Lottie Moggach - "Najpierw mnie pocałuj"

Autor: Lottie Moggach

Tytuł: Najpierw mnie pocałuj

Wydawnictwo: Rebis

Data wydania: 18 lipca 2018

Liczba stron: 336

Ocena: 5/10

Opis: 

Leila czuje, że jej życie nareszcie nabrało barw, kiedy zostaje użytkownikiem elitarnego serwisu internetowego – tutaj dyskutuje się na poważne tematy i tu są ludzie, którzy liczą się z jej zdaniem. Mało tego, założyciel serwisu, charyzmatyczny i nieprzeciętnie inteligentny Adrian, ma dla niej wyjątkowo odpowiedzialną misję – jest oto pewna kobieta, Tess, która od dawna pragnie rozstać się z życiem, ale nie chce sprawić bólu rodzinie i znajomym. Pomysł jest więc taki, że Leila wcieli się w nią na Facebooku i Gmailu, dzięki czemu otoczenie Tess będzie wierzyć, że ona wciąż żyje, tyle że gdzieś po drugiej stronie globu…

Znakomita, wielopłaszczyznowa, podszyta ogromnymi emocjami powieść – rasowy thriller psychologiczny i jednocześnie rzecz o tym, jak często okłamujemy siebie i innych, z niskich i wysokich pobudek.

Recenzja:

Przyznam się do grzechu - najpierw obejrzałam serial na podstawie Najpierw mnie pocałuj, dopiero później sięgnęłam po książkę. Zaintrygowało mnie to, że opis pierwowzoru nie do końca oddawał fabułę ekranizacji - w zasadzie nie oddaje jej prawie wcale. I teraz, po zapoznaniu się z oboma wariantami, jestem pewna, że książka była jedynie inspiracją. To zupełnie dwa różne twory, co... nieco mnie zawiodło.

Nie ma nadziei, że ktoś kiedyś wymyśli lek na bycie mną. 

Rozczarował mnie przede wszystkim klimat powieści. Spodziewałam ogromnych emocji - wszak opis to obiecuje. Emocji silniejszych niż te, które towarzyszyły mi przy ekranie monitora, ale tak się nie stało. Przede wszystkim większość książki jest po prostu... nudna. Autorka zasypuje czytelnika tysiącem faktów z życia Tess, kobiety planującej samobójstwo, które - w większości - były bełkotem, niczym ciekawym. Może chciała w ten sposób lepiej przedstawić nam bohaterkę, której dwubiegunowa choroba sprawia, że robi mnóstwo rzeczy bez powodu, postępuje bez zamysłu, ale... było tego za dużo. Chwilami żywiłam do niej sympatię i byłam jej postacią oczarowana, ale w dużej mierze nie mogłam doczekać się, aż zniknie. Konkretnie - wymelduje się (czyt. popełni samobójstwo). Wiem, że brzmi to okrutnie, ale byłam przytłoczona informacjami o niej i czekałam na akcję (o, ja nawina!). Na płaszczyźnie bohaterów zdecydowanie wypada lepiej protagonistka, Leila. Jej życie i osobowość poznajemy stopniowo, krok po kroku i - co ważne - to ona jest narratorką i opowiada nam o sobie, Tess i tajemniczym Adrianie. Ale i Leila ma swoje wady - często zasypuje nas nic nie wnoszącymi wiadomościami, a te bardziej intrygujące omija (np. większość dyskusji na Czerwonej Pigule) i... irytuje ciągłymi nawiązaniami do swojej samotności. Jej radość, że Tess tematami schodzi na jej osobę, że okazuje jej zainteresowanie, że ją obchodzi, wydały mi się bardzo sztuczne, ponieważ przez większość treści Leila jest samotniczką z wyboru. Z drugiej strony spodobał mi się sposób, w jaki życie Tess przejmowało kontrolę nad Leilą - dziewczyna lepiej pamięta hasła do kont Tess, wyobraża sobie sposób, w jaki ta popełniła samobójstwo, zagłębia się w jej życie coraz bardziej, tracąc tym samym siebie... Te fragmenty były naprawdę niepokojące i fantastyczne ujęte! Niestety, nie było ich za wiele...

(...) czasami trzeba ukryć prawdę na rzecz wyższego dobra.

Najpierw mnie pocałuj ma i kilka innych zalet. W interesujący sposób maluje przed czytelnikiem media społecznościowe, a i stosunek narratorki do nich jest naprawdę nietuzinkowy. Podobnie jest z motywem Czerwonej Piguły - miejscem, w którym ludzie zamieszczają posty m.in. o dylematach ze swojego osobistego życia i uzyskują na nie racjonalne rady. To tutaj, dzięki dyskusjom na tle głównie filozoficzno-moralnym, Leila poznaje Adriana i - wkrótce - otrzymuje propozycję bycia Tess, która pragnie pożegnać się ze światem, a przy tym oszczędzić cierpienia rodzinie... Lottie Moggach przedstawia tutaj fascynującą - i zarazem przerażającą - postawę wobec problemu samobójstwa i... trochę tym bałagani w głowie czytelnika.

Wierzę, że podejmowanie decyzji co do czasu i miejsca własnej śmierci to ostateczny wyraz władzy nad sobą.

Powieść Lottie Moggach to historia dość osobliwa, wręcz specyficzna - nie każdemu przypadnie do gustu. Wiele rzeczy w niej jest nie tak - ciągnąca się fabuła, męczący styl autorki, mnóstwo nieistotnych wątków, a nawet tytuł, który przywołuje na myśl typowy romans (i serialowa okładka!). Muszę przyznać, że połowa książki była dla mnie męką, ale nie żałuję, że ją przeczytałam. Dała mi domyślenia w kwestii internetowych społeczności, ludzkiej obojętności, okłamywania najbliższych oraz samotności. Jeśli lubicie thrillery, które skupiają się głównie na psychologii postaci i ich problemach - jest to zdecydowanie pozycja dla Was. Dla mnie Najpierw mnie pocałuj okazało się lekturą przeciętną, bowiem nie znoszę bezsensownych wątków i braku akcji w thrillerach. Mimo to - polecam.