V.E. Schwab - "Gallant"

Autor: V.E. Schwab

Tłumaczenie: Maciej Studencki

Tytuł: Gallant

Wydawnictwo: We need YA

Data wydania: 28 września 2022

Liczba stron: 298

Ocena: 7/10

Opis:

Olivia Prior dorastała w szkole dla dziewcząt, nie wiedząc nic o swojej rodzinie i pochodzeniu. Posiada tylko jedną rzecz związaną z jej przeszłością: to dziennik z zapiskami swojej matki.

Pewnego dnia Olivia otrzymuje list zapraszający ją do powrotu do domu — do Gallant. Informacja o tym, że nie jest na tym świecie sama i posiada rodzinę, wydaje się spełnieniem marzeń. Kiedy jednak przybywa na miejsce, okazuje się, że nikt tam na nią nie czeka. Jednak Olivia nie zamierza opuścić pierwszego miejsca, w którym zaczyna czuć się jak w domu. Nie ma znaczenia, że jej kuzyn Matthew jest do niej wrogo nastawiony, czy też to, że dziewczyna zaczyna widzieć Martwiaki nawiedzające korytarze posiadłości.

Olivia wie, że Gallant skrywa wiele tajemnic i jest zdeterminowana, by je odkryć. Gdy w murze ogradzającym posiadłość znajduje drzwi, trafia do miejsca, które wygląda zupełnie, jak Gallant. Ale to tylko pozory. Dom po drugiej stronie muru jest ruiną, Martwiaki są tam silniejsze, a wszystkim włada tajemniczy jegomość. Czy wśród cieni utkanych z przeszłości, dziewczyna odnajdzie prawdę i dowie się, kim był jej ojciec?

Marzeniem Olivii od zawsze było gdzieś przynależeć. Czy zatem opowie się po stronie swojej rodziny, chroniąc świat przed Panem Domu, czy też stanie u jego boku na wieczność?

Recenzja:

Miałam ogromne oczekiwania względem Gallant, gdyż nie ukrywam, że uwielbiam powieści z nieco makabrycznymi elementami. Widzenie Martwiaków, mroczna alternatywa posiadłości, liczne tajemnice – opis zapowiadał lekturę wręcz w klimatach scenariuszy Tima Burtona, co od razu zyskało moją sympatię. Niestety, choć książka faktycznie jest mroczna i kryje w sobie kilka niespodzianek, tak... okazała się dla mnie nieco nudna. Krótko mówiąc – po V.E. Schwab spodziewałam się znacznie więcej...

Jak istnieć w świecie, w którym nie chce się być. Jak być duchem w cudzym domu.

Książka z całą pewnością przykuwa uwagę wydaniem, bo jest ono po prostu zjawiskowe – od okładki, po piękny motyw róż na oklejce, aż do czarno-białych ilustracji skrytych wewnątrz, nie można zapomnieć też o krwistoczerwonej zakładce-wstążce. Już tutaj prezentuje się odrobinę niepokojąco, ale ja absolutnie zakochałam się w wizualnym aspekcie Gallant i jestem przekonana, że niejeden czytelnik z dumą ozdobi nią swoją biblioteczkę. Z treścią jest nieco gorzej, jednak nie mogę nazwać tej powieści złą czy kiepską – raczej plasuje się gdzieś w granicach książek przeciętnych i dobrych. Była dla mnie zbyt przeciągnięta, a chwilami odniosłam wrażenie, że autorce brak pomysłu na rozwinięcie kilku naprawdę świetnych pomysłów. A szkoda, bo – pozwólcie, że zarzucę tu sztampowym zwrotem - ta historia miała naprawdę ogromny potencjał.

Na parapecie stoi zwierciadełko. Kiedy Olivia je mija, dostrzega kosmyk czarnych włosów oraz ziemisty policzek i aż się wzdryga, ale to tylko jej własne odbicie, blade i bezbarwne. „Duch Merilance”. Tak ją nazywają inne dziewczyny... lecz w ich głosach słychać przy tym rezerwę, a nawet lękliwą nutę.

Przede wszystkim Gallant zaskakuje creepy klimatem oraz protagonistką Olivią, która momentami zdaje się być cudaczną wariacją Wednesday Addams. Dodajcie do tego schizofreniczne wpisy w dzienniczku matki (jedynej rzeczy niejako łączącej główną bohaterkę z przeszłością), nieoczywiste nawiedzenia i wspomnianą już alternatywną (i zarazem mroczniejszą) wersję tajemniczej posiadłości, bestialskiego Pana Cieni (ot, czarny charakter), a otrzymacie naprawdę upiorną mieszankę, zapowiadającej lekturę przyprawiającą o gęsią skórkę. Jednak – o dziwo – ta książka wywołuje także zgoła inne emocji. W treści kryje się wiele interesujących dwuznaczności a’la odniesień do życia (i zdrowia psychicznego), zostaje ciekawie odmalowany obraz trudnej miłości, a także dążenia do prawy, która... nie zawsze jest dla nas łatwa. To wszystko brzmi fenomenalnie i Gallant ma naprawdę wiele świetnych momentów, ale jego akcja miejscami potwornie zwalnia i staje się wręcz o niczym – co jest dość zaskakujące, gdy weźmiemy pod uwagę, że całość mieści się na zaledwie trzystu stronach (z ilustracjami włącznie). Przyszło mi teraz przez myśl, że całość genialnie sprawdziłaby się w formie dłuższego opowiadania, nie powieści, bo wówczas nie miałabym szansy odczuć tych swoistych braków.

Olivio, Olivio, Olivio, zapamiętaj to -

cienie nie mogą cię dotknąć nie są prawdziwe

sny to tylko sny nie mogą cię skrzywdzić

i pozostaniesz bezpieczna, dopóki będziesz się trzymać z dala

od Gallanta.

Czy więc warto przeczytać Gallant? Z całą pewnością tak. Miłośnicy opowieści w stylu mrocznych baśni, twórczości Burtona czy Grimmów z całą pewnością będą usatysfakcjonowani tą lekturą. Wbrew temu, co częściowo napisałam, sama czerpałam dużo przyjemności z tej lektury – być może moje oczekiwania względem niej były zbyt duże. Jedno jest pewne – to książka warta uwagi i idealnie wpisująca się w jesienno-halloweenowy klimat. Gorąco polecam!