Anna Kańtoch - "Jesień zapomnianych"

 

Tytuł: Jesień zapomnianych

Autor: Anna Kańtoch

Wydawnictwo: Marginesy

Cykl: Krystyna Lesińska (tom 3)

Rok wydania: 2022

Liczba stron: 368

Ocena: 8/10

 

Opis:

Październik 1966 roku. Krystyna Wojciechowska bez większego przekonania studiuje prawo. Trzy lata wcześniej w tajemniczych okolicznościach zniknął w Tatrach jej brat, Roman. Rodzina żyje w zawieszeniu, nie chcąc przyjąć do wiadomości, że coś zmieniło się na zawsze.

Tymczasem na katowickich Drugich Szopienicach młody mężczyzna, Karol Fiszel, znajomy z dzieciństwa Krystyny, odbiera sobie życie. Po pogrzebie okazuje się, że to nie pierwszy taki zgon w okolicy, a co więcej, wcześniejszymi interesował się Romek niedługo przed zaginięciem. W nadziei, że obie sprawy jakoś się ze sobą wiążą, Krystyna pomaga lokalnemu dziennikarzowi dotrzeć do rodzin zmarłych. Nad jesiennym śledztwem tej połączonej przez czysty przypadek pary unosi się złowrogi cień Wampira z Zagłębia, seryjnego i nieuchwytnego zabójcy kobiet…

Anna Kańtoch w zawikłaną kryminalną intrygę zręcznie wplata pytania o zadziwiające zdolności ludzkiej psychiki. Jak wiele potrafimy zracjonalizować, wybaczyć, zapomnieć, a ostatecznie po prostu wyprzeć, żeby żyć dalej? Gdzie przebiega granica, za którą staje się to niemożliwe? Co trzeba zrobić, by przestać być „dobrym chłopcem”?

Ostatni, najbardziej mroczny tom trylogii.

Recenzja:

Anna Kańtoch jest znana głównie z książek z gatunku fantasy, ale udowodniła już, że tak naprawdę czego nie dotknie, zamienia to w złoto. Pierwsza część kryminalnej trylogii Pory roku, Wiosna zaginionych, zdobyła w zeszłym roku Nagrodę Wielkiego Kalibru. Było to nietypowe rozpoczęcie serii o Krystynie Lesińskiej. Dlaczego nietypowe? W pierwszej części poznaliśmy Krystynę jako 73-letnią emerytowaną policjantkę, co samo w sobie było dość niespotykane (ile czytaliście kryminałów, w których głównym bohaterem jest starsza pani będąca emerytowaną policjantką?), ale prawdziwe zaskoczenie spotkało nas w drugiej części (Lecie utraconych) – bo akcja cofnęła się o 20 lat. Już bez zaskoczenia przekonałam się, że w Jesieni zapomnianych Krystyna ma lat dwadzieścia jeden, jest studentką prawa i nazywa się jeszcze Wojciechowska.

Śląsk 1966 roku. Na kobiety grasuje seryjny morderca okrzyknięty mianem Wampira z Zagłębia, a tymczasem w katowickich Drugich Szopienicach kolejna osoba odbiera sobie życie, wieszając się na sznurze. Tak się składa, że to znajomy Krystyny i gdy po pogrzebie zagaduje ją młody dziennikarz, twierdząc, że jej brat interesował się sprawami tych rzekomych samobójstw, dziewczyna – z nadzieją, że zaginięcie jej brata jakoś się z tym łączy – postanawia mu pomóc w prowadzeniu prywatnego śledztwa. Razem odwiedzają rodziny zmarłych i próbują znaleźć połączenie między wszystkimi ofiarami. Choć tak naprawdę nie ma tu żadnych wielki zwrotów akcji ani rozlewu krwi, muszę przyznać, że w pewnym momencie byłam tak ciekawa, kto stoi za tymi morderstwami, że kusiło mnie, by zajrzeć na koniec. I czytałam tę książkę do później nocy, bo nie mogłam się oderwać. Co prawda jak na mój gust postaci było ciut za dużo (wisielców było pięciu, co daje pięć rodzin i całe mnóstwo podejrzanych), ale ostatecznie rozwiązanie zagadki mnie satysfakcjonowało.

Skłamałbym jednak, mówiąc, że przeczytałam tę książkę, by dowiedzieć się, kto stał za tymi samobójstwami. Najbardziej ciekawiło mnie oczywiście, co stało się z bratem Krystyny. W dwóch ostatnich tomach nie dowiedzieliśmy się za wiele i pewnie sobie pomyślicie „no halo, skoro nie wiedziała, jaki los spotkał jej brata, mając 73 lata, to skąd ma to wiedzieć, mając 21?”. A jak jeszcze macie słabą wolę i tak jak ja zajrzycie na ostatnią stronę w trakcie lektury… możecie się zdenerwować na autorkę. Ale spieszę z uspokojeniem: ta zagadka zostanie tu wyjaśniona. A odpowiedź na pytanie, dlaczego 73-letnia Krystyna ciągle próbowała ustalić, co stało się z jej bratem, znajdziecie na okładce. Cieszę się, że w końcu dowiedziałam się, co wydarzyło się w Tatrach w 1963 roku, chociaż akurat rozwiązanie, jakie autorka wybrała, by wybrnąć z wyżej opisanego problemu, niezbyt mnie usatysfakcjonowało. Ale musicie sami ocenić, czy wam się podoba.

Trzeba przyznać, że Kańtoch stworzyła naprawdę ciekawą postać i żałuję, że dane nam było poznać jedynie urywki z życiorysu Krystyny. Co się działo między poszczególnymi tomami? Jakie sprawy rozwiązała wtedy bohaterka? Z chęcią bym się dowiedziała i żałuję, że autorka zaplanowała tylko trzy części, a nie całą serię.  

Podsumowując: ta trylogia to złoto. Nie jest krwawa, ale nadrabia klimatem, a Kańtoch to prawdziwa wirtuozka, jeśli chodzi o budowanie napięcia. Tych, którzy znają poprzednie części, do lektury Jesieni zapomnianych chyba nie muszę namawiać – trzeci tom trzyma poziom i na pewno was nie zawiedzie. A jeśli jeszcze nie znacie Krystyny, koniecznie to nadróbcie!