Lydia Millet - "Ewangelia dzieciństwa"

Autor: Lydia Millet

Tłumaczenie: Aga Zano

Tytuł: Ewangelia dzieciństwa

Wydawnictwo: ECHA [Czarna Owca]

Data wydania: 31 stycznia 2022

Liczba stron: 224

Ocena: 8,5/10

Opis:

Eve, podobnie jak jedenaścioro innych dzieci, znalazła się w letnim domku wbrew własnej woli. To jej rodzice – którzy właśnie pogrążają się ze swoimi znajomymi w alkoholowym otępieniu – wybrali to miejsce na wspólne spotkanie. No nic, trzeba będzie to jakoś przeżyć.

Letnia sielanka nie trwa jednak długo – zapowiadany wcześniej huragan i gwałtowna burza niszczą część posiadłości. Okazuje się, że dzieci i rodzice mają zupełnie inne podejście do tego, co należy zrobić: wyjechać i ratować życie, czy zostać, żeby chronić to, co jeszcze zostało?

Posługując się kolejnymi metaforami i alegoriami, Lydia Millet kreśli świat zadziwiająco podobny do naszego, nadając mu symboliczny rys czasów ostatecznych. W profetycznym i dającym do myślenia tonie opisuje zaostrzający się konflikt pokoleń, którego rozwiązanie wydaje się niemożliwe.

Recenzja:

Wiecie co? Sięgając po Ewangelię dzieciństwa spodziewałam się absolutnie czegoś innego, ale teraz, po przeczytaniu tej książki, cieszę się, że nie była taką lekturą, za jaką ją miałam. Lydia Millet zadziwiła mnie przeogromnie, skonsternowała, rozbawiła i… dała do myślenia, bo ta powieść jest nieoczywista w każdym calu – od pierwszych do ostatnich stron. To twór doprawdy osobliwy – w najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu.

Czy oni nie wiedzą, że są pilniejsze sprawy? Pytania, które należy zadać?

Niełatwo pisać o tej książce, nie zdradzając istotnych elementów zaskoczenia, dlatego postaram się skupić na minimum spoilerów, bo nawet wspomnienie niektórych wątków zdaje się nimi być. Można rzec, że Ewangelia dzieciństwa w dużej mierze skupia się ona na przepaści międzypokoleniowej, brakiem zrozumienia i poszanowania pewnych wartości oraz kryzysem klimatycznym, jednak porusza te problemy w sposób… nieoczywisty. Co intrygujące, to dzieci tutaj są rozsądniejsze i bardziej odpowiedzialne od rodziców, a wszelka nadzieja na ratunek świata jest skryta w młodym pokoleniu – aczkolwiek i ono nie jest idealne. Obraz ten – choć dość karykaturalny i chwilami absurdalny – całkiem nieźle ukazuje obecne czasy, gdzie ludzie wolą skupić się na sobie, a nie na reszcie innych sprawach – nie tylko w odniesieniu do ekologii...

Rodziców trzymaliśmy krótko: należało ich dyscyplinować. Kradzieże, szyderstwa, skażenie jedzenia i napojów.

Nie dostrzegali tego. A my sądziliśmy, że kary są współmierne do wykroczeń.

Najgorsze z przestępstw trudno jednak było precyzyjnie zdefiniować, a zatem także wymierzyć odpowiednią karę: chodziło o sam fakt, że istnieją. O esencję ich jestestwa.

To, o czym napisałam powyżej może nie brzmi jeszcze na cudaczne, ale dodajcie do tego liczne nawiązania biblijne, nieco sztuki i poezji (choćby Szekspira) i… sporą dawkę czarnego humoru. Powieść ta naprawdę jest cudaczna, podobnie jak narracja, pełna metafor i alegorii, bardzo zakręcona, a jednocześnie w dziwny sposób momentami sensowna, poruszająca, ale i nawet… hmm... wstrętna? Sama się nieco gubię we własnych wrażeniach z tej książki, ale i w jej treści niełatwo się odnaleźć, bo niektóre wątki zdają się być całkowicie wyrwane z kontekstu i niejasne, abstrakcyjne i CHORE. Chyba nigdy nie czytałam żadnej pozycji podobnej do tej i stąd moje zakłopotanie, bo na swoim koncie mam naprawdę wiele groteskowych, zwariowanych i irrealnych pozycji, a ta… wysoko stawia poprzeczkę w świecie powieści wydumanych. A przy tym całym swoim szaleństwie jest książką wyśmienitą, z przesłaniem, trafiającą do czytelnika i przejmująco, bo – jak wspomniałam wcześniej – fenomenalnie porusza tematy związane z kryzysem klimatycznym, ludzkimi działaniami oraz – po prostu – relacjami. Tak, to jedna z tych książek, przy której mózg wybucha…

- Komety i gwiazdy będą naszymi oczami – przyrzekłam.

A potem opowiadałam dalej. Gwiazdy i księżyc. Ziemia, kamienie, woda i wiatr. Widzisz, to nazywamy nadzieją.

No cóż, Ewangelia dzieciństwa na pewno na długo zapisze się w mojej pamięci, bo wrażeń dostarczyła mi wielu, a i bardzo przypadło mi do gustu mroczne poczucie humoru autorki. Myślę, że ta książka przypadnie do gustu osobom, które lubią lektury przewrotne, niepowszechnie i przejmujące oraz – oczywiście – ceniąc niepoprawną dowcipność. To BARDZO KONTROWERSYJNA literatura piękna – i nie bez powodu napisałam te słowa z dużych liter. Jeśli szukacie czegoś innego do poczytania, wstrząsającego i niepokojąco zachwycającego – wówczas niemożliwym jest, aby powieść Lydii Millet Was zawiodła. Polecam z całego serca!