Virginia C. Andrews - "Moja słodka Audrina"

Autor: Virginia C. Andrews

Tytuł: Moja słodka Audrina

Wydawnictwo: Prószyński S-ka

Data wydania: 20 września 2018

Liczba stron: 536

Ocena: 6/10

Opis:

W pięknym, położonym w lesie domu mieszka z pozoru szczęśliwa, zamożna rodzina. Dom jednak kryje w sobie mroczną tajemnicę...

Audrina zawsze chciała być taka jak siostra, wiedziała jednak, że rodzice nigdy nie pokochają jej tak, jak kochali tamtą. Nieżyjąca siostra Audriny była ukochanym, rozpieszczanym dzieckiem. Jak zginęła? Kim była i kim miała się stać? Co kryło się za tajemnicą, którą znali wszyscy z wyjątkiem Audriny?

Recenzja:

O twórczości Virginii C. Andrews, autorki słynnych Kwiatów na poddaszu, słyszałam wiele – zarówno złego, jak i dobrego. Te rozbieżne opinie jeszcze bardziej mnie zaciekawiły i gdy tylko zobaczyłam nową książkę tej pisarki na polskim rynku, postanowiłam wyrobić sobie własne zdanie o jej prozie. Jednakże nie był to jedyny powód, dla którego sięgnęłam po Moją słodką Audrinę (bo taki tytuł ma owa powieść) – kuszący okazał się również opis, który zapowiadał z lekka makabryczną oraz mroczną historię… 

I pamiętaj: ona wciąż będzie żywa, jeśli ty nauczysz się wykonywać polecenia, które jej wydawaliśmy. 

Początek historii przywodzi na myśl wiktoriańską powieść grozy - tajemnicze cienie, szepty, niepokojące postaci. Czas, który zdaje się nie płynąć dla bohaterki, rozmowy ze zdjęciem oraz motyw z bujanym fotelem (w którym Audrina ima przejąć moce martwej siostry) są jednymi z najbardziej nietuzinkowych całości i są doprawdy fantastyczne. Klimat Andrews zbudowała tutaj znakomity, jednakże – niestety – z czasem on blednie, bowiem powieść staje się niezwykle… przewidywalna. Prawdę mówiąc, już w okolicach setnej strony domyślałam się, jak mniej-więcej rozwiąże się główny wątek i… miałam rację. To lekko rozczarowujące, choć zapowiedź kontynuacji daje mi nadzieje na coś nowego. 

Jesteś niezwykłą dziewczynką, obdarzoną tak niezwykłymi właściwościami,że nie zauważasz upływu czasu. Poruszasz się sama w swej własnej przestrzeni. 

Ogromnym atutem tej powieści jest emocjonalność głównej bohaterki – ma ona spory wkład w nastrój całości. Jej niewiedza, zagubienie i niepokój udziela się czytelnikowi, przez co wydarzenia książki oddziałują jeszcze silniej na wrażliwość czytelnika. Audrina nie wie, w co powinna wierzyć, nie zauważa upływu czasu, pragnie czuć się kochana. Jednakże wszyscy od niej oczekują, że będzie kimś innym – w życiu jej rodziny zdaje się nie być miejsca dla jej prawdziwego ja… 

Chciałam być ni, czuć się tak samo kochaną, tak niezwykłą, ale równocześnie niczego nie pragnęłam bardziej, niż czuć się sobą i swoim własnym sposobem zdobyć miłość, którą nie chciano mnie obdarzyć. 

Inną zaletą Mojej słodkiej Audriny jest tło powieści – delikatne nawiązanie do historii, a raczej społecznych norm, gdzie kobiety były… doprawdy różnie traktowane. Doskonale przedstawia to pewien fragment powieści odnośnie wizerunków (roznegliżowanych) kobiet na obrazach i posągach stworzonych przez mężczyzn. Muszę przyznać, że ten patriarchalny wydźwięk powieści jest równie interesujący jak tytułowa Audrina, choć… miejscami zdecydowanie za mocno przerysowany. 

Najnowsza książka Andrews to lektura zdecydowanie warta uwagi. Nie czyta się jej łatwo – styl autorki jest bardzo specyficzny, brutalność w treści przesadzona (podobnie jak patologiczne motywy w rodzinie) oraz miejscami niemiłosiernie się ciągnie, jednakże nie można tej pisarce odmówić wyobraźni i talentu do tworzenia klimatu. Ja z przyjemnością sięgnę po kontynuację tej powieści, choć lektura była dla mnie raczej przygnębiająca i łamiąca. Polecam.