Agata Suchocka – "Twarzą w twarz"

Autor: Agata Suchocka

Tytuł: Twarzą w twarz

Tytuł serii: Daję ci wieczność. Akt II

Wydawnictwo: Initium

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 288

Ocena: 7/10

Opis:

Lothar Mintze, opuszczony przez mentora i opłakujący bolesną stratę, został sam − porzucony, zgorzkniały i wściekły. Młodzieńcza naiwność ustąpiła miejsca palącej ciekawości, która popycha go w podróż do Ameryki, gdzie ma nadzieję znaleźć odpowiedzi na dręczące go pytania. Gdzie się podział Huntington? Dlaczego Armagnac go opuścił? I najważniejsze: czemu nie przewidział zbliżającej się tragedii?

Nie znalazłszy odpowiedzi w Europie, Lothar przeprawia się przez ocean i udaje do Nowego Orleanu, podążając za znakami mającymi doprowadzić go do prawdy. Niespodziewanie spotyka młodego jazzmana, Thomasa Greenbourgha, który wygląda aż nadto znajomo. Kim jest ów młodzieniec? I czy to właśnie on jest odpowiedzią na wszystkie pytania nękające skrzypka?

Recenzja:

Nieco bałam się tej powieści. Po epilogu, jaki zaserwowała nam Agata Suchocka w pierwszym tomie Daję ci wieczność zatytułowanym Woła mnie ciemność, naprawdę obawiałam się tego, co znajdę w środku. Chociaż polubiłam Lothara, nie wyobrażałam sobie czytania kontynuacji bez pozostałych bohaterów. W końcu jednak emocje opadły i zwyciężyła ciekawość – jak autorka poprowadziła dalej tę historię? Co tak naprawdę stało się z bohaterami? Musiałam poznać odpowiedzi na te pytania. Czy powieści Agaty Suchockiej udało się po raz kolejny mnie wciągnąć i zadziwić?

Lothar Mintze został sam – opuszczony, zgorzkniały i wściekły. Splot wydarzeń doprowadza go do ważnej decyzji, po której udaje się w podróż do Ameryki, gdzie ma nadzieję odnaleźć kilka odpowiedzi. Niespodziewanie spotyka młodego jazzmana Thomasa, który wygląda aż nadto znajomo. Kim jest? Czy to możliwe, że właśnie on będzie poniekąd odpowiedzią na wszystkie pytania Lothara?

Cóż. Na początku przyznam szczerze, że niektóre wątki w powieści wydały mi się nieco naciągnięte. Postacie, które powinny być martwe, nagle pojawiły się w zasięgu wzroku całe i zdrowe, było naprawdę sporo zbiegów okoliczności… Za dużo tych zbiegów okoliczności i choć akcja dzięki temu była żywsza, czasami było tak aż do przesady. Chciałam się na chwilę zatrzymać, dowiedzieć czegoś bardziej szczegółowego, zagłębić się jeszcze w psychikę bohaterów, może powrócić do jeszcze innych zdarzeń z przeszłości (bo w tym tomie wydarzenia nie rozgrywają się już w XIX wieku, mamy spory przeskok aż do czasów obecnych), które naświetliłyby lepiej jak obecnie się sprawy mają? Trochę mi tego tu zabrakło. Książkę czyta się naprawdę szybko, jest cienka, ale nie miałabym nic przeciwko, gdyby zyskała dodatkowe strony i rozwinęła nieco bardziej kilka wątków. Ale chociaż dużo zdarzeń tutaj zdaje się zbyt przypadkowych i zwłaszcza na końcu akcja pędzi tak, że nie można nawet nabrać oddechu, byłam w stanie przymknąć na to oko i po prostu cieszyć się lekturą, która wciągnęła mnie o wiele szybciej niż poprzednia część.

Stało się tak dlatego, że w tym tomie zasypano mnie jeszcze większą ilością przeróżnych uczuć. Po pierwsze cała sytuacja, która doprowadziła do osamotnienia Lothara wywołała u mnie smutek, niedowierzanie, aż wreszcie wściekłość. Wściekłość tak ogromną, że nie opuściła mnie do samego końca, bo nie byłam w stanie uwierzyć, jakim cudem to Lotharowi zarzucano cały czas egoizm, podczas gdy inni wykazywali się nim w o wiele większym stopniu! (Z góry przepraszam, ale jestem świeżo po lekturze i po prostu nie mogę się uspokoić po tym, jak zakończyły się niektóre wątki). Po drugie spotkanie bohatera z Thomasem, choć na początku takie niby zwyczajne, normalne, naprawdę było dobrze nakreślone, poza tym było też pewnego rodzaju ukłonem w kierunku pierwszego tomu. No i wiecie co? Chociaż w Woła mnie ciemność lubiłam Lothara, nie był moim ulubionym bohaterem. Twarzą w twarz zmieniło jednak wszystko! Poznałam go od nieco innej, wrażliwszej strony. Lothar mimo wielu wad był przecież skrzywdzonym chłopakiem, którego los nigdy nie oszczędzał i bardzo się cieszę, że wszystko dla niego skończyło się tak, jak się skończyło, nawet jeśli nigdy nie wybaczę autorce tego, w jaki sposób poprowadziła relacje między nim i niektórymi bohaterami.

Ale może właśnie o to chodziło – o rozdarcie, zaskoczenie czytelnika? Dzięki temu powieść skończyła się niesztampowo, inaczej niż można się było spodziewać. Gdyby autorka sięgnęła po inne rozwiązania łatwo byłoby o nudę i przesłodzenie jak w typowym romansie z happy endem. A przecież Twarzą w twarz to coś innego. To historia o pożądaniu, o miłości, o lękach. O pasji do muzyki i o brutalności. Po prostu o życiu, choć może o nim też nie do końca, główny bohater w końcu nie jest zwyczajną osobą. Znajdzie się tutaj kilka wątków +18, będzie trochę humoru, trochę mocniejszych scen, ale też takich łagodnych i spokojnych. Dzięki takiej różnorodności naprawdę dobrze bawiłam się podczas czytania tego tomu i mimo kilku zgrzytów, uważam Twarzą w twarz za bardzo dobrą kontynuację, którą mogę polecić bez wyrzutów sumienia.

A Wy, czytaliście już Woła mnie ciemność i Twarzą w twarz? Jeśli nie, mam nadzieję, że się na to zdecydujecie. Burzliwa historia Armagnaca i Lothara jest tego warta.