Nanna Foss - "Spektrum. Leonidy"

Autor: Nanna Foss

Tytuł: Spektrum. Leonidy

Wydawnictwo: Driada

Data wydania: 29.11.2017

Ilość stron: 544

Ocena: 8/10

Opis:

Piętnastoletnia Emi rysuje chłopaka o turkusowych oczach, który nosi na szyi tajemniczy pryzmat. Nazajutrz doznaje szoku, widząc go wchodzącego do klasy. Nim się orientuje, na dłoniach ma trójkątne rany, a jej koleżanki i koledzy potrafią robić dziwne, niewytłumaczalne rzeczy.

A może to wszystko tylko sobie wmawia? Granice między snem a rzeczywistością zacierają się, a Emi desperacko próbuje myśleć racjonalnie w tym wszystko ogarniającym chaosie.

Wkrótce jednak musi spojrzeć prawdzie w oczy. To tylko kwestia czasu…

Recenzja:

Gdy zobaczyłam tytuł powieści i jej śliczną okładkę, szczerze mówiąc nie wiedziałam, czego się spodziewać. Z jednej strony odrzucał mnie opis, bo było w nim napisane, że książka będzie opowiadać o kolejnej wyjątkowej piętnastolatce, z drugiej jednak coś przyciągało mnie do tego tytułu. I teraz wiem, że decyzja o przeczytaniu „Leonidów” nie była zła, co więcej, byłabym na siebie strasznie zła, jeślibym wypuściła z rąk taką książkę.

Zacznijmy od początku. Historia zaczyna się jak zawsze – opowiada o zwykłej dziewczynie, która mimo kilku kłopotów w szkole, nie wyróżnia się za bardzo na tle rówieśników. Emilia, bo tak się nazywa, ma sen, w którym widzi chłopaka, a następnego dnia dokładnie ten chłopak pojawia się w jej szkole i w jej klasie. Ale to nie koniec dziwnych zdarzeń, w których uczestniczy bohaterka dzieje się o wiele więcej… Brzmi szablonowo i nudnie? Tak. Ale wbrew pozorom wcale tak nie jest! Bo chociaż krótkie streszczenie początku, które właśnie przeczytaliście, wydaje się sztampowe, jest ciekawe, intrygujące i wciągające.

Faktycznie – sam pomysł na powieść, a głównie na jej początek, był zwykły, schematyczny i nieszczególnie odkrywczy. Natomiast jego wykonanie… To zupełnie inna sprawa. Może i czytałam książki, poruszające podobną tematykę, ale mimo wszystko ta różni się od nich znacznie. „Leonidy” zdecydowanie mają w sobie coś więcej i gdy akcja zaczyna się rozwijać, dosłownie można zapomnieć o tym, co dzieje się dokoła. Książka ma ponad pięćset stron, a mimo to przeczytałam ją błyskawicznie. Działo się tak głównie za sprawą bardzo dobrej fabuły, która ani przez chwilę nie była nudna, oryginalnych bohaterów, no i mojej zwyczajnej ciekawości, którą mogło zaspokoić jedynie zakończenie książki. I chociaż ono samo w sobie nie jest szczególnie wybuchowe, jeszcze bardziej wzmogło mój apetyt na więcej. Poza tym książka już od samego początku urzekła mnie swoją bezpośredniością i humorem, a także licznymi nawiązaniami do znanych mi seriali czy książek. Dodatkowo za plus uważam mnóstwo wtrąceń z języka angielskiego, używanych przez bohaterów. Chcemy czy nie, właśnie ten język jest teraz bardzo modny wśród nastolatków i nie tylko, dlatego to nadawało książce realizmu  (choć zdaję sobie sprawę, że kogoś innego mogły te zabiegi denerwować).

Poza tym ogromny plus należy się także za wykreowanie tak świetnych i różniących się postaci. Oprócz Emi poznajemy jej najlepszych przyjaciół – Albana i Linusa, a także Pi i Noa, którzy przeprowadzają się dopiero do jej miasta, pojawia się również Adriana, choć jest tutaj najmniej pokazaną postacią. I muszę przyznać, że choć właściwie bohaterowie różnią się od siebie tak bardzo, w jakiś sposób świetnie do siebie pasują. Może nie polubiłam ich wszystkich od razu i bezgranicznie (no, oprócz Albana), to zdecydowanie nie irytowali mnie swoim zachowaniem, bo jak na piętnastolatków zachowywali się w miarę dojrzale i rozsądnie.

Jak podsumowałabym tę książkę? Elektryzująca, zaskakująca i pozostawiająca jeszcze więcej zagadek, niż można się spodziewać, lektura. Zapowiadająca się nudnie i szablonowo, ale jednak inna, ciekawa i wciągająca. Przedstawiająca z jednej strony zwyczajne, codzienne sprawy, ale w  intrygujący i nowy sposób, a do tego poruszająca się w sferze snu, magii i czasu. Nanna Foss zdecydowanie wie, jak budować napięcie i jak sprawić, by czytelnik czekał na więcej. Ja czekam, chcę dowiedzieć się więcej o bohaterach, o tym co ich spotkało i o tym, co przydarzy im się w przyszłości. Was również zachęcam do sięgnięcia po „Leonidy”, a po przeczytaniu, dołączenia do mnie w oczekiwaniu na kolejny tom. Warto!

~Aga

Książkę dostałam od Wydawnictwa Driada