Agata Suchocka - "Woła mnie ciemność"

Autor: Agata Suchocka

Tytuł: Woła mnie ciemność

Wydaawnictwo: Initium

Data wydania: 14 lutego 2018

Liczba stron: 384

Ocena : 6/10

Opis:

Armagnac Jardineux, potomek plantatorskiej rodziny z Luizjany, udaje się w podróż do Europy, by zdobyć wykształcenie i posmakować rozrywek Starego Kontynentu. Tymczasem wojna secesyjna pustoszy Południe, pochłaniając rodzinny majątek i na zawsze oddzielając go od bliskich. Wkrótce zarówno jego krewni, jak i rodzinna fortuna pozostają tylko wspomnieniem. 

Pozostawiony sam sobie w Londynie, Armagnac topi smutki w alkoholu. Jedyne, co potrafi i czym może zarobić na życie, to z wirtuozerią grać na fortepianie. Właśnie dzięki tej umiejętności poznaje młodego skrzypka, Lothara Mintze, oraz jego mecenasa − lorda Huntingtona. Wyniesieni z rynsztoka wprost na salony, muzycy szybko zdobywają uznanie i zaczynają się pławić w uwielbieniu śmietanki towarzyskiej, uzależniając się od luksusów i cielesnych przyjemności. 

Armagnac jednak niezbyt długo cieszy się nowym, pełnym przyjemności życiem – wkrótce odkrywa, że dawna tajemnica związała losy jego babki, Blanche Avoy, z lordem Huntingtonem. Lektura pamiętnika Blanche zasiewa w sercu pianisty ziarno niepokoju. Czy to możliwe, by jego babka wiele lat temu opisywała tego samego mężczyznę, który teraz bawi się jego losem? Czy młodemu muzykowi uda się uwolnić od Huntingtona, gdy pozna jego mroczne tajemnice?

Bohater nawet nie wyobraża sobie, jak wysoka jest cena sławy…

Woła mnie ciemność to przesycona emocjami i pełna erotycznego napięcia powieść drogi, zapis moralnego upadku i wędrówki ku zagładzie początkowo niewinnego bohatera, który porzuca wpojone mu za młodu ideały. Rozbrzmiewająca muzyką i przepojona gotycką atmosferą historia, nawiązująca do klasycznych powieści grozy − z bohaterami, w których można się zakochać już od pierwszych stron − gwarantuje mnóstwo zwrotów akcji i kunsztowną ucztę dla zmysłów!

Recenzja:

    Dzisiaj znowu mam dla Was propozycję książki, której gatunek nie jest przeze mnie najczęściej wybierany. Tyle ostatnio szumu było wokół tej pozycji, więc i ja postanowiłam się skusić na egzemplarz przedpremierowy. Tak więc dzisiaj słów kilka na temat Woła mnie ciemność.

Przyszłość zapowiadała się rewelacyjnie. Rodzina, plantacje, pieniądze... Jednak wojna secesyjna przekreśliła wszystko co Armagnac miał w planach. A może to tak naprawdę nie były jego plany? Kiedy fortuna stała się tylko wspomnieniem, pozostawiony sam sobie, topi smutki w alkoholu. Jedyne co mu wychodzi to gra na pianinie, to w nią wkłada całe swoje serce. Jego życie się zmienia, kiedy poznaje Lothara, a później lorda Huntingtona. Jakie tajemnice skrywa ten człowiek o twarzy młodego chłopaka, a który ponoć już nie jedno przeżył w swoim życiu. No i w końcu co wspólnego z tym wszystkim ma babka Armagnaca? Czy postać opisywana przez babcię za młodu to lord Huntington? Przecież to niemożliwe.

Nie wiem czy wiecie, bo ja na przykład nie miałam pojęcia zanim nie wpisałam tytuły w wyszukiwarkę, że jest to wznowienie pozycji, tyle że przez inne wydawnictwo. Po raz pierwszy historia ta została wydana w 2015 roku i myślę, że najnowsza wersja ma zdecydowanie lepszą okładkę od pierwotnej wersji. Taka ciekawostka na początek. Może akurat ktoś z Was już czytał tę pozycję już dawno. 

