Hanna Greń - "Popielate laleczki"

Tytuł: Popielate laleczki

Autor: Hanna Greń

Cykl: Wiślański Cykl (tom 5)

Wydawnictwo: Replika

Rok wydania: 2018

Liczba stron: 299

Ocena: 7/10

Opis:

Dwudziestoletnia Beata Szymanowska, nazywana zdrobniale Tulą, przypadkowo otwiera wiadomość adresowaną do swojej matki, Astridy, i dowiaduje się, że ta jest szantażowana i że zgodziła się zapłacić żądaną kwotę. Tula nie wie, jakie informacje mógłby ujawnić prześladowca, jednak nie zamierza się z tym godzić i postanawia włączyć się do akcji. W imieniu matki umawia się z mężczyzną na spotkanie – ma zamiar je nagrać i zastosować odwrotny szantaż – ona nie upubliczni nagrania, jeśli mężczyzna zostawi jej matkę w spokoju. Po przybyciu na miejsce okazuje się jednak, że siedzący tam mężczyzna jest martwy.

Po trzech latach sytuacja się powtarza. W poczcie Asty znowu pojawia się wiadomość z żądaniem pieniędzy i znowu Tula przejmuje kontrolę, lecz i tym razem w umówionym miejscu zastaje leżące na ulicy zwłoki.

Aspirant Mirosław Ostaniec z zapałem zabiera się za rozwiązywanie swojej pierwszej samodzielnie prowadzonej sprawy. Wspólnie z komendantem Konradem Procnerem znajdują kolejne powiązania pomiędzy zamordowanymi mężczyznami. Tymczasem Tula dochodzi do własnych wniosków – dobrze zna osobę, której mogło zależeć na „uciszeniu” szantażystów. Postanawia za wszelką cenę chronić matkę, mimo że Asta zachowuje się coraz dziwniej…

Recenzja:

Popielate laleczki to piąta i ostatnia część cyklu Wiślańskiego. Przy okazji recenzowania poprzedniej, zwracałam uwagę na to, że autorka w końcu odeszła od motywu seryjnego mordercy – cieszę się, że w Laleczkach do niego nie wróciła. W Wilczych kobietach mogliśmy przeczytać o zorganizowanej przestępczości, a jaką zagadkę przygotowała dla nas autorka w najnowszej odsłonie przygód policjantów z Wisły?

Dwudziestoletnia Beata Szymanowska przypadkiem czyta wiadomość, którą do jej matki wysłał szantażysta. W jej umieniu umawia się z nim na spotkanie. Chce pomóc matce, a tymczasem kończy się na tym, że znajduje trupa… Kilka lat później sytuacja się powtarza, z tym że oprócz trupa Tula znajduje też męża. Aspirant Mirosław Ostaniec łączy siły z komendantem Konradem Procnerem i próbuje znaleźć powiązania między dwoma zabójstwami. Kiedy jakiś czas później pojawiają się kolejne trupy i znów znajduje je Tula, wszystkim trudno uwierzyć w przypadek. Ale czy dziewczyna może być mordercą? A może to jej zachowująca się dziwnie matka, którą dziewczyna stara się kryć? Policjanci będę musieli dojść, kto morduje, nawet jeśli nie mają na to ochoty, biorąc pod uwagę, że ofiarami – z jednym wyjątkiem – nie są szczególnie przykładni obywatele.

Lektura Popielatych laleczek okazała się bardzo przyjemna, ale po książce Hanny Greń nie spodziewałam się niczego innego. Autorka po raz kolejny stworzyła sympatycznych bohaterów, których losy śledzi się z uśmiechem na ustach. Wyjątkiem jest chyba tylko Asta, czyli matka Tuli, która przez większą część książki irytuje swoim zachowaniem. Nie bierze się ono jednak znikąd.

Możemy też obserwować inne znane z poprzednich części postacie, głównie Konrada i Petrę. W pewnym momencie robi się może tych bohaterów ciutkę za dużo, ale nie jest to  żaden wielki mankament.

Jeśli chodzi o kryminalną zagadkę, tym razem autorka trochę „skakała” w czasie. Nie obyło się również bez tajemnicy z przeszłości. Ostatecznie wszystko ładnie się spięło i choć tożsamość mordercy nie okazała się dla mnie wielkim zaskoczeniem, nie była też absolutnie oczywista.

Po raz kolejny miło spędziłam czas z tym cyklem i przykro mi, że nie będzie już kolejnych części. Autorka jednak nie próżnuje i szykuje kolejne książki, po które chętnie sięgnę. A wy, jeśli jeszcze nie znacie cyklu wiślańskiego, koniecznie to nadróbcie. Jeśli szukacie lekkich polskich kryminałów, w których obok zagadek kryminalnych równie ważna jest warstwa obyczajowa, ten cykl z pewnością wam się spodoba.