Anna Włodarz - "Bogowie też kochają"

Tytuł: Bogowie też kochają

Autor: Anna Włodarz

Wydawnictwo: Novae Res

Rok wydania: 2014

Liczba stron: 192

Ocena: 4/10

Opis:

Co by się stało, gdyby greccy bogowie dożyli naszych czasów? Zapewne poszliby na studia z filologii klasycznej, udając śmiertelników. Jak radzą sobie na polskiej uczelni początku XXI wieku Atena, Hebe, Hermes, Febus i cała śmietanka greckich bogów? Jak bardzo podatni są na dostosowywanie swej mentalności oraz zachowań do czasów obecnych?

Bogowie też kochają to unikalna opowieść, w której Czytelnik znajdzie odpowiedzi na powyższe pytania. Ponadto przeczyta, do czego może doprowadzić Atenę jej miłość do śmiertelnego mężczyzny. Autorka sprawnie nawiązuje do wątków mitologicznych, niekiedy je rozwijając, i kreuje sylwetki bogów na podstawie tych zawartych w mitologii. Część akcji toczy się na zajęciach z filologii klasycznej, co może być dodatkową zachętą do lektury dla osób wybierających się na ten kierunek studiów.

Recenzja:

Jeszcze w starożytności bogowie greccy funkcjonowali w kulturze bardziej jako ludzie niż wszechwładne istoty. Mieli swoje pasje i namiętności, sympatie i antypatie, można ich było zranić – nawet zabić, jeśli było się wystarczająco zdeterminowanym.  Zdaje się, że Grecy stworzyli ich na własne podobieństwo, dodając im jedynie kilka nadprzyrodzonych cech. Anna Włodarz, autorka książki Bogowie też kochają, nie wyszła poza ten schemat. Jej bogowie są do bólu ludzcy, właściwie nie posiadają już żadnych atrybutów boskości. Czy to wina czasów, w których przyszło im żyć (tj. współczesności), czy słabo wykształconego warsztatu pisarki?

Nie znalazłam żadnych informacji o autorce, ale podejrzewam, że może mieć koło dwudziestu lat. Sposób, w jaki opisała bogów – ubierając ich w kostiumy studentów filologii klasycznej, sprawiał, że czytając miałam wrażenie, że autorka opisuje własne studenckie doświadczenia. Biurokracja na uczelni, panie w dziekanacie, które nigdy nie potrafią niczego załatwić, spóźniający się wykładowcy… wszyscy dobrze to znamy (w każdym razie ci wszyscy, którym zdarzyło się studiować). Akcja w tej książce nie pędzi na złamanie karku, raczej toczy się powolutku, bez większych widoków na rozwój. Kiedy czytałam o perypetiach bogów-studentów, czułam, jakbym czytała o zwyczajnej grupce przyjaciół, którzy trafili razem na studia. Ares, Atena, Hebe, Hefajstos, Dionizos, Hermes i inni mogli co prawda pić do rana i nie mieć kaca (chociaż Atena nawet tego nie mogła), ale to była chyba jedyna korzyść płynąca z tego, że są bogami.

W książce przewija się cała gromadka bogów, ale boginią, która stanowi oś tej historii, jest Atena i jej miłosna historia. Autorka puściła wodze wyobraźni i zbawiła się z motywem bogini-dziewicy, która nigdy nie obdarzyła uczuciem mężczyzny. Co jeśli Atena była kiedyś boginią jedynie sprawiedliwej wojny, a dziewicą stała się dopiero po pewnych dramatycznych wydarzeniach? Co jeśli kiedyś kochała? Więcej nawet – miała syna?  

Rozdziały ze współczesności przeplatane są fragmentami, które przybliżają miłosną historię Ateny. Swoją drogą kiedy otworzyłam książkę i zobaczyłam napisane tłustym drukiem: Retrospekcja I, aż zgrzytnęłam zębami. Może to nie jest takie oczywiste, ale jeśli ktoś już czyta książkę to prawdopodobnie ma coś pomiędzy uszami i sam się domyśli, że fragment, który czyta, jest retrospekcją. Mnie nie trzeba tego pokazywać palcem.

Choć minęły tysiąclecia, bogowie z książki Anny Włodarz nie nauczyli się prowadzić błyskotliwych dialogów. Ich rozmowy są trywialne, a uwagi, które wymieniają, nieciekawe. Chyba nie muszę pisać, czyja to wina. Poza tym wszystko idzie im zbyt łatwo. Kiedy Atena i Apollo (alias Febus) wpadają na genialny pomysł, żeby pozbyć się nieśmiertelności, dostają od Zeusa listę z rzeczami, które muszą zdobyć. Na początku są przerażeni, bo te rzeczy są w sumie nie do zdobycia, ale co to dla nich – w końcu są bogami. „Musimy opracować plan” – mówią. I nagle okazuje się, że tak naprawdę nie ma żadnego problemu, zdobędą wszystko niemalże od ręki. Kwintesencją tego jest mała wycieczka Hermesa do Tartaru po jabłko Hesperyd i liść topolowy z ogrodu Persefony. Podczas gdy szwenda się po Hadesie, przyłapuje go Kora, na co bóg złodziei opowiada jej o pomyśle rodzeństwa. Chociaż Kora nazywa to szaleństwem, w końcu mówi: „Okej, dam ci jabłko i liść. Pozdrów rodzeństwo”.

Pierwszą książką, którą recenzowałam na Naszym Książkowirze, byli Niegrzeczni bogowie Marie Phillips. Również opowiadała o bogach greckich we współczesnym świecie i również nie zrobiła na mnie większego wrażenia (choć przy niej przynajmniej trochę się pośmiałam). Czy wniosek z tego jest taki, że bogowie we współczesnych czasach to kiepski pomysł na książkę? Być może.

Bogowie też kochają to debiut. Jak dla mnie autorka mogłaby bardziej popracować nad swoim warsztatem, zanim zdecydowała się na publikację, bo ta książka nie jest najlepszym startem. Niektóre opowiadania na chomikuj.pl są pisane lepszym stylem.  No ale jeśli mam rację i autorka rzeczywiście jest tak młoda jak myślę, wszystko dopiero przed nią.  

Za książkę dziękuję wydawnictwu Novae Res