Kurt Vonnegut - "Niech pana Bóg błogosławi, panie Rosewater"

Autor: Kurt Vonnegut

Tytuł: Niech pana Bóg błogosławi, panie Rosewater

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 7 grudnia 2021 (najnowsze wydanie)

Liczba stron: 256

Ocena: 8/10

Opis:

Groteskowy, a zarazem przerażająco wierny obraz świata zbudowanego wokół kultu pieniądza.

Eliot Rosewater, miłośnik alkoholu, a także prezes bajecznie bogatej Fundacji Rosewatera, nie jest w stanie znieść ciężaru fortuny, którą posiada. Wpada w obłęd i wyrusza w pijacką pielgrzymkę po całym kraju, żeby na końcu zamieszkać w ciasnym biurze w swoim rodowym miasteczku i zacząć, ku niezadowoleniu wpływowego ojca, pomagać jego mieszkańcom w codziennych potrzebach. Tymczasem przebiegły i ambitny prawnik Norman Mushari postanawia pozbawić Eliota majątku i dostać się do upragnionego grona najbogatszych ludzi Ameryki.

Finał tego niezwykłego społecznego eksperymentu Eliota Rosewatera każe zastanowić się, kto jest bardziej szalony – milioner, który rezygnuje ze swojej fortuny, czy pełen hipokryzji i chciwości świat, w którym żyjemy.

Recenzja:

    To już kolejna książka Vonneguta, którą miałam ogromną przyjemność czytać, a teraz mogę Ci ją tutaj trochę opisać. Tak szczerze, to ciężko pisze mi się o tych książkach, bo mam wrażenie, że je po prostu trzeba przeczytać, a nie czytać o nich. No dobrze, ale dziś na tapet bierzemy Niech pana Bóg błogosławi, panie Rosewater.

Eliot Rosewater milioner nie z wyboru, a z dziedziczenia to miłośnik alkoholu i ochotniczych straży pożarnych. Nie potrafi sobie poradzić z ciężarem swojej fortuny i wyrusza w pijacką pielgrzymkę po kraju, ażeby znaleźć swoje miejsce w rodowym miasteczku, w małej, nieprzyjemnej klitce i pomagać lokalnej społeczności. 

Zawsze muszę chwile poświecić tej serii wydań, bo jestem nią zachwycona. Minimalistyczna grafika, a jednak tak wiele przedstawiająca z tego co kryje się wewnątrz książki. Wiem, że to nie ma wpływu na jakość tekstu, ale z ogromną przyjemnością zbieram tę kolekcję. No dobra, ale chyba już czas przejść do rzeczy.

Vonnegut już na stałe rozgościł się na mojej liście najulubieńszych autorów wszechczasów i jest mu tam bardzo dobrze. Nie są to lekkie i przyjemne lektury, ale mi to nie przeszkadza, bo lubię czasem przeczytać coś bardziej wymagającego. Niech pana Bóg błogosławi, panie Rosewater, niewątpliwie jest lekturą wymagającą skupienia, ale do tego przyzwyczaił mnie już autor. 

Mamy tutaj do czynienia z poważnym tematem pod płaszczykiem historii pewnego milionera, który nie do końca ma poukładane w głowie i w życiu, a to wszystko okraszone humorem iście vonnegutowskim, choć tym razem nie było go aż tak dużo. 

Tym razem muszę przyznać, że nie była to najlepsza książka autora, którą miałam okazję czytać. Nie czytało mi się też jakoś wybitnie szybko i na kilka dni utknęłam z lekturą. Vonnegut pisze tak, że dosyć mocno trzeba skupić się na czytaniu, przynajmniej na początku, ale jak już się wpadnie w rytm to leci już całkiem nieźle. Tym bardziej, że świetne zakończenie rekompensuje wszystko. 

Trzeba przyznać, że można pogubić się w postaciach, które przybliża nam autor. Oczywiście mamy głównego bohatera Eliota, jego ojca, żonę i inne postacie wysuwające się na pierwszy pan, jednak jak zaczynają się powiązania, kto od kogo, kto jest kim, to trzeba uważać, bo może się okazać, że za kilka stron już wszystko się pomiesza. Ale dzięki temu, jak to jest napisane, praktycznie każda postać ma dosyć solidną budowę i swoją własną historię, Oczywiście nie zabrakło tutaj alter ego Vonneguta, czyli Kilgore Troutea, który był takim małym katalizatorkiem dla Eliota.

Niesamowite jest to, jak książka wydana w roku 1965 idealnie odzwierciedla to, co dzieje się wokół nas teraz. Nie jest to może bardzo duża różnica czasowa, bo niespełna 60 lat, jednak patrząc na to jak zmienił się od tamtej pory świat, jest to bardzo ciekawe. A może po prostu świat od zawsze kręcił się i będzie się kręcił wokół pieniędzy i niezależnie od czasów będzie to wyglądało tak samo. 

W książce bardzo wyraźnie wybrzmiewa pytanie, kto jest większym szaleńcem, czy ten, który posiada niezliczone bogactwa tego świata i wyrzeka się ich w imię pomocy, czy to może  chciwy świat, który ciągle podąża do wzbogacenia się jest dziwny. Mamy tutaj Eliota, którego wszyscy uważają za szaleńca i niespełna rozumu bogacza, ale czy to tak naprawdę on był najbardziej pomylony? Zostawiam Cię z tym pytaniem i liczę na to, że sięgniesz po Niech pana Bóg błogosławi, panie Rosewater i wyrobisz sobie własną opinię.

Oczywiście czekam na kolejną książkę z tego fantastycznego wydania. Vonnegut nie jest łatwym autorem, nie jest też dla wszystkich, ale mam ogromną nadzieję, że jak kiedyś nadarzy się taka okazja, to sięgniesz z ciekawości po jakąś historię tego autora. 

Z książkowymi pozdrowieniami,

Klaudia.