George R.R. Martin - "Żeglarze nocy i inne opowiadania"

Autor: George R.R. Martin 

Tytuł: Żeglarze nocy i inne opowiadania

Wydawnictwo: Zysk i S-ka 

Data wydania: 25 stycznia 2019 

Liczba stron: 338 

Ocena: 7/10

Opis: 

W głębinach kosmosu ekspedycja złożona z ośmiu nieprzystosowanych naukowców i telepaty zajmuje się badaniami nad volcrynami, tajemniczą rasą obcych. Wygląda jednak na to, że na ich statku kryją się jeszcze większe tajemnice. „Żeglarz Nocy”, jedyny statek, jaki udało im się znaleźć, jest prawdziwym cudem techniki. Jest w pełni autonomiczny i jego załoga składa się z tylko jednej osoby. Jednakże kapitan Royd Eris unika kontaktu z uczonymi, rozmawiając z nimi tylko za pośrednictwem hologramów i głosu. Przypomina raczej ducha niż żywą osobę. Niewykluczone też, że nie jest on jedyną istotą ukrywającą się na pokładzie. Telepata Thale Lasamer wyczuwa obecność jakiejś złowrogiej siły… 

Recenzja: 

George R.R. Martin jest kojarzony przede wszystkim z cyklem Pieśni Lodu i Ognia oraz innymi tworami, głównie fantasy. Jak się okazuje, pisarz ten całkiem nieźle radzi sobie również z gatunkiem s-fi oraz grozą. Miałam szansę przekonać się o tym przy lekturze książki Żeglarze Nocy, wznowionej przez Wydawnictwo Zysk i S-ka. 

Przyznam szczerze, że sięgając po tę pozycję spodziewałam się jednej, spójnej opowieści. Nawet nie wyobrażacie sobie jak bardzo byłam zaskoczona, gdy zorientowałam się, że jest to antologia opowiadań! Poza tytułowymi Żeglarzami nocy znajduje się tutaj pięć innych historii: Skrzynka obejścia, Weekend w strefie wojny, Nie wolno zabijać człowieka, Wszystkie barwy pierścienia gwiezdnego i Pieśń dla Lyanny. Prawdę mówiąc, nie są one za bardzo ze sobą powiązane – zdaje się łączyć je jedynie tematyka i drobne niuanse, jak np. nazwy planet i rozmaitych ras weń występujących. Wszystkie również przedstawiają ciekawe motywy psychologiczne, obok których zdecydowanie nie można przejść obojętnie. 

Prym tej książki zdaje się wieść tytułowe opowiadanie, które zostało przedstawione w opisie tego wydania. Tekst z tyłu okładki mówi tylko o nim i prawdopodobnie dlatego uznałam, że w tej pozycji zastanę jedynie jedną opowieść. Muszę przyznać, że Żeglarze nocy wciągnęli mnie, wzbudzili we mnie przyjemny niepokój i czytałam ich z zapartym tchem. Czułam się, jakbym utknęła na statku z innymi bohaterami, w tej samej, przejmującej niewiedzy. Również zjawiska paranormalne przedstawione tutaj zrobiły na mnie ogromne wrażenie, jednakże – choć to opowiadanie doprawdy zacne – nie zrobiło na mnie największego wrażenia. 

Moją uwagę całkowicie skradł szokujący Weekend w strefie wojny. W świecie wykreowanym przez Martina wojna to element rozrywki – toczenie walki na śmierć i życie to zabawa znudzonych przedsiębiorców. To opowiadanie mnie wręcz zmroziło, bowiem w dosadny sposób pokazuje, jak daleko jest w stanie posunąć się człowiek w imię… w zasadzie nie do końca wiadomo czego. Motywacja jednego z bohaterów tutaj jest absurdalna, autor zdaje się skrył w tym dziele sporą dozę swego szyderstwa. Innym mocnym opowiadaniem jest Nie wolno zabijać człowieka, które ukazują zarówno jasne, jak i ciemne strony siły wiary. Motyw religijny pojawia się także w Pieśni dla Lyanny, jednakże ta opowieść zdecydowanie bardziej nawołuje czytelnika do refleksji, niż budzenia w nim grozy czy szokowania… 

Żeglarze nocy to zbiór zdecydowanie warty uwagi. Jak każda antologia, tak i ta ma mocniejsze oraz słabsze opowiadania. W każdym tekście jednak George R.R. Martin zaskakuje, zaciekawia i budzi emocje w czytelniku. Historie przedstawiają również wiele powszechnych rozterek oraz problemów, podanych w fantastycznym klimacie science fiction. Naturalnie, jak to autor ma w zwyczaju, czasami nieco przedobrza z opisami, ale cała reszta wynagradza te odpływy. Polecam z całego serca! 

P.S. Warto dodać, że na Netflixie można obejrzeć serial na podstawie Żeglarzy nocy.