Natasha Preston - "Silence"

Autor: Natasha Preston

Tytuł: Silence

Wydawnictwo: Feeria

Data wydania: 2018

Ilość stron: 360

Ocena: 4/10

Opis:

Czy wyobrażasz sobie, że nie mówisz od jedenastu lat tylko dlatego, że sama tak zadecydowałaś?

Czy wyobrażasz sobie, że w tym samym czasie dorastasz, chodzisz do szkoły, poznajesz osoby, na których Ci zależy, a jednak ciągle milczysz?

Oakley nie mówi: boję się, boli mnie, nie chcę, kocham cię, mamo ani tato. Ani jednego słowa. Lekarze załamują ręce i nikt nie wie, dlaczego nagle zamilkła.

Tylko ona wie, co sprawiło, że cena, jaką płaci za bycie dziwadłem jest i tak niższa niż cena za powiedzenie prawdy, w którą i tak nikt nie uwierzy. Przez te wszystkie lata myśli, że tylko cisza może ją ochronić. Nawet miłość i wsparcie Cole’a nie wystarczają, by wyciągnąć ją z tego kokonu. Aż do pewnego dnia…

Recenzja:

Wyobraźcie sobie, że wzdycham smutno - tak dokładnie chciałabym zacząć opowieść o tej powieści. Myślałam - miałam ogromną nadzieję - że będzie ona cudowna i ciekawa. Niestety. Zawiodłam się na maksa. Myślałam, że znajdę w tej powieści coś, co mnie urzecze - nie stało się tak jednak i żałuję, że w ogóle zapoznałam się z tą książką. Coś czułam, że zapoznanie się z "Silence" może być ryzykowne, ale nie wiedziałam, że aż tak. W swojej recenzji chciałabym Wam powiedzieć o dobrych i słabych stronach tej pozycji - niestety potknięć było więcej.

Oakley to piętnastoletnia - prawie szesnastoletnia - dziewczyna, która od wielu lat nie mówi, ani nie wymienia z nikim wiadomości tekstowych. Była to samodzielna decyzja głównej bohaterki - dziewczyna boi się bowiem, że jeśli prawda wyjdzie na jaw, zniszczy ona życie wielu osobom: dlatego woli milczeć i chować wszystko w sobie. Nie jest to jednak łatwe, kiedy jesteś nastolatką i starasz się jakoś ułożyć sobie życie. Milczenie dziewczyny sprawia, że ma ona w szkole wielu wrogów, którzy z niej kpią i żartują, ale Oakley ma też przyjaciela - dwa lata starszego chłopaka: Cola, który potrafi się z nią porozumiewać bez słów i nie widzi problemu w tym, że dziewczyna nie wypowiedziała od wielu lat do niego ani jednego słowa. 

Dziewczyna myśli, że nikt nie uwierzy w to, co ma ona do powiedzenia, dlatego chowa to w sobie przez bardzo długi czas - a nikt nie jest w stanie jej pomóc, ponieważ wizyty u psychologów, psychiatrów i innych takich, zawsze kończą się fiaskiem i wylanymi łzami. Oakley po prostu nie chce być uleczona i nie chce nikomu się wygadać. To wszystko nie przeszkadza Cole'owi, który zawsze jest przy dziewczynie i ją wspiera. Niebawem okazuje się nawet, że oddał jej swoje serce - od tego czasu ich wspólne życie tylko nabiera rozpędu, bo okazuje się, że tak młoda dziewczyna także jest w stanie powiedzieć już, że jest zakochana aż po grobową deskę. 

Postacie, jakie pojawiły się w tej powieści, nie były jakoś super wykreowane, czy dopracowane - powiedziałabym raczej, że było w nich wiele niedociągnięć, bo wydawały się one mało realistyczne, jakby czegoś im właśnie brakowało. Najlepiej wyszedł Cole, ale w nim też było coś takiego... bardziej mdłego, że nie trafiał on ani do serca, ani do pamięci. Oakley po prostu mnie irytowała w większości momentów i za grosz nie potrafiłam jej zrozumieć, chociaż bardzo chciałam i próbowałam.