Muzyka w tej historii odgrywa bardzo ważną rolę i jest to wyczuwalne praktycznie cały czas. Moim zdaniem autorka świetnie uchwyciła to jak muzyka jest powiązana z życiem człowieka. Wiem, że sama autorka jest bardzo mocno powiązana z tą dziedziną (miałam przyjemność być na spotkaniu z Nią na I Festiwalu Książki w Opolu) i wydaje mi się, że właśnie dzięki temu, tak dobrze udało jej się "ugryźć" ten temat.

Wydawca umieścił na okładce ostrzeżenie przed treściami nieodpowiednimi dla osób niepełnoletnich i niektórych dorosłych, jak dla mnie rewelacja. Myślę, że każda z książek typu erotyk, czy jakieś z brutalnymi scenami, powinny mieć taką notatkę. Czytelnik ma wtedy okazję sam zdecydować, czy na pewno chce sięgać po taką książkę. Drodzy wydawcy, mam nadzieję, że pójdziecie tą drogą.

Już od pierwszych stron, historia jest nasycona klimatem XIX-wiecznego Londynu, tajemniczości i fantastyki. Autorce udało się mnie wciągnąć w swój świat praktycznie odrazu. Myślę, że gdybym miała trochę więcej czasu, to spokojne wystarczyłby mi jeden wieczór i przeczytałabym całość. Styl jakim posługuje się Agata Suchocka nie jest może wyróżniający się czy wybitny, ale czytało mi się bardzo przyjemnie i szybko. Autorka pisze bardzo realistycznie i kiedy się bardzo wciągnęłam mogłam poczuć jakbym była zaraz obok toczącej się historii.

Sceny erotyczne w tej historii to raczej norma i jest ich dosyć sporo, na co byłam przygotowana i się tego spodziewałam. Nie były one jednak chamsko wrzucone w historię, ot tak żeby było i również nie stanowią one najważniejszego nurtu książki co mi się bardzo podobało. Jasne jest ich sporo, ale myślę, że gdyby je usunąć to książka raczej straciłaby dużo ze swojej atmosfery.

Podoba mi się, jak autorka stworzyła swoich bohaterów. Tajemnicze, ciekawe, hipnotyzujące osobowości, z których każdy jest inny, ale tak samo interesujący. Armagnac, czyli główny bohater (swoją drogą, chyba nie wiem jak bym miała wypowiedzieć jego imię i nazwisko), jest stworzony tak, że nie mogłam go nie polubić. Chyba już wyrosłam z książkowych mężów, ale gdyby tak nie było, to tutaj chyba bym miała problem żeby wybrać tylko jednego.

Pomysł na fabułę może nie należy do najbardziej oryginalnych i składa się na niego kilka znanych już dobrze tematów, ale wydaje mi się, że autorka powyciągała co najlepsze z każdego z nich i stworzyła swoją niezwykle intrygującą całość. Chyba jeszcze nie miałam okazji czytać książki tego gatunku, w której muzyka miałaby tak duże znaczenie dla całości i mogę stwierdzić, że mi się to nawet podobało. Autorka bardzo dobrze połączyła ze sobą wszystkie elementy i wydarzenia i powstała z tego całkiem niezła historia i nie żałuję, że miałam okazję ją poznać.

Raczej nigdy nie wspominam nic na ten temat, ale w tym przypadku już od pierwszego przewrócenia strony lekko się zaskoczyłam, kiedy okazało się że kartki są dosyć grube, a raczej chyba najgrubsze jakie miałam okazje spotkać w książce. Teoretycznie to nic takiego i w zupełności w niczym nie przeszkadza, ale podczas czytania wiele razy zdażyło mi się myśleć, że złapałam dwie kartki zamiast jednej, no i oczywiście próbowałam je rozwarstwić, a później sobie uświadamiałam że to przecież ten papier. Oczywiście książka jest też przez to grubsza i cięższa. Może uznacie to za zupełnie niepotrzebną informację, ale chciałam o tym wspomnieć.

Czy sięgnę po kontynuację? Myślę, że może jakoś specjalnie nie będę czekała na nią, ale jeśli tylko pojawi się okazja na przeczytanie, to myślę że to zrobię. Jestem ciekawa, czy może już czytaliście tę historię, a może dopiero macie zamiar? Dajcie koniecznie znać.

Z gorącymi pozdrowieniami,

Klaudia.

Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Initium