawić realia kreowanego przez siebie świata, dzięki czemu czytelnik mógł wczuć się w sytuację codzienną bohaterów. Mógł poczuć na własnej skórze trudy żołnierskiego życia, życia wygnańców, którzy właściwie są skazani na porażkę.

…A co, jeśli wcale nie są? Gdy w ręce Księdza wpada grymuar, bohater z początku bierze go za zwykłe bajdurzenie, przesądy, ot, głupotę. Ale później okazuje się, że ta książeczka wcale nie jest taka zwyczajna i że może właśnie ona będzie kluczem do powodzenia. Pozostaje tylko pytanie: jaką cenę przyjdzie zapłacić za jej moc?

Jak wspomniałam wcześniej, autor realistycznie wykreował świat. Polskę rozdartą konfliktami i wojną, ale nie taką zwyczajną wojną. Pojawiają się tutaj wątki nadprzyrodzone, na przykład wyhodowani przez Rusków Czerwoni Olbrzymi, którzy już w niczym nie przypominają ludzi, oraz Obrońcy, którzy mają być odpowiedzą na potęgę tamtych. Te wątki przeplatają się ze sobą, mieszają i tworzą naprawdę ciekawą i dobrą całość.

Zabrakło mi tu nieco zarysowania szerszego tła, bo chociaż tematyka wojny i tego, co było po niej, nie jest chyba nikomu z nas obca, chętnie dowiedziałabym się więcej o tym, jak to wygląda w świecie  kreowanym przez autora. Wiadomo, że Haladyn czerpał z naszej historii, wiadomo, że przedstawił ją jednocześnie podobnie i zupełnie inaczej (partyzantka, oddział żołnierzy wyklętych, kraj opanowany przez wrogów, ale jednocześnie magia, starożytne rytuały i artefakty), dlatego miałam nadzieję, że pojawi się na tym polu coś jeszcze bardziej szczegółowego. Chciałam też usłyszeć nieco więcej o życiu niektórych z bohaterów, bo historię poznajemy z perspektywy Księdza i o nim dowiadujemy się całkiem sporo, ale o Lisie, Burym, Hrabii czy chociażby Czajce i Annie, wiadomo trochę mało.

Uważam jednak, że ta książka jest bardzo, bardzo dobra. Porusza ważne wątki, takie jak honor, lojalność, miłosierdzie, śmierć, wojna. Zachowanie człowieczeństwa w czasach, które potrafią bardzo szybko je odebrać. Walka o przetrwanie w najbardziej podłych warunkach, popełnianie zbrodni i niezbyt chwalebnych czynów w imię Ojczyzny. Będzie tu sporo brutalności, scen, które zdecydowanie nie nadają się dla młodszych czytelników, dlatego powieść polecam przede wszystkim tym starszym. Myślę, że Ostatnie namaszczenie was nie zawiedzie.

PS Łapcie też fragment powieści, może on was do siebie jeszcze bardziej przekona? -> KLIK