Daniela Lamas - "Robimy wszystko, co w naszej mocy. Opowieści z OIOM-u"

Tytuł: Robimy wszystko, co w naszej mocy. Opowieści z OIOM-u

Autor: Daniela Lamas

Seria: Seria z Linią

Wydawnictwo: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego

Rok wydania: 2019

Liczba stron: 208

Ocena: 7/10

Opis:

Poruszające wspomnienia lekarki z oddziału intensywnej opieki medycznej

Historie z OIOM-u, czyli oddziału intensywnej opieki medycznej, zazwyczaj zaczynają się od syren i świateł karetki, a kończą odratowaniem albo śmiercią pacjenta. Często słyszymy też o zaawansowanych technologiach i nowatorskich zabiegach, które ratują życie.

Daniela Lamas, lekarka pracująca na OIOM-ie przekonuje jednak, że znamy jedynie niewielki fragment tych opowieści. Po jednym z trudnych dyżurów zadała sobie bowiem zaskakująco proste pytanie: jak funkcjonują ludzie, którym nowoczesna medycyna przedłużyła życie o kolejne dni, miesiące, a czasami lata?

Autorka odpowiada na to pytanie, śledząc losy swoich byłych pacjentów oraz ich krewnych. Dziadek, którego obumierające serce zastąpiono pompą na baterie; sprzedawca, który znalazł dawczynię nerki na portalu społecznościowym oraz młoda kobieta, próbująca odnaleźć się w dorosłości, której miała nie dożyć. Wszystkie te poruszające historie rozgrywają się na cienkiej granicy między zdrowiem a chorobą, życiem a śmiercią.

To głęboko osobista książka, pozwalająca poznać rzeczywistość, której zarówno my sami, jak i nasze rodziny możemy kiedyś doświadczyć.

Recenzja:

Daniela Lamas to lekarka, która na co dzień pracuje na oddziale intensywnej terapii. Zajmowała się też dziennikarstwem medycznym i wiele z jej tekstów zostało opublikowanych na łamach „New York Timesa”. Robimy wszystko, co w naszej mocy to jej pierwsza książka.

Chyba każdy z nas widział w filmie scenę, na której człowiek wieziony jest w wielkim pośpiechu na salę operacyjną. Tam dokonuje się cud medycyny – nowoczesna technologia i ciężka praca lekarzy sprawiają, że pacjent, który wydawał się beznadziejnym przypadkiem, zostaje uratowany.

Tylko co dalej?

Ta książka odpowiada na to pytanie. Stawia też inne, ważne pytania, na które trudniej już odpowiedzieć. Bo czy gra jest warta świeczki? Czy ten wielki wysiłek lekarzy się opłaca, skoro pacjent, który przeżyje, nigdy nie wróci do dawnego życia, a może nawet w ogóle nie wróci do domu, bo będą czekały go spędzone w szpitalu miesiące wypełnione bólem, a potem śmierć? W końcu czy lekarze mają w ogóle moralne prawo, by przedłużać czyjeś życie, jeśli będzie ono raczej wegetacją niż czymkolwiek innym?

Jak to zwykle bywa w tego typu publikacjach, autorka postawiła na opis przypadków swoich pacjentów. Dobrała różne przykłady – od takich osób, które zostały uratowane tylko po to, by niedługo później umrzeć, przez takie, które po pobycie w szpitalu doszły do siebie, ale zmagały się z zespołem stresu pourazowego (tak, pobyt na oddziale intensywnej terapii może do niego doprowadzić) czy takie, które wróciły do domu, ale nigdy nie doszły do siebie, po pacjentów, którym względnie udało się odzyskać życie, którym niegdyś się cieszyli.

Lamas przedstawia ciekawy punkt widzenia, a że pisze lekko i sprawnie, czyta się jej książkę bardzo dobrze. Niewielkim minusem może być to, że system opieki zdrowotnej w Stanach Zjednoczonych różni się jednak dość znacząco od naszego rodzimego, także opisywane przez autorkę realia nie do końca odpowiadają naszym. Z drugiej strony pewne rzeczy są tożsame, co może być dołujące, jeśli wziąć pod uwagę, że są nimi przepracowanie lekarzy czy sposób, w jaki traktowani są pacjenci w szpitalu (w ciągu kliku dni pobytu w zasadzie trudno spotkać dwa razy tego samego lekarza, a każdy mówi co innego).

Robimy wszystko, co w naszej mocy to krótka książka. Jej lektura zajmie wam zaledwie kilka godzin, a dzięki niej z nowej perspektywy spojrzycie na działanie oddziałów intensywnej terapii. Dodatkową zaletą jest to, że na końcu autorka zamieściła „zakończenia” historii swoich pacjentów. To dobrze napisana, ciekawa lektura, którą z czystym sumieniem mogę wam polecić.