Anna Kapes - "Martwe ciało Mavericka"

Tytuł: Martwe ciało Mavericka

Autor: Anna Kapes

Wydawnictwo: Novae Res

Rok wydania: 2017

Liczba stron: 312

Ocena: 5/10

Opis:

Co przeraża nas najbardziej na świecie?

Mafia? Zombie? Przyjaciele w opałach? Nie, to tylko drobnostki dla Ricka Mavericka. To, co naprawdę mrozi mu krew w lekko niesprawnych żyłach, to goniąca jego martwy tyłek przeszłość. I sernik pani Hicky.

Rick Maverick nie spodziewał się od życia zbyt wiele, lecz gdy mafia potraktowała go jak najgorszego śmiecia, nie miał wyboru. Musiał wziąć sprawy we własne ręce – konkretnie wstać z grobu i upomnieć się o swoje. Szkoda tylko, że cios łopatą w głowę uszkodził mu pamięć…

Teraz musi znaleźć sens nowego, martwego istnienia, uratować swych przyjaciół od zguby, no i jeszcze… przeprowadzić rewolucję. Ale co to dla niego, no nie? Wszystko wydaje się normalne w porównaniu z gadającym robakiem.

Recenzja:

Nie po raz pierwszy i zapewne nie ostatni, skusiłam się na książkę z powodu okładki. Tutaj doszło jeszcze jedno krótkie zdanie, opisujące tę powieść jako przezabawną fantastykę. Więcej mi w sumie nie było trzeba. Sami przyznajcie, że okładka zachęca. Grafik wykonał kawał dobrej roboty, wszystko fajnie ze sobą współgra – rysunek, napisy, kolorystyka. I zapowiada zabawną lekturę. Czy taka rzeczywiście jest?

Muszę przyznać, że ta książka wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Autorka już na wstępie zdradza się z inspiracją Pratchettem. Osobiście nigdy nie byłam fanką tego autora – po dwóch książkach, które nie przypadły mi do gustu, porzuciłam przygodę ze Światem Dysku i już do niego nie wróciłam. Ciężko mi więc ocenić, na ile udanie autorka go naśladuje, ale w jednej z opinii na lubimy czytać przeczytałam, że nie do końca jej to wychodzi.

Długo męczyłam Martwe ciało Mavericka i nie świadczy to o nim najlepiej. Jeśli książka mi się podoba, jestem w stanie przeczytać ją za jednym posiedzeniem – do tej podchodziłam wiele razy i czasem musiałam walczyć z sennością, innym razem ze zniechęceniem. Bywało też oczywiście, że powieść mnie bawiła, ale od razu muszę powiedzieć, że dzikich wybuchów śmiechu nie wywołała – jeśli już to skromne parsknięcia od czasu do czasu. Co nie zagrało? Uwielbiam zabawne książki, ale tutaj autorka za bardzo chciała, by jej powieść bawiła i to niestety widać. Natłok absurdalnych sytuacji w pewnym momencie staje się męczący, a przez to, że wydarzenia przez większość czasu nie wydają się dążyć do jakiegoś określonego celu, książka nie potrafiła zbyt długo utrzymać mojej uwagi.

Zauważyliście, że nie napisałam jeszcze nawet zdania, o czym właściwie ona jest? Ano dlatego, że w sumie ciężko to określić. O pewnym zombiaku. Jego przygotowaniach do rewolucji. Bóstwach i wiedźmach usiłujących nie dopuścić do kolejnego końca świata. Pewnym Nekromancie, który zwiał z grobu. Jego córce, zamienionej w garnek.

Jeśli chodzi o kreacje bohaterów, były one dość pobieżne. Tytułowego bohatera, który został opisany najlepiej, nie da się za bardzo polubić, bo cóż… jest zombiakiem. Reszta albo nie robi najlepszego wrażenia (bo chla lub jest nieudacznikami), albo po prostu jest zbyt powierzchownie opisana.

W oczy kuły mnie też imiesłowy współczesne notorycznie używane w niepoprawny sposób. Nad książką pracowała redaktorka i dwie korektorki – trochę to słabe, że żadna z nich nie wie, że żeby można poprawnie użyć imiesłowu współczesnego, czynności muszą być równoczesne.

Martwe ciało Mavericka nie jest książką, która przypadnie do gustu każdemu. Pewnie znajdzie swoich wielbicieli, ale mojego serca nie zdobyła. Czasem zdarzyło się jej mnie rozbawić, ale przez większość czasu brnęłam przez nią bez większej przyjemności. A zatem sięgnijcie, jeśli lubicie książki ze specyficznym poczuciem humoru w stylu Pratchetta. Nie jest to powieść, która bawi w oczywisty sposób i wymaga większego skupienia niż powinna, biorąc uwagę, że pretenduje do miana zabawnej historii, ale może akurat wam przypadnie do gustu. Żeby się o tym przekonać, chyba musicie sprawdzić sami.

Książkę dostałam od Wydawnictwa Novae Res