Autor nieznany - "Dzieje Tristana i Izoldy" (wydanie ilustrowane)

Tytuł: Dzieje Tristana i Izoldy

Wydawnictwo: MG

Data premiery: 30.08.2017 

Liczba stron: 288

Ocena: 8/10

Patronat Książkowiru

Opis:

Wiecznie na nowo przeżywany problem miłości, wiekuista, tryumfalna apoteoza jej samej, wraz z całym bezmiarem jej nędz, kłamstw, jej wzniosłości i upodlenia, czci i bezhonoru, z całym pijaństwem szczęścia i tragizmem niedoli, to linia, która od Tristana i Izoldy, poprzez strofy Villona i Molierowskiego Alcesta, niezapomniane sylwety Manon Lescaut i kawalera de Grieux, poprzez Stendhala i Balzaca, Musseta i Verlaine'a, aż do całego teatru i powieści przedostatniej doby, aż do piosenki ulicznej Paryża, snuje się nieprzerwanie przez najświetniejsze karty literatury francuskiej i stanowi jej swoisty, nieprzeparty urok. Można powiedzieć, iż dusza nowo tworzącej się rasy w samym zaraniu młodości napiła się czarodziejskiego trunku z pucharu Tristana i Izoldy i że ów napój miłosny, mocny jak życie i mocniejszy nad śmierć, na wieki już krąży w jej żyłach.

Recenzja: 

Panowie miłościwi, czy wola wasza usłyszeć piękną opowieść o miłości i śmierci? To rzecz o Tristanie i Izoldzie królowej. Słuchajcie w jaki sposób w wielkiej radości, w wielkiej żałobie miłowali się, później zasię pomarli w tym samym dniu, on przez nią, ona przez niego.

Legendę o Tristanie i Izoldzie znamy wszyscy. Często przewija się ona na szkolnych zajęciach, a i w dorosłym życiu nie sposób na nią nie natrafić - na rynku wciąż pojawiają się coraz to nowsze i bardziej zjawiskowe wydania tej opowieści. Trudno się dziwić, nie bez powodu nazywana jest ona najpiękniejszym poematem o miłości. Ja jednak patrzę na to dzieło głównie jak na swoistą tragedię, nie historię gorącego uczucia.

W związku z popularnością tej książki - nie chcę rozpisywać się na temat fabuły. Muszę jednak wspomnieć, że Dzieje Tristana i Izoldy nie są jedynie opowieścią o kończącej się tragicznie dla dwojga kochanków miłości. Ta książka pełna jest zdrad, pułapek, walk, podstępów, a także zazdrości i nienawiści. To ponadczasowe dzieło zawiera w sobie pełną gamę emocji i ludzkiej psychologii przelanej na papier. Może gdyby nie zawiść, ta historia skończyłaby się – niczym większość bajek, baśni i legend - happy endem? 

(…) wielu bowiem ludzi nie wie, iż tego, co jest w mocy czarnoksiężników, serce ludzkie może też dokonać siłą miłości i odwagi.

Jak na legendę przystało, w Dziejach Tristana i Izoldy nie brakuje wątków nieprawdopodobnych, fantastycznych, charakterystycznych dla średniowiecza. Mam tutaj na myśli przede wszystkim smoka, którego Tristan pokonał, aby zdobyć Izoldę Złotowłosą; eliksir miłości, który kochankowie nieszczęśliwie wypili na statku oraz niesamowitą przychylność boską – choćby tą, która uratowała Izoldę przy próbie żelaza, a także samą ówczesną kulturę i ludzką mentalność. Wszystkie te elementy, wraz z wykreowanymi przez nieznanego autora (albo raczej autorów, bowiem opowieść ta była przekazywana najpierw z ust do ust kolejnym pokoleniom) krainami, nadają Dziejom Tristana i Izoldy baśniowości - sam czas i miejsca akcji utworu zdają się być spowite ogromną tajemnicą. 

Na kartach pojawia się mnóstwo postaci i - gdyby bardziej je rozwinąć, a nie skupiać się jedynie na głównym wątku tragicznej miłości Tristana i Izoldy Złotowłosej - można byłoby z powodzeniem tę pozornie prostą historię uczynić powieścią na miarę najbardziej poczytnych, współczesnych powieści fantasy. Sama służka tytułowej bohaterki, Brangien, to kobieta o niezwykłym potencjale, która aż się prosi o dodatkową historię! I jest jeszcze Morhołt, Izolda Jasnowłosa, król Marek... Wiele dałabym, aby przeczytać Dzieje Tristana i Izoldy w  rozszerzonym i wciąż napisanym poetyckim językiem wydaniu, aczkolwiek niczego nie ujmuję klasykowi - czyta się go fenomenalnie! Doskonale wyczuwa się w nim twórców, którzy - bez wątpienia - za każdym razem dodawali coś od siebie, choćby niewiele znaczące postaci, pojawiające się jedynie epizodycznie, przez kilka zdań. Zupełnie, jakby puszczali oczko do późniejszych pokoleń, prawiąc - niczym później Mickiewicz - I ja tam byłem, miód i wino piłem. 

Dzieje Tristana i Izoldy, w wydaniu Wydawnictwa MG, zdają się być jeszcze bardziej magiczną historią, a to wszystko za sprawą niesamowitej oprawy graficznej. Ilustracje nie z tej epoki nadają opowieści charakteru oraz uroku, któremu ciężko się oprzeć. Gdy wpatrywałam się w nie, naszła mnie refleksja, że może uczucie tych kochanków było na swój sposób prawdziwe, a miłosny eliksir to jedynie metafora tajemniczej, niespodziewanej miłości? Miłości aż po kres...

Kochankowie obłapili się: w ich pięknych ciałach drgało pragnienie i życie. Tristan rzekł:

- Niech tedy przyjdzie śmierć.

I kiedy wieczór zapadł na statku, który coraz chyżej pomykał u ziemi króla Marka, związani na zawsze, pogrążyli się w miłości. 

Dzieje Tristana i Izoldy to lektura, którą nie tylko warto przeczytać, ale i posiadać własny egzemplarz. Polecam z całego serca wydanie ilustrowane, nie tylko ze względu na walory estetyczne, lecz i dodatkowe wrażenia przy lekturze. 

Tę książkę zrecenzowałam dla Was dzięki Wydawnictwu MG. :)