Emily Henry - "Miłość, która przełamała świat"

Tytuł: Miłość, która przełamała świat

Autor: Emily Henry

Wydawnictwo: YA!

Data wydania: 14 czerwca 2017

Liczba stron: 400

Ocena: 7/10

Opis:

Natalie spędza lato w swoim rodzinnym miasteczku w Kentucky. To ostatnie tak leniwe wakacje przed rozpoczęciem studiów. Dzień za dniem toczy się bez żadnych ciekawych wydarzeń, dopóki dziewczyna nie zacznie obserwować dziwnych rzeczy. Zielone drzwi do jej pokoju nagle stają się czerwone, znika ogród, który rozciągał się obok przedszkola. W miejscu miasteczka znikąd pojawiają się wzgórza. Natalie czuje, że dzieje się coś niepokojącego. Wtedy odwiedzą ją sympatyczna, ale tajemnicza postać, która ostrzega: "masz tylko trzy miesiące, aby go uratować". Następnej nocy Natalie spotyka na boisku szkolnym pięknego chłopca imieniem Beau, a czas i przestrzeń przestają dla niej istnieć. Istnieją tylko Natalie i Beau…

Przepiękna opowieść o słodko-gorzkim końcu dzieciństwa, gdy marzymy nie tylko o naszej przyszłości, lecz także o tysiącach dróg, którymi nie odważyliśmy się podążyć.

Recenzja:

Mówi się, żeby nie oceniać książki po okładce, ale chyba każdy z nas przeczytała chociaż jedną książkę, po którą sięgnął wyłącznie ze względu na okładkę. W moim przypadku było ich o wiele więcej niż jedna i Miłość, która przełamała świat się do nich zalicza. Ale nie sięgnęłam po nią dlatego, że tak bardzo mi się spodobała okładka, tylko dlatego, że tak bardzo przypominała mi inną. Szczerze mówiąc, może nawet za bardzo – mam wrażenie, że grafik jednak zbyt mocno się inspirował innym dziełem, ale nie da się zaprzeczyć, że efekt jest bardzo ładny. Ja dostałam do recenzji egzemplarz przedpremierowy, który wygląda nieźle, ale wersja ostateczna na pewno będzie robiła o wiele większe wrażenie.

Przytoczony wyżej opis książki pochodzi ze strony wydawnictwa. Jest dość enigmatyczny i ciekawi mnie, czy jeszcze się zmieni, bo po lekturze stwierdzam, że nie do końca odpowiada temu, co przeczytałam. No w każdym razie ja sformułowałabym go inaczej. Nie nazywałabym osiemnastoletniego i niesamowicie przystojnego Beau chłopcem, a ta „sympatyczna i tajemnicza postać”, która odwiedza Natalie, gdy zaczyna dziać się coś niepokojącego, jest sporym przeinaczeniem. Ale abstrahując od tych nieścisłości – Miłość, która przełamała świat to dziwna książka. Nie jest to lekka lektura, przy której można się rozluźnić. Chociaż to powieść młodzieżowa, trzeba się skupić i nieźle wysilić, by nadążyć za wszystkimi wywodami autorki. Przez pewien czas może to być męczące, ale w miarę rozwoju akcji książka wciąga coraz bardziej do swojego dziwnego świata, a zakończenie pozostawia po sobie wrażenie.

Natalie ma osiemnaście lat i jest adoptowana, więc od dziecka zastanawia się nad swoją tożsamością. Wakacje po liceum szczególnie temu sprzyjają, bo ma opuścić miasteczko, w którym nigdy nie czuła się jak u siebie, i wyjechać na studia. Po zakończeniu szkoły zaczynają się jej przytrafiać dziwne rzeczy. Zdaje się przenosić do innej rzeczywistości, w której te same rzeczy wyglądają inaczej, a czasem w ogóle znikają. Podchodzi do tego dość spokojnie, bo to nie pierwsza niespotykana rzecz, jaka jej się przytrafia – odkąd była małą dziewczynką w nocy odwiedzała ją tajemnicza, przypominająca Boga postać, którą nazywała Babcią. Teraz też się pojawia i ostrzega: „masz tylko trzy miesiące, aby go uratować”. Niedługo potem Natalie poznaje Beau, przy którym szybciej bije jej serce, ale nie wie wcale, czy to o nim mówiła babcia.

Jeśli chodzi o głównych bohaterów, zdecydowanie lepiej wyszła autorce Natalie. Beau jest tylko przystojniakiem z problemami, za to jeśli chodzi o Natalie, poznajemy ją bardzo dobrze – żadne jej rozterki, myśli czy pragnienia nie są dla nas tajemnicą. Osobiście nie bardzo ją polubiłam, ale muszę oddać autorce, że wyszła jej bardzo ludzka. Niektóre problemy Natalie były dla mnie abstrakcyjne, szczególnie te związane z byciem uczniem amerykańskiej szkoły, ale niektóre brzmiały bardzo znajomo. Nie podobał mi się sposób, w jaki autorka odniosła się do tematu alkoholu – z jednej strony pokazuje jego katastrofalne skutki, ale z drugiej daje bohaterom przyzwolenie, by pić, a główna bohaterka rzuca uwagami z serii „Piwo to nie alkohol, piwo się nie liczy”.

Autorka połączyła w swojej książce wiele elementów: indiańskie opowieści, teorie dotyczące równoległych światów, czasu i informacje o zaburzeniach snu, a do tego klasycznie – liceum, pijące nastolatki i uczucie rozwijające się między dwójką młodych ludzi. Jest to mieszanka dość niespotykana, więc nic dziwnego, że całość robi osobliwe wrażenie. Ale to dobrze, bo zapewnia powiew świeżości wśród schematycznych powieści dla młodzieży.

Polecam wszystkim, którzy nie boją się czytelniczych wyzwań. Ta książka to coś innego od tego, co czytaliście do tej pory.

Egzemplarz przedpremierowy dostałam od Wydawnictwa YA!