Pilar Quintana - "Suka"

Autor: Pilar Quintana

Tłumaczenie: Iwona Michałowska-Gabrych

Tytuł: Suka

Wydawnictwo: Mova

Data premiery: 9 lutego 2022

Liczba stron: 120

Ocena: 8/10

Recenzja przedpremierowa

Opis:

Kwintesencja ludzkiego losu w mistrzowskiej opowieści o niespełnionych marzeniach i pragnieniu miłości.

Damaris żyje na granicy ubóstwa. Mieszka wraz z mężem w chacie na kolumbijskim wybrzeżu Pacyfiku. W otoczeniu amazońskiej puszczy, morza i dzikich gór, które są równie piękne, co niebezpieczne. Damaris i jej mąż ledwie wiążą koniec z końcem, podobnie zresztą jak ich sąsiedzi. Codzienność jest wyzwaniem.

Damaris marzyła o macierzyństwie, ale nie dane jej było zostać matką. Pojawienie się jej w życiu suki, którą nazywa tak, jak zawsze chciała nazwać swoją córkę, odmienia jej życie na zawsze. Zew natury jest nieubłagany, a ludzkie i zwierzęce instynkty – niezmierzone.

Recenzja:

Gdy Suka trafiła w moje ręce, była ogromnie zaskoczona jej… rozmiarem. To cieniutka książeczka, o przeszło stu stronach, sprawiająca wrażenie niezwykle niepozornej. Historia Damaris – choć tak krótka – okazała się jednak nietuzinkowym doświadczeniem. Choć to opowieść zwięzła i prosta, tak kryje się w niej niespodziewanie dużo głębi i cierpienia.

Gdy kuzynka spytała z przekąsem, jak suczka się wabi, musiała przyznać, że nazwała ją Chirli. Jako cioteczna siostra Damaris, która wychowała się z nią od najmłodszych lat, Luzmila oczywiście wiedziała o niej wszystko.

- Chrili? Jak ta miss? - roześmiała się. - A nie zamierzałaś tak nazwać swojej córki?

Pilar Quintana serwuje tutaj czytelnikowi bardzo emocjonalną historię, choć narracja jest raczej pozbawiona jakichkolwiek uczuć. Od pierwszych stron czułam współczucie do Damaris, która nie czuje się jak kobieta - bardziej jak wybryk natury, ponieważ nie może mieć dziecka, towarzyszy jej też mnóstwo innych rozczarowań. Z czasem jednak to uczucie osłabło, gdyż bohaterka zaczęła zachowywać się w sposób dość frustrujący, także dla swojego partnera (choć mu także daleko do ideału, jak i ich związkowi). Z początku jej miłość do małej suczki ujmuje czytelnika, z czasem zdaje się ona jednak słabnąć, a pewien akt rozpaczy… jest co najmniej szokujący. To zdecydowanie nie jest lektura łatwa, bo choć – jak wspomniałam wcześniej – jest to powieść cieniutka, tak oferuje mnóstwo wrażeń, niekoniecznie pozytywnych. W trakcie czytania można wyraźnie poczuć emocje, które towarzyszyły również głównej bohaterce przez wiele lat – a często nie są to wrażenia pozytywne.

(…) opowiedziała mu o trzydziestoośmiolatce, która została matką, o tym, ile razy płakała bezgłośnie, o tym, jakie to straszne, że wszyscy oprócz niej mogą mieć dzieci, o tym, że ilekroć widzi ciężarną, noworodka lub parę z dzieckiem, czuje się, jakby ktoś wbijał jej nóż w serce, i o bólu, jaki nią targa, gdy zamiast maluszka , którego mogłaby trzymać w ramionach, co miesiąc przychodzi nieuchronne krwawienie.

Życie Damaris przedstawia także codzienność życia w Kolumbii, w czasach współczesnych (lub bliskim ówczesnym). Mamy tutaj ciekawy kontrast ekonomiczny i społeczny, który mocno oddziałuje na wyobraźnię czytelnika – duże wille z basenami oraz chaty w złym stanie. Muszę przyznać, że o tej części świata nie wiedziałam zbyt wiele, dlatego Suka była dla mnie ciekawym doświadczeniem. Ogromnie przypadło mi także to, w jaki sposób w jaki autorka pisze o dżungli – ujęły mnie opisy przyrody, które zdają się być istotną częścią tej książki – można rzec, że otacza ona główną bohaterkę i ma nieco wpływu na jej życie…

Patrzyła na to wszystko ze zgrozą, ale i z jakąś przewrotną satysfakcją, którą wolała pogrzebać pod warstwą innych emocji.

Suka to szokująca i smutna powieść, o której niełatwo będzie mi zapomnieć. Wciąż ciężko mi uwierzyć w decyzje Damaris oraz to, jak szybko i skrajnie zmieniły się moje emocje względem jej osoby. Takich wrażeń od dawna nie zafundował mi żaden thriller ani horror. Jeśli więc lubicie mocną i zwięzłą prozę lub po prostu pragniecie przeczytać coś innego, oburzającego i wstrząsającego – polecam z całego serca!