Parker S. Huntington - "Słodka trucizna"

 

Autor: Parker S. Huntington

Tytuł: Słodka trucizna

Wydawnictwo: Luna

Data wydania: 2023

Ilość stron: 544

Ocena: 6/10

Opis:

Pierwszy chłopak, w którym się zadurzyłam, skończył tragicznie.

A potem zakochałam się w jego bracie.

Nie powinnam była zjawić się na tym dachu w walentynki.

Podobnie jak Kellan Marchetti, szkolne dziwadło.

Spotkaliśmy się nad przepaścią, zdecydowani zakończyć – każde swoje – życie.

O dziwo poszarpane nitki naszych dramatów splątały się i utworzyły nieprawdopodobną więź.

Zrezygnowaliśmy ze skoku i uzgodniliśmy, że będziemy się spotykać w każde walentynki, aż do końca liceum.

O tej samej porze.

Na tym samym dachu.

Dwie cierpiące dusze.

Dotrzymywaliśmy słowa przez trzy lata.

W ostatniej klasie Kellan podjął decyzję, a ja musiałam zmierzyć się z jej konsekwencjami.

Gdy już sądziłam, że nasza opowieść dobiegła końca, zaczęła się kolejna.

Podobno wszystkie historie miłosne wyglądają podobnie, tylko inaczej smakują.

Moja była trująca, niestosowna i wypisana szkarłatnymi bliznami.

Nazywam się Charlotte Richards, ale możecie mi mówić Trucizna.

Recenzja:

Nie do końca się zgodzę z opisem - chociaż jest on bez wątpienia ciekawy. To nie było tak, że Charlotte sama siebie nazywała Trucizną - i że rozkochała w sobie brata Kellana - bo to zdecydowanie nie było celowe. To nie było tak, że to był jej życiowy cel: bo po tym, co opowiadał jej o nim Kellan, to do jego brata czuła tylko pogardę i nienawiść. Niby od nienawiści do miłości jest cienka granica - ale nie w tym przypadku...

Charlotte - Charlie - poznała Kellana, gdy miała czternaście lat. Oboje stali na dachu i oboje chcieli się zabić. Ona z powodu tego, że przez pożar, który przypadkowo wywołała, zabiła matkę i ojca, a także oszpeciła straszą siostrę, która nie umiała jej wybaczyć. On z powodu tego, że jego matka zmarła, a osobą, która go wychowywała, to był jego brat, a nie ojciec - słynny pisarz, który miał ciekawsze rzeczy do roboty. 

Mając czternaście lat postanawiają, że nie zabiją się - i że spotkają się za rok, ponownie, w tym samym miejscu. I tak było, dopóki cztery lata później, w walentynki, Kellan nie popełnia samobójstwa, co łamie Charlie serce na milion kawałków - ale w sumie nie spotykali się jakoś często, więc ostatecznie dziewczyna, mimo cierpienia, które jej towarzyszy, jakoś jest w stanie otworzyć nowy rozdział.

Przynajmniej dopóki pewnego dnia nie musi iść do ginekologa-położnika swojej szefowej, aby umówić ją na pilną wizytę - i dopóki nie poznaje, że tym lekarzem jest brat Kellana.

Wtedy zaczyna się całkiem inna, nowa historia - nie do końca miłosna. To bardziej opowieść o żałobie, lądowaniu na dnie i smutku tak przytłaczającym, że brakuje tchu. Dochodzą do tego dramaty rodzinne - a także to, że Kellan zostawił Charlie rękopis swojej powieści: "Słodka Trucizna" - który był niby o niej i ich relacji. 

Nie powiedziałabym, że Charlie była trucizną. Bardziej bym powiedziała, że jest pokiereszowana przez życie i że ma swój bagaż doświadczeń, którego często nie ma dziewczyna w wieku dwudziestu dwóch lat. Dodam, że brat Kellana ma koło trzydziestu pięciu - więc jeśli lubicie historie z różnicą wieku, to "Słodka trucizna" spełnia ten wymóg.

Nie do końca jednak jestem pewna, czy to oby na sto procent romans - ani nawet erotyk, mimo kilku bardziej pikantnych scen. Tak naprawdę kwestia jakichkolwiek uczuć zaczyna pojawiać się bardzo późno. Wręcz już mam wrażenie, że się nigdy te uczucia i emocje pozytywne nie pojawią.

To opowieść o przemijaniu - która jest całkiem dobra. I pewnie dałabym nawet notę siedem na dziesięć, gdyby nie ten epilog - który rozwalił mnie na łopatki. Ja się spodziewałam czegoś takiego, naprawdę: domyślałam się, że tak to się może potoczyć, ale pomyślałam, że żaden twórca nie byłby w stanie tak wielką zasługę przypisać chłopcu, który miał wtedy z jedenaście, może dwanaście lat. A tu jednak... 

Mówiąc w skrócie: sam pomysł był całkiem ciekawy, sposób przedstawiania miał czasem swoje wady (chociaż pod kątem emocjonalnych zawirowań sporo się działo, więc to akurat jeden z większych plusów tej powieści), ale jak Charlie byłam w stanie polubić, tak brata Kellana... w sumie jakoś tak czasami mu współczułam, a czasami budził moją antypatię. 

Podsumowując: niby okej, ale czegoś mi brakowało. Może jednak dla Was "Słodka trucizna" okaże się powieścią godną najwyższej noty - tego właśnie Wam życzę.