J.T. Greathouse - "Dłoń Króla Słońca"

Autor: J.T. Greathouse

Tłumaczenie: Marcin Mortka

Tytuł: Dłoń Króla Słońca

Cykl: Kroniki Olchy, tom 1

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Data wydania: 29 czerwca 2022

Liczba stron: 500

Ocena: 8/10

Opis:

Kiedy wszyscy chcą, żebyś był spełnieniem ich oczekiwań, tym czego pragniesz najmocniej jest odnalezienie swojej drogi i życie według własnych zasad.

Nazywam się Wen Olcha. Nazywam się też Głupi Kundel.

Ojciec szykował dla mnie przyszłość w elitarnym gronie Sieneńczyków służących cesarzowi. Babcia, która sama porzuciła wszystko i dołączyła do nayeńskiego ruchu oporu, przygotowywała mnie do walki z cesarskim imperium. Matka, ślepa na okrucieństwo, chciała tylko tego, co bezpieczne i wygodne.

Mogłem spełniać cudze marzenia, mogłem walczyć wraz z jednymi albo przyłączyć się do drugich. Mogłem patrzeć, jak ich wojna pochłania kolejne ofiary. Ale nie mogłem przestać marzyć o magii. Wolnej, przerażającej, fascynującej, dającej moc i potęgę.

Przez całe życie zmagałem się z ograniczeniami na ścieżkach, które zostały wybrane za mnie. Opór był jedyną drogą ku wolności.

Ta historia może skończyć się na tysiąc sposobów – ja mam za nic je wszystkie.

Recenzja:

Byłam ogromnie podekscytowana Dłonią Króla Słońca na długo jeszcze zanim ta książka trafiła w moje dłonie. Urzekł mnie jej opis, a i nie będę ukrywać, że obok tak malowniczej i orientalnej okładki przejść obojętnie nie potrafiłam (mam słabość do takich klimatów). Tym bardziej ucieszyło mnie to, że książka okazała się niezwykle fascynującą lekturą, wciągającą i niesamowitą, której kontynuacji nie mogę się doczekać!

J.T. Greathouse rozpoczyna historię Wen Olcha, tudzież Głupiego Kundla, bardzo powoli – a może raczej to ten bohater z początku leniwie prowadzi swoją waśń. Z początku całość skupia się na kulturach, w których był wychowywany narrator, skrajnie różnych, nie tylko przez wzgląd na swoiste wierzenia, ale i hierarchie społeczną. Wen jest rozdarty pomiędzy nimi i wyraźnie to czuć w jego opowieści i postawie, i zdaje się być przez to nieco zagubiony pod względem własnej tożsamości (i wydać to także na dalszych etapach). Muszę przyznać, że bardzo przypadł mi taki wstęp do historii, wiele wyjaśnił – zarówno pod względem obu kultur, jak i niesnasek je otaczających i pozwolił lepiej zrozumieć świat, w którym tkwi Wen oraz jego... osobliwa ambicja.

Moje dotychczasowe doświadczenie wskazywało, że literatura sieneńska jest pełna moralizmu i analogii, w opowieściach nayeńskich natomiast znajdowałem mnóstwo przygód, pasji, a co najważniejsze – magii. Czytając historie sieneńskie, można było domyślić się zakończenia dzięki właściwemu rozumowaniu doktryny i moralności, podczas gdy opowieści babci trzymały w napięciu, obfitowały w nieoczekiwane zwroty akcji, a ich bohaterowie byli zawzięci i pełni życia. Mimo to nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że są właściwie puste w środku. Wydawały się stratą czasu i tylko zaostrzały mój apetyt na magię.

Dalej historia nieco pędzi, choć jej schemat już był mi spotykany – ot, okres nauki, który stopniowo przeradza powieść w atmosferę nieco bardziej polityczną, wojenną. Całość podzielona jest na cztery części, bardzo zbliżone rozmiarowo – Uczeń, Adept, Dłoń cesarza, Wiedźma z dawnych czasów, wszystkie one malują przed czytelnikiem kolejne lata życia Wena. Choć nie brzmi to może super zajmująco (wszak – jak wspomniałam – taki przebieg wydarzeń nie jest niczym nowym), ta powieść bezsprzecznie jest zaskakująca i to na wielu polach. Naprawdę niełatwo tutaj przewidzieć, co wydarzy się na kolejnych stronach, jak konkretnie potoczy się fabuła. I nie można zapomnieć o tym, że kryje się weń wiele interesujących wątków fantastycznych, jak choćby sam magiczny trening Wena czy kwestie obrządków, a niezwykłym urozmaiceniem są także całkiem oryginalni bohaterowie poboczni – wraz ze sposobem, w jaki narrator o nich opowiada. Tak, narracja też jest mocną stroną tej opowieści – może Wena nie można pokochać, ale czytelnik czuje do niego jakąś dziwną przychylność, a wręcz prawie sympatię.

Dłoń Króla Słońca to niesamowita książka, z kapitalnym tłem, która wnosi jakiś powiew świeżości ku fantastyce o bardziej orientalnych klimatach. Jest nieoczywista i pochłaniająca, poruszająca bogatą problematykę, choć żałuję, że niektóre wydarzenia zostały opisane – a raczej wspomniane - przez Wena w dość okrojony sposób. Myślę, że jeśli chodzi o ten cykl, ma on potencjał nie tylko na kolejne tomy, ale i rozrost o przeszłe wydarzenia, również występujące w niej pobieżnie podania ludowe, a także historie bohaterów bardziej drugoplanowych. Mam nadzieję, że w kolejnym tomie zaznam tego więcej! Polecam z całego serca! 💓