Jennifer Niven - "Podtrzymując wszechświat"

Autor: Jennifer Niven

Tytuł: Podtrzymując wszechświat

Wydawnictwo: Bukowy las

Rok wydania: 2017

Ilość stron: 408

Ocena: 8/10

Opis:

Wszystkim się wydaje, że dobrze znają Libby, dziewczynę kiedyś zwaną „najgrubszą nastolatką w Ameryce”. Nikt jednak nie zadaje sobie trudu, żeby dojrzeć cokolwiek poza jej wagą, poznać ją tak naprawdę. Po śmierci mamy Libby zajadała się w czterech ścianach swojego domu w towarzystwie załamanego ojca i własnego smutku. Teraz dziewczyna wraca do szkoły, jest gotowa na nowych przyjaciół, miłość, na wszystko, co życie ma jej do zaoferowania.
Wszystkim się wydaje, że dobrze znają Jacka. Owszem, to popularny i lubiany uczeń, ale i osoba, która nauczyła się nie rzucać w oczy. Nikt nie zna wielkiego sekretu Jacka: chłopak nie rozpoznaje twarzy, nawet rodzeni bracia wyglądają dla niego jak obcy ludzie. Jack potrafi zaprojektować i zbudować niemal wszystko, ale nie jest w stanie zrozumieć, jak działają trybiki jego własnego mózgu.
Aż w końcu Jack spotyka Libby. Połączeni okrutną licealną zabawą lądują na szkolnej terapii. Oboje są wściekli, ale wściekłość powoli przeradza się w zaskoczenie. Odkrywają, że im więcej czasu spędzają ze sobą, tym mniej samotni się czują.

Recenzja:

Są takie książki, które przykuwają uwagę tytułem, okładką, tematem, czasami nazwiskiem autora. „Podtrzymując wszechświat” przyciągnęło mnie dosłownie wszystkimi wymienionymi elementami. Najnowsza książka autorki „Wszystkich jasnych miejsc”, która porusza po raz kolejny ważne i trudne tematy… po prostu nie mogłam przejść obojętnie, gdy dowiedziałam się o jej publikacji.

Na samym początku muszę napisać, że książka Jennifer Niven jest poruszająca i prawdziwa do bólu. Przede wszystkim temat, który opisuje, nie jest chyba obcy – czy bezpośrednio, czy pośrednio – nikomu z nas i nie chodzi mi tu tylko o problemy z nadwagą Libby, czy zaburzenie, na jakie cierpi Jack, ale o to, co ich spotyka, czyli nierozumienie, wyszydzanie, brak akceptacji rówieśników. Libby, mimo że zrzuciła już tyle kilogramów, nadal pozostaje dziewczyną z nadwagą, na którą każdy wskazuje palcami. Jej życie od śmierci matki nie było łatwe, zwłaszcza że doświadczyła już od najmłodszych lat niesprawiedliwego traktowania przez rówieśników, ale mimo wielu strasznych momentów w  życiu, dziewczyna nadal się nie poddaje i w końcu zaczyna walczyć o siebie jeszcze bardziej. Właśnie w tym etapie swojego życia poznaje Jacka, który wydaje się, że jest typowym popularnym i pewnym siebie nastolatkiem, tymczasem zmaga się w samotności z czymś, czego nawet do końca nie jest w stanie zrozumieć – od dziecka nie potrafi rozpoznawać twarzy ani swoich bliskich, ani nawet własnej. Zarówno on, jak i Libby noszą w sobie pokłady złości, goryczy, smutku… I muszę przyznać, że właśnie opisaniem tak żywo, realistycznie tych wszystkich ich przeżyć, zdarzeń z ich udziałem, ich przemyśleń, ujęła mnie książka.

Poza tym rzeczywistość, którą maluje nam pani Niven jest nie tylko realistyczna, ona jest całkowicie prawdziwa, bo właśnie w takiej rzeczywistości żyjemy my. Dlatego powieść wydaje się tak bliska, bo rozgrywa się właśnie na naszych oczach, gdzie każda napotkana osoba może być kolejną Libby lub Jackiem, których tylko wytyka się palcami lub śmieje się z nich w ukryciu. Bo czy nie to robi zawsze nasze społeczeństwo, jeśli coś jest inne, jeśli się za bardzo wyróżnia albo jeśli nie pochwala tego, jak wygląda czy co robi druga osoba? Właśnie w ten sposób zostały połączone nawet losy bohaterów – przez okrutną szkolną grę, która była akurat w modzie, więc wszyscy rówieśnicy Libby i Jacka o niej wiedzieli.

Jennifer Niven pokazuje nam historię, która potrafi naprawdę boleśnie ukłuć nasze serca. Ale poza tym opowiada, że cokolwiek by się nie działo, zawsze znajdą się osoby, którym nie będziemy w stanie dogodzić, że zawsze znajdzie się ktoś, kto nas skrytykuje, ale to nie znaczy, że mamy się poddawać. Stara się nakreślić obraz, w którym wyszydzanie czy ignorowanie osoby z jakimkolwiek problemem wcale nie jest wyjściem i pokazuje, że jest to tylko wyraz tchórzostwa, czasami może być nawet próbą samoobrony, ale niczego to nie usprawiedliwia. Stara się też przekazać, że niezależnie od tego, co mówią inni, każdy z nas jest chciany, lubiany i kochany – czy to przez przyjaciół, przez rodziców, przez drugie połówki. I właśnie takie zadanie zapewne ma historia Libby i Jacka, takie zadanie ma ta książka: pokazać, że akceptacja i miłość to coś, na co zasługuje każdy. Dlatego z całego serca zachęcam Was do sięgnięcia po „Podtrzymując wszechświat”. Jest to jedna z tych lektur, do której myślami będziecie wracać jeszcze długo po odłożeniu książki.

~Aga

Książkę dostałam od wydawnictwa Bukowy Las