Anne Bishop – "Filary Świata"

Autor: Anne Bishop

Tytuł: Filary Świata

Wydawnictwo: Initium

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 524

Ocena: 7/10

Opis:

Ari, najmłodsza z wielopokoleniowego rodu czarownic, przeczuwa nadchodzące zmiany – zmiany na gorsze. Od wieków jej poprzedniczki opiekowały się Starymi Miejscami, dbając o to, by ziemie te pozostawały bezpieczne i płodne. Ale wraz z nadejściem Letniego Księżyca nastroje wśród jej sąsiadów stają się coraz bardziej napięte. Ari nie jest już bezpieczna.

Fae od dłuższego czasu ignorowali zmiany zachodzące w świecie śmiertelników, a do cienistego świata podróżowali jedynie po chwile dobrej zabawy. Tymczasem drogi powoli zaczynają znikać, skazując klany Fae na izolację i samotność. Choć światy duchowy i naturalny kiedyś pozostawały ze sobą w harmonii, dziś do uszu zarówno Fae, jak i śmiertelników, docierają akordy, które nie chcą ze sobą współbrzmieć. A kiedy przez miasto przetoczą się pomruki polowań na czarownice, niektórzy zaczną się zastanawiać, czy te dziwne znaki nie są przypadkiem różnymi nutami tej samej melodii.

Jedyna wskazówka, która ich wszystkich prowadzi, to niejasna wzmianka o Filarach Świata…

Recenzja:

Moje dni są ostatnio przepełnione magią, bo sięgam po książki, w których zdecydowanie jej nie brakuje. To oczywiście żaden minus, bo uwielbiam takie wątki, jednak dość trudno jest znaleźć coś na tyle oryginalnego i zajmującego, by wyróżniało się spośród przeczytanych już przeze mnie pozycji. Czy Filarom Świata się to udało? 

Ari to najmłodsza z wielopokoleniowego rodu czarownic. Od wieków jej poprzedniczki opiekowały się Starymi Miejscami i dbały, by ziemie pozostawały bezpieczne. Jednak w ostatnich latach coś w całej krainie zaczęło się zmieniać – zmieniać na gorsze. I ani czarownice, ani Fae nie przeczuwali, jak bardzo może być źle. Wraz z pojawieniem się Czarnych Płaszczy zaistniała groźba, że magiczna kraina Tir Alainn zniknie na zawsze. Do tego ginęły kolejne czarownice. Nastroje strachu się pogłębiały, przez świat ludzi, jak i Fae, przetaczały się dziwne znaki. Jedyną wskazówką odnośnie tej sytuacji, jaką oba gatunki otrzymały, była niejasna wzmianka o Filarach Świata. Tylko czym one są? I co się stanie, jeśli naprawdę runą?

Zacznę od tego, że nie spodziewałam się, jak bardzo wciągnie mnie ta powieść. Nie jest mała, bo liczy sobie ponad 500 stron, a mimo to pochłonęłam ją w naprawdę krótkim czasie. Temu szybkiemu tempu sprzyjał ładny, plastyczny język, jakim posługiwała się autorka. Kolejne sceny malowały się przed oczami o wiele łatwiej, dzięki temu, że Bishop naprawdę potrafiła oddać wspaniałą atmosferę miejsc, o których pisała, charakter ludzi, jakich wspomniała. To chyba największy plus tej książki – magia z niej wręcz emanuje, można ją znaleźć na każdej stronie. Cała historia zresztą przypomina przyjemną, magiczną baśń, którą można czytać z zapartym tchem wieczorami przy ciepłej herbacie.

Jak wspomniałam, cała historia przypomina nieco baśniową opowieść, jest naprawdę lekka, miękka, ciepła w odpowiednich miejscach, nieco mroczniejsza i chłodniejsza w innych. Choć zwykle przewidywalna, podczas lektury to nie przeszkadza, bo o kolejnych zdarzeniach czyta się przyjemnie. Naprawdę dobrze czytało mi się o Ari, jej rodzinie i znajomych (choć uważam, że niektóre wątki mogły zostać jednak pogłębione). Nie uznawałam za nużące fragmentów, gdy dziewczyna pielęgnowała swój ogród czy zajmowała się domem, bo Bishop pisze w taki sposób, by nawet najzwyklejsze rzeczy wciągały, a te magiczne pozostawały właśnie takimi. Powieść ma swój niepowtarzalny klimat, który najlepiej przejawiał się w opisywanych przez nią specyficznych świętach Fae i ludzi, ich zachowaniach i zwyczajach, a także samej magii i tym, co się z nią wiązało.  I podobała mi się ta inna, ciekawa atmosfera, choć na początku byłam nieco sceptycznie nastawiona do wątku romansowego. Przez zachowanie tajemniczego wybranka Ari zapałałam do niego naprawdę ogromną niechęcią i nie pomagało to, że w pewnym momencie miałam wrażenie, że wszystko kręci się jedynie wokół tego, czy dziewczyna prześpi się z nim, czy też nie. Na szczęście później historia nabrała więcej kolorów, pojawiły się te ważniejsze wątki, postacie, zdarzenia, które załagodziły te pierwsze irytacje. No i ku mojej uldze bohaterka ostatecznie wybrała właściwie!

Poza tym autorka nakreśliła naprawdę dobre, realistyczne postacie, które swoimi czynami wywoływały mnóstwo przeróżnych odczuć. W jednej chwili kibicowałam jakiemuś bohaterowi, by w następnej, po kolejnej jego decyzji, życzyć mu jak najgorzej. Jedyną postacią, którą polubiłam już od pierwszej wzmianki, była Morag i naprawdę jestem ciekawa, jak autorka rozwinie Zbieraczkę w kolejnej części.

Bishop udało się także przemycić do książki trochę ważkich wątków. Fae gardzących ludźmi i czarownicami, którzy w swoim zadufaniu nie widzieli, że ich postawa wpędziła ich w puste, pozbawione znaczenia życia. Nienawiść prowadzącą jedynie do zniszczenia. Miłość, dla której jest się w stanie poświęcić wszystko. Śmierć jako jedyną przynoszącą zrozumienie. W Filarach Świata było także wiele innych fragmentów – pełnych humoru, powagi, zakłopotania czy grozy – i one wszystkie zasługują na poznanie.

Myślę, że powieść jest bardzo dobrym pierwszym tomem serii. Serii, której rozwinięcia będę wyczekiwać, bo jestem naprawdę ciekawa, co los przyszykuje mieszkańcom Tir Alainn, czarownicom i ludziom kolejnym razem. Dlatego polecam wam ten tytuł. Jeśli tylko lubicie magię, Fae, baśniowe opowieści i ciekawe klimaty, koniecznie przeczytajcie Filary Świata. Kto wie, może was zauroczą jeszcze bardziej niż mnie?