Jarosław Grzędowicz - "Pan Lodowego Ogrodu. Tom 1"

Autor: Jarosław Grzędowicz

Tytuł: Pan Lodowego Ogrodu. Tom 1

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 440

Ocena: 8/10

Opis:

Planeta powitała go mgłą i śmiercią. Dalej jest tylko gorzej...
Vuko Drakkainen ląduje samotnie na odległej, zamieszkanej przez człekopodobną cywilizację planecie Midgaard. Musi odnaleźć i ewakuować wysłaną tu wcześniej ziemską ekipę badawczą, pod żadnym pozorem nie ingerując w rozwój młodej, nieznanej kultury. Trafia na zły czas. Trwa wojna bogów. Giną śmiertelnicy. Być może zmuszony będzie złamać drugą regułę misji.
Nafaszerowany magią, naszpikowany akcją. Nie spoczniesz, dopóki nie skończysz

Recenzja:

Wiecie jakie to uczucie, gdy już wiele razy słyszeliście o jakiejś książce, do tej pory nie udało się jej przeczytać, aż wreszcie przyszedł ten moment i macie ją w swoich rękach? Ja miałam właśnie tak z Panem Lodowego Ogrodu Jarosława Grzędowicza. O książce, o cyklu słyszałam już tyle razy, ale nigdy nie było mi jakoś po drodze do jej przeczytania, aż w końcu wydawnictwo Fabryka Słów oraz Edipresse Polska połączyły siły i stworzyły kolekcję Mistrzów Polskiej Fantastyki. Chyba nie muszę wspominać, jak strasznie się z tego cieszę jako ogromna fanka fantastyki, więc przejdę wreszcie do recenzji książki.

Główny bohater, Vuko Drakkainen, został wysłany na Midgaard w jednym celu: ma sprowadzić do domu wysłaną tam wcześniej ekipę badawczą. Do tej misji był przygotowywany przez długi czas, dlatego bardzo dobrze orientuje się w midgaardzkich zwyczajach, a jeśli tak nie jest, nadrabia wszystko sprytem i intelektem. Okazuje się, że jego misja nie będzie tak prosta, jakby tego chciał i że trafił na naprawdę zły moment, by rozpocząć poszukiwania. Trwa wojna bogów, a Vuko jeszcze nie zdaje sobie sprawy z tego, co to tak naprawdę oznacza.

Zacznę od tego, że w książce nie ma jednolitej narracji. Raz narratorem jest sam Drakkainen, nazywany też Nocnym Wędrowcem, innym razem jest to narracja trzecioosobowa, jeszcze innym dziedzic Tygrysiego Tronu opowiada nam swoje dzieje. Muszę przyznać, że lekko zaskoczył mnie taki obrót spraw, pojawienie się perspektywy innego bohatera, ale nie było to zaskoczenie negatywne, bo patrzenie przez oczy dziedzica także było ciekawym doświadczeniem i zdecydowanie wprowadziło bardzo intrygujący wątek. Poza tym losy obu postaci są zupełnie odmienne, ich charaktery różne, ale obserwowanie wydarzeń, które im przypadają w udziale w obu przypadkach jest równie pasjonujące.

Jeśli chodzi o samych bohaterów to Vuko Drakkainen jest postacią, którą można polubić od początku. Na pozór prosty człowiek z misją, przygotowywany do niej przez lata, ale poza tym jest piekielnie sprytnym, inteligentnym mężczyzną z niebanalnym poczuciem humoru. Dzięki jego wypowiedziom śmiałam się podczas lektury wiele razy. Poza tym potrafi też w mgnieniu oka zmienić się i dostosować do straszniejszych, bardziej wymagających sytuacji. Natomiast dziedzic Tygrysiego Tronu jest postacią, która na naszych oczach coraz bardziej dojrzewa i rozwija się. Poznajemy go jako młodego chłopca, który dorasta tuż przed nami. Także jest osobą, którą polubiłam od samego początku.

W powieści spotkamy też magię, traktowaną czasem jako halucynacje, tak że i nasze postrzeganie się nieraz zaciera i sami nie wiemy, na co patrzymy. Ciekawy zabieg, wprowadzający niepewność i intrygujący czytelnika. Kolejne zagadkowe stwierdzenia o wojnie bogów, kolejna zimna mgła, następne doniesienia o Ogniu Pustyni i nawet bohaterowie nie wiedzą już, w co wierzyć. Tym bardziej czytelnik chce jak najszybciej przeczytać resztę historii i odnaleźć wyjaśnienia. A zwłaszcza, gdy dociera już do końcówki powieści, a tam… A tam nie może już kompletnie oderwać się od czytania.

Jarosław Grzędowicz stworzył intrygujący, mroczny świat i do niego wprowadził swoich bohaterów. Dał nam świetną powieść pełną wspaniale opisanych walk, nowych technologii, ciekawych potyczek, barwnych postaci i intryg. Połączenie zupełnie nowego świata, pogrążonego w magii i chaosie „wojny bogów” oraz bohatera, pochodzącego z zupełnie innego miejsca i czasu było świetnym posunięciem i wyszło z niego pełne napięcia, humoru i wartkiej akcji dzieło. Dlatego mogę powiedzieć tylko: chcę więcej. Już. Nie mogę się doczekać kolejnego tomu Pana Lodowego Ogrodu, a was z całego serca zachęcam do tego, jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, byście sięgnęli po tę powieść. Zaskoczy was, poruszy, uzależni od siebie i pochłonie bez reszty!

Za książkę dziękuję wydawnictwu Fabryka Słów oraz Edipresse Polska

Zajrzyjcie też do Mistrzów Polskiej Fantastyki!