Nie byłam w stanie wciągnąć się jakoś w tę książkę, głównie z racji tego, że sfera emocjonalna w tej powieści jest jakaś taka... płytka. Skrywana tajemnica niby jest straszna i oburzająca - bo wiadomo, że na koniec wychodzi ona na jaw, ale nie byłam w stanie zrozumieć tylu lat milczenia z takiego powodu, skoro w jej przypadku większość osób zrobiłoby całkiem coś innego. Sam wątek miłosny jakoś też nie wydawał mi się dopracowany - jasne, uważam, że osoby młode mogą tworzyć poważny związek, ale uważam, że uczucia kształtują się bardziej z wiekiem i dojrzewaniem, a do tego niektóre sceny, jakie się tu pojawiły, zdecydowanie były zbyt poważne jak na związek młodej dziewczyny - może za granicą jest to bardziej typowe, ale w Polsce dalej uznaje się to za swego rodzaju temat tabu, bo większość naszej młodzieży nie jest jednak tak rozwiązła seksualnie, jak np. w Ameryce.

Nie jestem w stanie tak dużo o tej powieści napisać, bo po prostu była słaba i średnio mi się podobała. Dałam jej aż 4/10, ale uważam, że nawet niektóre pozycje, którym wcześniej dałam taką ocenę, momentami są lepiej napisane niż "Silence". Nie jest to jednak aż takie złe, bym dała coś niższego. Jeśli uważacie, że chcecie się zapoznać z tą powieścią, to proszę bardzo - tylko uważajcie, żeby nie stawiać poprzeczki zbyt wysoko, bo możecie się przejechać. Ja natomiast jestem w stanie polecić Wam więcej lepszych pozycji - więc śmiało przeglądajcie bloga w poszukiwaniu lepszych propozycji, jeśli chcecie jednak coś innego.

Natasha Preston pisze jak nastolatka, chociaż jest dojrzałą kobietą. "Silence" zdecydowanie nie wyszło jej idealnie, ale mam nadzieję, że kolejne jej powieści będą lepsze. Ja jednak już po nie nie sięgnę, bo boję się, że znowu się zawiodę. Wolę ten czas poświęcić na odkrywanie innych pisarzy. Recenzowana dziś przeze mnie powieść powinna spodobać się młodzieży, ale przez obecność scen erotycznych, nie każdy rodzic będzie chciał, żeby taka książka trafiła do jego dorastającego dziecka, co w pełni rozumiem. Dorosły czytelnik raczej nie będzie odczuwał przyjemności ze spotkania się z tą opowieścią. Jest to więc dosyć pasowa sytuacja - mam jednak nadzieję, że to tylko moje wyobrażenie i może ktoś ma lepsze mniemanie o tej pozycji.

Okładka jest mocną stroną tej pozycji - wydawnictwo zdecydowanie zrobiło coś fajnego, co przyciąga wzrok i sprawia, że historię tę chce się czytać, a pozycję zabrać do domu, ale to tylko złudzenie. Tak naprawdę oprócz ładnej okładki, to ta powieść mało co sobą reprezentuje. Niby miała poruszać trudny temat i w ogóle, ale tak naprawdę nie wyszło to zbyt dobrze i zdecydowanie nie potrafiłam tego jakoś poczuć. Szkoda więc, że oprawa graficzna jest największym plusem "Silence", ale tak właśnie jest i nie da się tego ukryć.

Na koniec chciałabym powiedzieć tylko, że Wydawnictwo Feeria w ostatnim czasie wydało także kilka perełek, więc zachęcam do czytania, ale wiecie - "Silence" do takowych się nie zalicza. Jeśli macie ochotę spędzić czas z czymś fajnym, oryginalnym i ciekawym, to zdecydowanie odradzam tę powieść. Stać Was na czytanie czegoś lepszego, na wyższym poziomie - naprawdę.

Pozycję dostałam od Wydawnictwa Feeria