Charlotte Brontë - "Villette"

Autor: Charlotte Brontë

Tytuł: Villette

Wydawnictwo: MG

Premiera: 30.08.2017

Liczba stron: 690

Ocena: 8/10

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Brontë oparła swoje ostatnie dzieło na wątkach autobiograficznych. Pod nazwą Villette kryje się Bruksela, gdzie w latach 40. XIX w. przyszła pisarka przeżywała zakazaną miłość do żonatego mężczyzny, profesora Constantina Hégera. Główna bohaterka powieści, Lucy Snowe, pozbawiona w Anglii widoków na przyszłość, decyduje się wziąć los we własne ręce i wyrusza do Europy. Przypadkiem w nocy trafia na pensję dla dziewcząt mieszczącą się w budynku dawnego klasztoru żeńskiego. Otrzymawszy tu posadę, wiedzie z początku bezbarwne życie nauczycielki angielskiego. Wkrótce jednak spostrzega, że każdy jej ruch w tym miejscu jest przez kogoś obserwowany. Usiłując rozwiązać zagadkę, zostaje uwikłana w wydarzenia z pogranicza świata materialnego i duchowego…

Recenzja:

Nikt nie puszcza się na rwące, zmącone wody miłości, jeśli nie przyświeca mu gwiazda nadziei.

Uwielbiam książki, w których pisarze wplatają coś ze swojego życia – doświadczenia, wspomnienia, znane sobie doskonale emocje… Vilette, autorstwa Charlotte Brontë, jest właśnie jednym z takich tworów i - podobno – jest to jednocześnie najlepsza powieść autorki, mnie jednak nie zachwyciła tak bardzo jak Jane Eyre. Przyznaję, czyta się ją nieźle, fabuła wciąga i intryguje, brakuje tu jednak tej atmosfery thrillera i lekkości pióra, jaka charakteryzuje moją faworytkę. Ponadto Lucy Snow nie jest tak sympatyczna jak Jane Eyre, bywa wredna, nie dopuszcza myśli, że może się mylić i sądzi po pozorach.

Villette opowiada o losach angielskiej dziewczyny, która postanawia podjąć pracę nauczycielki angielskiego na francuskiej pensji dla dziewcząt. Doprowadziły ją do tego dość pogmatwane losy. Wypłynęła z Anglii właściwie nie wiedząc, co ją czeka na kontynencie, co będzie robić i czy uda jej się znaleźć jakąś pracę w obcym kraju, nim skończą jej się oszczędności. Nie znała języka, jakimś sposobem jednak, pełnym zbiegów okoliczności, dotarła do szkoły, w której niemal od razu otrzymała posadę guwernantki dzieci właścicielki. Kolejnym zbiegiem okoliczności przejęła etat nauczycielki angielskiego. Dziewczęta, które uczyła, okazały się rozpuszczonymi i pustymi lalkami, które musi traktować czasem wręcz brutalnie, by zaprowadzić dyscyplinę. Tak przynajmniej twierdzi Lucy, bo to z jej relacji dowiadujemy się o wszystkim.

Mądrzy ludzie mówią, że nierozsądkiem jest uważać jakiegokolwiek człowieka za doskonałość, a co się tyczy lubienia i nielubienia powinnyśmy być życzliwe i przyjacielsko usposobieni do wszystkich, nie ubóstwiać jednak nikogo.

Inni nauczyciele pensji również nie zyskali jej sympatii. Nauczycielki są puste, głupie i zazdrosne, a nauczyciel literatury to brzydki zadufany w sobie wariat. Właścicielka jest inteligentna, ale fałszywa i przebiegła. Jest też piękny doktor John, Anglik, który leczy panienki z pensji. Tylko jego, spośród ludzi związanych ze szkołą, główna bohaterka nie obszczekała. Wydaje mi się, że Lucy Snow lubi tylko Anglików. A ja w Lucy Snow lubię jedynie jej brak pokory w niektórych sytuacjach, zwłaszcza wobec nauczyciela literatury, Paula Emanuela.

Pomimo irytującej głównej bohaterki, książka jest naprawdę dobra. Przede wszystkim napisana pięknym, kwiecistym językiem, trochę może zawiłym. Losy Lucy Snow nieco się gmatwają w pewnym momencie, wydaje mi się, że jest tu też zbyt dużo zbiegów okoliczności i szczęśliwych trafów; nie wiem też o co w niektórych wątkach chodziło autorce, bo są jakby niedokończone, niemniej całość jest wciągająca i intrygująca. Szczególnie nastrój epoki i zasady działania szkół dla dziewcząt w czasach wiktoriańskich opisane są dokładnie i z wyczuciem.

Nauczając innych i ucząc się sama, nie miałam wolnego momentu niemal. Było to przyjemne. Czułam, że posuwam się naprzód, że umysł mój nie pleśnieje i nie rdzewieje w gnuśnej bezczynności, ale rozwija swoje władze i wyostrza je nieustannym ćwiczeniom.

Myślę, że to nie ostatnia książka sióstr Brontë, po jaką sięgnęłam, bo choć są one nieco cudaczne, wciągają mnie do końca i długo później nie dają o sobie zapomnieć. Wciąż też mam nadzieję, że któraś okaże się bardzo podobna do Jane Eyre, w której całkowicie się zakochałam. Ponadto, nowe wydanie Villette zachwyca prostotą, tajemniczością i urokiem właściwym tej powieści. Polecam serdecznie.

Tę książkę zrecenzowałam dla Was dzięki Wydawnictwu MG. :)